Elke week nemen Pascal uit Nederland en Emma uit Spanje de lezers mee op hun avonturen als aankoopmakelaars en consultants van noordspanje.nl in Noordwest-Spanje. In tegenstelling tot de meeste makelaars die zich richten op de populaire gebieden aan de Middellandse Zee, hebben Pascal en Emma van Noordspanje gekozen voor Asturië en León, plekken die voor veel Nederlanders en Belgen nog onbekend zijn.
“Ja, nummer 12. Dat is het.”
“Huh? Maar dat hebben we helemaal niet gezien op de foto’s.”
Femke en Hans stappen uit hun huurauto, midden in een smal straatje van een Asturisch dorpje dat de tijd is vergeten. Voor hen: een stenen huis met dikke muren, houten luiken en een voordeur die praktisch óp de weg uitkomt. Een wielrenner scheurt langs, de buurvrouw zit in haar deuropening te praten met de overkant, en ergens blaft een hond.
Hans probeert enthousiast te blijven. “Kijk, karakter!”
Femke kijkt bedenkelijk. “Ja, maar… het had toch een grote tuin?”
Wat op foto’s nog wel te verbloemen is, is in werkelijkheid geen ontkomen aan; het fenomeen van huizen pal aan de straat in Spanje. Ook vrijstaande huizen! Niet alleen in Asturië en León. Soms zonder stoep, met de voordeur op minder dan een meter van het asfalt. Voor Noord-Europeanen lijkt dat vreemd — wie wil er nu wonen met auto’s die langs de woonkamer rijden? Maar in Spanje was dat eeuwenlang de norm.
Historisch gezien bouwde men compact, binnen de dorpskern. Dat had praktische redenen: bescherming tegen weer, wind en wilde dieren, en een kortere afstand tot water, kerk en buren. Een voortuin was er niet, want de grond was bedoeld voor landbouw. De weg was niet iets om afstand van te nemen, maar juist de plek waar het leven zich afspeelde. De huiskant ligt aan de straat, maar achter het huis ligt vaak de huerta — de moestuin, boomgaard of weide. De straatkant was functioneel, de achterkant privé.
Tot een paar decennia geleden zag niemand daar een probleem in. Een huis aan de straat betekende gemak: je parkeerde voor de deur, kende je buren, en liep even naar de winkel zonder modderpad. Maar die vanzelfsprekendheid begint ook bij de Spanjaarden te verdwijnen.
De Spaanse huizenmarkt kent vandaag eigenlijk twee parallelle werelden. Aan de ene kant is er de lokale markt, met Spanjaarden die op zoek zijn naar een bewoonbaar huis binnen hun dorpsgemeenschap. Aan de andere kant groeit de internationale markt, met kopers uit bijvoorbeeld Nederland en België, die hun droom van rust en ruimte willen waarmaken.
Die twee groepen hebben totaal verschillende wensen — en budgetten.
Lokale kopers kijken vooral naar functionaliteit: verwarming, dak, onderhoud, bereikbaarheid. Ze zijn vaak niet uit op romantiek, maar op bruikbaarheid. Wij daarentegen willen sfeer, uitzicht en vooral privacy. Een huis dat direct aan de weg ligt, valt dan al snel af.
En daar ontstaat het probleem: de huizen die voor lokale begrippen goed liggen — midden in het dorp, aan de straat, dichtbij de buren — zijn juist de woningen die buitenlandse kopers massaal overslaan.
Wat verkopers vaak vergeten, is dat de lokale koopkracht die prijzen niet ondersteunt. En dat buitenlandse kopers weliswaar meer te besteden hebben, maar ook veel kritischerzijn. Ze vergelijken, zoeken kwaliteit, en willen geen compromis op locatie.
Een dorpshuis zonder voportuin of met verkeer voor de deur verliest zo aan aantrekkingskracht, zeker wanneer de renovatiekosten nog bovenop de prijs komen. Het gevolg: een groeiende kloof tussen vraag en aanbod. De vraagprijzen bewegen op basis van hoop, de werkelijke markt op basis van realiteit.
Soms hebben huizen pal aan de straat wel authenticiteit: dikke muren, houten balkons, leistenen daken — ze vertellen het verhaal van de regio. Maar dat verhaal komt alleen tot zijn recht als je het goed presenteert. Ze kunnen nog steeds kopers aanspreken, mits er iets tegenover staat. Een rustige ligging in een charmant dorp, een patio of tuin aan de achterkant, of een fraaie restauratie met oog voor detail kunnen het verschil maken.
Toch blijft het realisme belangrijk: Het gaat om veel huizen en waarvan de meeste niet geschikt zijn voor de buitenlandse markt. Te duur en niet aantrekkelijk, nada especial.
Wat je nu in veel dorpen ziet, is dat de markt stagneert voor huizen pal aan de straat. Bordjes “Se vende” blijven hangen, soms jarenlang. Huizen worden door erfgenamen vastgehouden “voor het geval iemand uit het buitenland komt kijken”, maar die nooit komen. Ondertussen verouderen ze, en stijgen de kosten voor onderhoud. Zo ontstaat een vorm van stille leegstand: huizen die formeel te koop staan, maar feitelijk stilstaan. En dat terwijl de dorpen juist nieuw leven zouden kunnen gebruiken.
De huizen die pal aan de straat staan, zullen niet verdwijnen. Ze blijven onderdeel van het landschap, van de dorpsgeschiedenis. En misschien, als het bewustzijn groeit dat die straat ooit het kloppende hart van het dorp was, leren we ze weer anders waarderen.
Toen Femke en Hans weer in de auto stapten, zei Hans:
“Volgende keer even street view checken, oké?”
Femke lachte, startte de auto en keek nog één keer in de acheruitkijkspiegel en zei:
“Prachtig dorp. Grote tuin aan de achterkant. Maar niet ons huis.”
Volgende keer meer! ¡Hasta la próxima!
Pascal en Emma zijn gepassioneerde aankoopmakelaars en consultants in het onvergetelijke Noord-Spanje, een verborgen parel voor veel Nederlanders en Belgen. Met hun bedrijf noordspanje.nl willen ze dromers en avonturiers begeleiden in hun zoektocht naar het echte Spanje, en hen helpen bij het realiseren van hun droomwoning, waar ze samen nieuwe herinneringen kunnen creëren.