INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Sotogrande is een plaatsje dat deel uitmaakt van San Roque en laat me toe om zeggen, best eentje die een ’speciaaltje’ is om te omschrijven. Je kan het geen dorp noemen en al zeker geen stad, maar misschien eerder een soort van luxeresort voor welgestelden en dit merk je vrij wel meteen. Het begint al bij het binnenrijden, een slagboom met permanente bewaking met daarnaast enkele camera’s op je smikkel gericht. Nu gebeurt dit wel vaker bij urbanisaties, maar toch best vreemd wanneer de gehele oppervlakte zo’n tweeduizendvijfhonderd hectare bedraagt. Vroeger zou men hier vast kantelen omheen hebben gebouwd, metershoge muren met blokgolfpatroon, hier en daar een schietgat om ongewenste bezoekers te weren. Dus denk ik meteen, hier moet een reden voor zijn en dat is poen, heel veel poen.
We denken aan elitesporten zoals tennis, golf, paardrijden en konsoorten en uiteraard ben je hier aan het juiste adres. Sotogrande kent niet één maar liefst vijf golfbanen, vele tennisbanen, een paardenmanege, exclusieve hotels en uiteraard een prachtige ’marina’. Tal van sjieke villa’s werden hier neergeplant waarvoor ik vrees dat je toch wel wat dieper in je geldbeugel zal mogen tasten. Maar dan kan je zomaar Hugh Grant, Lionel Messi of die fameuse Spaanse tenisser tegen het lijf lopen.
De slagbomen hoeven voor ons niet omhoog te gaan, we lopen er gewoon langs omdat we te voet vertrokken zijn vanaf de camperplaats waar we al enkele dagen vertoeven. Een tochtje langs de kust via een wandelpad zoals je op vlonders wel eens aantreft met ernaast een ecologische omgeving die ons even terug doet denken aan september ’23 toen we nog in het koudere Zweden vertoefden. Opnieuw helemaal atypish Andalusië…
De start van de verkenning wordt gegeven bij de kleurrijke haven waar heel wat prachtige zeilboten en luxevaartuigen liggen aangemeerd. Zeilboten fascineren en telkens wanneer ik er één voorbij loop ben ik benieuwd naar hun verhaal, maar hoe goed ik ook luister, het blijft stil. Het zijn enkel de stemmen van de talrijke terrasjesgangers die door de ochtendlucht lijken te galmen. Een blik op de menukaart van één van deze terrassen leert dat hier geen Spaanse prijzen worden gehanteerd, maar had je anders verwacht? Toch mag dit geen excuus zijn om een koffie aan jou voorbij te laten gaan. De grandioze terrassen zijn van een heel andere orde dan de veelal plastieken stoeltjes die aan je billen blijven kleven op een hete zomerdag. Maar toch zien de horecazaken, de winkels en de vele appartementen er wat artificeel uit en geven je het gevoel eerder in een outletcenter beland te zijn genre Glen McArthur dan in een poepsjieke ’marina’. Ook de uitstraling van een buurt in Miami, Florida is niet helemaal veraf.
Pas wanneer je de kustlijn achter je laat, valt het op dat de omgeving van Sotogrande best heuvelachtig te noemen valt, Sotogrande Hills. Vele sportievelingen passeren je op de fiets of lopen je voorbij in een strak lycrapakje. Je vergaapt je aan de tal van onbetaalbare villa’s voor de modale mens en we worden zowaar wat benieuwd naar de binnenkant van sommige luxevilla’s waar ons oog op valt. Gewoon uit nieuwsgierigheid, maar de toegangspoort en de muren eromheen laat vermoeden dat de bewoners pottenkijkers liever weren. Wie zou hen ongelijk kunnen geven.
Wanneer we genoeg onbetaalbare paleizen hebben gezien voor één dag, rijden we verder naar Castellar de la Frontera, via bochtige wegen langs fruitgaarden waar ik reeds heb gefiets. We rijden door een gehucht met een speelparkje waar Colyne haar arendsoog laat vallen op een aftapkraantje. Komt net van pas want de verswatertank is bijna leeg. Kwartiertje later komen we aan in Castellar de la Frontera. We gaan op zoek naar het oude kasteel maar wanneer we dit na een halfuur nog steeds niet gevonden hebben, raadplegen we dan toch maar onze navigatie. Blijkt dat we er nog zo’n tien kilometer vandaan zitten. El Castillo de Castellar bevindt zich namelijk in het oude dorp en niet in dit nieuwe stadje. Hadden we helemaal niet door. Allebei vinden we dat het nu intussen wat te laat is geworden om er nog heen te rijden, dus zal het kasteel maar moeten wachten voor een volgende keer. Deze hebben jullie wel nog eens een keer tegoed …
Wie meer wenst te lezen over onze reis door Europa, kan terecht op Polarsteps via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.
