INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.

The Silent Route, een wat misplaatste Engelse titel langs de kant van de weg in een land waar ruim de helft van de bevolking enkel Spaans blijkt te spreken. Gele letters, netjes ingekaderd in een metershoog embleem dat een struise, fiere steenbok afbeeldt. De Spaanse naam ‘La Ruta del Silencio’ had minstens even goed de lading gedekt, zoniet nog beter. Dat Spanje heel wat stille wegen lijkt te hebben op zijn grondgebied, hadden we reeds ondervonden. Desolate vlaktes, grillige horizonten waar je eindeloos kan naar staren en je soms enkel de wind hoort fluiten. Je kan er haast een klein land mee vullen. Toch hier en daar wat huisjes waar op sommige gevels wat graffiti prijkt, vensters en ramen dicht, maar van zijn bewoners geen spoor. Een zogenaamd spookdorp, hooguit een ogenschijnlijk verdwaalde hond of een nieuwsgierige kat die anders doet vermoeden. En toch is de ‘Silent route’ net iets anders dan we hadden gedacht…

De A-1702 of de ‘Silent Route’ zoals je wilt, is de panoramische weg in de provincie Teruel die de regio’s Maestrazgo en Andorra-Sierra de Arcos met elkaar verbindt. Een weg vol bochten en matige heuvels. Op de eigen website van deze route worden omschrijvingen neergepend als een streek van ondubbelzinnige schoonheid en opmerkelijke persoonlijkheid, dit allemaal in het hart van Teruel. De verwachtingen zijn groot, moet er maar niet zo lyrisch over geschreven worden.

De “stille” weg loopt als een oude rimpel over een getaande huid door een land waar stilte en mysterie twee trefwoorden zijn wanneer we het landschap proberen te omschrijven, al konden het even goed twee eigenschappen zijn geweest als ruw en oneffen. Niettegenstaande het er écht wel stil lijkt te zijn, passeren we toch wat dorpen die duiden op bevolking. Dorpen die als een mantel op de flanken van glooiende hellingen liggen en af en toe uitkijken over een steile afgrond. Dorpen met paleizen of ‘palacios’, torens of ‘torres’, kluizenaarswoningen of ‘ermitas’.

We zullen de volledige route afrijden van Zuid naar Noord met nu en dan een stop zoals aan het busje die er maar om één reden werd neergezet, als attribuut voor die obligate foto om straks via een ‘social media’-kanaal de wereld in te zwieren. “Kijk, wij zijn er geweest!”

We gaan van start in het dorp Pitarque en lopen over de oevers van de gelijknamige rivier tot aan het punt waar deze rivier zijn oorsprong kent, ‘el nacimiento del río Pitarque’.

Bij het bewonderen van de grillige rotsen springt er echter eentje in het oog: ‘La cara del Indio’. Zoals zijn naam doet vermoeden, een gezicht van een Indiaan. Het doet me vaag denken aan ‘Mount Rushmore’ in South Dakota, gezichten uitgehouwen in steen, een herdenking aan vroegere presidenten. Maar dit Mount Rushmore telt er maar één en is het gezicht van iemand die niet eens president is geweest.

Op het einde van de tocht komen we aan bij een grot genaamd ‘El Chiminea’. Een eerste blik doet ons dan ook meteen denken aan een schoorsteen, een gigantische muur met een enorm gat bovenaan waar ook ríoPitarque zijn oorsprong kent. De weg terug gaat via dezelfde weg waarover we gekomen zijn, een eenvoudige maar mooie wandeling.

Na een stille nacht onder een heldere sterrenhemel vervolgen we de route waarbij we nog even doorheen wat tunnels rijden. Altijd wat verschieten door die smalle, donkere gangen, zeker wanneer er tegenliggers moet gekruisd worden. Maar we houden het hoofd koel en zonder kleerscheuren passeren we rakelings langs rotswanden met hier en daar wat uitstekende stenen. We rijden tot aan een dorp met de mooie naam Montoro de Mezquita, een piepklein dorpje met niet eens vijftien inwoners om van hieruit een tweede wandeling aan te vatten. De wandeling zelf kan in twee delen opgesplitst worden, eentje die redelijk uitdagend kan genoemd worden en dus ongeschikt is voor mensen die duizelig worden van hoogtes en afgronden terwijl het tweede deel dan weer een “stukje cake” mag genoemd worden. We moeten stevig klimmen en tijdens het stijgen merken we meteen de vele gieren op die hoog boven onze hoofden op de thermische luchtstromen zweven. Het zijn gigantische vogels met een spanwijdte die waarschijnlijk onze lengte overschrijdt. Als we maar geen uitschuiver maken of we belanden als voer op hun bord. Het tweede deel van de wandeling loopt langs zijstroompjes van de rivier Guadeloupe en is best ontspannend te noemen. Aangelegde houten paadjes langs rotsen waar een mens normaliter niet zou komen zonder bootje. Ook Barry lijkt in zijn element en loopt overal voorop, over steile trappen en smalle, hoge paadjes waar je tussen de plankjes door naar de afgrond kan turen. Een hond zonder vrees, maar leg hem geen plastiek zak aan de kant van de weg of iets gelijkaardigs dat er niet thuishoort of hij stapt geen meter verder. Vreemde schepsels toch, die Lagotti.

Van al dat wandelen krijg je honger en dus slaan we nog wat brood in bij de lokale bakker. Bij het verlaten van de winkel werpen we nog even een blik op de sticker van ‘de silent route’ die tegen het venster hangt gekleefd. De bakkersvrouw komt meteen naar buiten gerend met een exemplaar in haar hand.

“Esta pegatina es para ustedes!” laat ze ons weten.

Een verdiende badge, een mooi souvenir aan een streek die ons wel kon bekoren…

¡Saludos desde España! Laurens, Colyne en Barry.

PS: Wie interesse heeft in onze avonturen, dit kan via onderstaande link naar onze Polarsteps.

‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.