INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
We worden gewekt door loeiende sirenes. Wanneer we door het raam naar buiten kijken ziet de hemel er op een bepaalde plaats aan de horizon best bedreigend uit. Eerst heeft dit nog alle schijn van een onweer op komst. Dikke, donkere wolken troepen samen, maar wanneer ze pas echt zwart gaan worden, dan weten we hoe laat het is. De eerste rookpluimen verschijnen van achter de berg waar ik ben overgefietst. Brand aan de Costa Blanca!
Je hoort het zo vaak wanneer het warm en droog begint te worden. Uitslaande branden die hele hectares in de as leggen. Oorzaak is vaak door zogenaamde “gecontroleerde” branden die achteraf dan toch niet zo gecontroleerd lijken te zijn. Een korte speurtocht op internet maakt gewag van ons vermoeden, een uitslaande brand in het mondaine Altea Hills. De sterke wind die ons deze nacht reeds parten speelde, doet uiteraard niet veel goeds aan de penibele situatie. Silhouetten van helikopters met waterzakken en blusvliegtuigen vliegen op en af. Het heeft iets apocalyptisch over zich, maar hopelijk krijgt men de situatie snel onder controle. Even later op de radio vernemen we dat bepaalde wijken werden geëvacueerd, hoofdwegen werden afgesloten. Vrezen de inwoners dan niet steeds het ergste, vraag ik me af…
Voor dit alles, brachten we gisteren nog een bezoekje aan Moraira. Een eerste aanblik deed ons vermoeden dat het hier wel leuk zou kunnen zijn. Maar na een halfuurtje waren we er even snel weer vandoor als we er waren gekomen. Moraira blijkt niet zo ons ding te zijn, te druk, te toeristisch, te veel volk bijeen, kortom, vanalles wat “te”. Helemaal niet bijzonder en dus reden we maar door naar Calp, niet dat we daar rust verwachten te vinden. Calp heeft natuurlijk ook zo zijn reputatie, maar als fietser ben ik er best benieuwd naar. Niet voor niets brengt menig wielrenner er hier een groot deel van zijn winter door ter voorbereiding van die pittige voorjaarsklassiekers in onze contreien.
Eerste indruk, Calp kan je wat vergelijken met een bepald gebied van Miami Beach, maar dan van de Costa Blanca. Vooral de aanwezigheid van de talrijke hoogbouwappartementen waar meer flatjes in gehuisvest zijn dan een rat jongen kan baren in zijn ganse leven. En wij die vonden dat Moraira al best druk was, hoe omschrijft men Calpe dan wel niet. Een boulevard die wemelt van de bezoekers, sportievelingen die pronken met hun ontbloot bovenlichaam, mensen die minder goed te been zijn en die met hun rollators je bijna de voeten van onder je lijf rijden. Maar wat pas écht opvalt, hier hoor je én zie je haast geen Spaans meer. Buitenlanders hebben zich dit plekje in Spanje toegeëigend, ingepalmd als de vroegere kolonisten. Calpe lijkt wel ‘homeland’. Hier loop je over de koppen van wat lijkt op een kwart van alle Belgen. Nederlands troef, Vlaams zeg maar. Mensen van bij ons. Roddeltantes, wees gewaarschuwd, oppassen met wat je zegt, men begrijpt je vaker dan je denkt.
Naast de inkom van veel te veel eetzaken staan borden met Nederlandse opschriften, op de drankkaart wordt een ‘La Chouffe’ in de verf gezet, een ‘Cornet’ en natuurlijk ook die smakelijke ‘Leffe’. Op de menukaart, witloof in rolletjes van hesp, met wat gratin erbovenop of wat dacht je van een stoofvlees op zijn Vlaams, dus met een donker biertje erbij om die saus de smaak te geven die ze verdient. Ja hoor, Spanje lijkt even heel veraf. Leuk om gezien te hebben, maar meer ook niet. Misschien zijn we nog niet klaar voor Calp/Calpe, of is het omgekerd?
We verkennen verder nog even de oude stad en wandelen naar de veel gefotografeerde appartementen met de naam ‘La muralla roja’ wegens zijn rode kleur uiteraard. Wie graag wandelt, mag uiteraard de Penyal d’Ifach niet vergeten. Een indrukwekkende scherpe rots waarvan het tweede gedeelte best pittig is om bovenop de top te geraken en vooral waar het best oppassen is om te zien waar je je voeten zet op die gladde rotsstenen. Vergeet echter niet om je vooraf online te registreren, zodat je geen boete aan je laars krijgt bij het passeren van het tourniquet op weg naar de top. De plaatsen zijn beperkt om het wat minder gevaarlijk te maken door de aanwezigheid van te veel wandelaars. Wandelaars die vaak maar wat simpele basketsloefkes om de voetjes hebben.
‘s Namiddags nemen we nog even een momentje van rust op het Platja de la Fossa, maar niet voor lang, de volgende plaatsjes liggen al in het verschiet …
Wie interesse heeft in nog meer verhalen over onze reis door Europa, kan terecht op Polarsteps via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.