Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Dit verhaal stamt uit een grijs verleden, toen we nog op de camping van Fortuna stonden.
Die vierde maart, nu alweer vier dagen geleden, keken onze Zweedse buren gek op. Al van verschillende kanten uit het Hollandse kamp was hun verzocht om hun radio, waaraan ze verslaafd zijn, zachter te zetten of liever nog, uit te zetten, want hun luide muziek verstoort de rust op de camping. Mokkend voldeden ze uiteindelijk aan dit verzoek, maar toen diezelfde Hollanders die vierde maart Piets verjaardag vierden, …… hoezo rust verstoren?” Ze kwamen met z’n tweeën even kijken waar die Hollandse herrie vandaan kwam. “willen jullie nu ook even een beetje inbinden?” Even later zaten ze heerlijk aan de wijn te midden van het druistige Hollandse verjaardagsfeestje. De voortent van Piet en Nettie puilde uit, vooral met schalen vol heerlijke hapjes, waar Nettie zich op had uitgeleefd. “heerlijk, heerlijk”, riep ze met een lach van oor tot oor. Dat waren we met haar eens. Heerlijke hapjes, heerlijke drankjes, heerlijke mensen, kortom een heerlijk begin van de vierde maart.
De dag eindigde echter minder leuk. Met Els ging ik ’s middags een eindje met de honden wandelen. Els en ik vinden elkaar best aardig, maar onze honden kunnen elkaar niet uitstaan. Opeens gingen er twee staarten dreigend omhoog, nekharen overeind, lippen werden opgetrokken en het volgende moment vlogen onze twee schatjes elkaar naar de keel. En hoe! Een gevecht waar ik koude rillingen van kreeg. Onze Castill heeft nog nooit van zijn leven zelfs maar aan vechten gedacht, maar dit gevecht……. Hij kan het dus wel. Els en ik stonden als aan de grond genageld, totdat ik hartstikke onnadenkend ertussen sprong en probeerde de honden uit elkaar te trekken. Stom, stom. Lucas greep me in mijn hand en zette even lekker door. Ik voelde een flink aantal tanden dwars door de vingers boren. Tot mijn schrik begon hij ook nog met zijn kop te schudden, alsof hij de nek van zijn buit moest breken en zelfs daarna was hij nog niet van plan los te laten. Integendeel, hij gaf nog een paar flinke knauwen toe. Inmiddels deed mijn dappere Castill verwoede pogingen om zijn vrouwtje te bevrijden. Het was afschuwelijk.
Toen Lucas uiteindelijk mijn hand weer vrijgaf, was die behoorlijk gehavend en zaten we een half uurtje later bij de dokter. Die trok een diepe rimpel en stuurde ons door naar het ziekenhuis Murcia, daar werden foto’s gemaakt om te onderzoeken of de spieren of pezen niet waren doorgebeten. Dit bleek niet het geval. Dat viel dus mee, maar de pijn niet. En ook niet de hoeveelheid medicijnen die me werd voorgeschreven. Een injectie en acht soorten pillen. Er zit een soort ‘bom’ bij die je maag aantast en om dat te voorkomen moeten er drie andere pillen tegenaan gegooid worden. Een plastic tas vol troep. Egbert heeft een schema gemaakt: Elk half uur een glas water met een pil, soms zelfs drie tegelijk. Eten hoeft niet meer, ik zit vol met farmaceutische chemie. Da’s niet zo slim, maar dat de wijn aan mij voorbij moet gaan, vind ik maar niks.
De les die ik hieruit getrokken heb: probeer nooit vechtende honden te scheiden.
Inmiddels is het op de camping bekend dat Barbara een broodmachine mee heeft. Eerst keek men er gek van op. “Wie neemt er nou een broodmachine mee”, maar nu ik met de heerlijke zelfgebakken boterhammetjes zo’n beetje in de rondte strooi, bereiken mij zelfs de verzoeken om tegen betaling brood te bakken. Nou, dat doe ik dus niet, maar in ruil voor een paar sappige onbespoten sinaasappeltjes wil ik wel op het knopje drukken. Een fantastische machine, zeker hier in Spanje, waar je van die heerlijke zonnepitten en tarwekorreltjes kunt krijgen om de baksels mee te verrijken. Als het verse broodje dan ligt uit te dampen, komt Egbert met het elektrische mes (volgens een campinggast ‘een heggenschaar’) om vakkundig en met grote precisie professionele boterhammetjes te snijden.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Inmiddels zijn we een paar dagen verder. Elke dag rijden we trouw naar de dokter, die de wonden nauwlettend in de gaten houdt en ze opnieuw verbindt. Dit duurt nog tot volgende week vrijdag. Zo langzamerhand vertrekken de Hollandse gasten, want zwerven zit de overwinteraars blijkbaar in het bloed. Ik had Piet en Nettie voor een afscheidsetentje in onze caravan uitgenodigd, maar toen ik plotseling vleugellam was, maakte Nettie heerlijke zalmforelletjes klaar en was het smikkelen en smullen in haar caravan. Nettie noemt zichzelf een ‘lawaaipapegaai’ en dat is ze ook, maar dan eentje van het gezellige soort, zo iemand met een zonnetje om zich heen. Wat zal het straks stil worden als ze weg zijn. We zullen ze missen.
Vandaag, zaterdag, op de markt werd ik aangesproken door een Duitse dame, die een gesprek begon over Castill, zoals heel vaak gebeurt. Ze waarschuwde ons ervoor om onze lieverd nooit uit het oog te verliezen, want het circus komt eraan en die Spanjaarden loeren al weken van te voren naar loslopende honden, die ze vangen als voer voor de wilde dieren van het circus. Lekker goedkoop voer. Haar buurvrouw was haar hond ook al kwijtgeraakt en elk jaar raken er allerlei honden en katten weg tegen de tijd dat het circus komt. Zou dát nou waar zijn, ik kan het niet geloven.
Zo, de hand is weer enigszins herkenbaar, maar voordat ik hem weer normaal kan gebruiken….. dat zal nog wel even duren. Tjonge, dat was geen leuke ervaring.
Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder en hebben we ons weer tegoed gedaan aan de schitterende omgeving hier. Het is hier stil, er jakkeren hier geen auto’s voorbij, alleen maar blaffende honden. Die hoor je trouwens overal en altijd, zelfs ’s nachts. Die arme beesten, ze krijgen veelal niet de aandacht en verzorging die ze nodig hebben en ze worden vaak slecht behandeld. Maar misschien zijn wij NL-ers wel te ver doorgeschoten in onze dierenliefde, in Holland zag ik met Sinterklaas zelfs Hondenchocoladeletters te koop! Dat is nou weer het andere uiterste.
Vanmorgen consternatie. Egbert was met Castill wandelen en hij kwam, voor zijn doen, veel te laat terug. “Wat er nu gebeurd is..” zegt E. met een blik vol ongeloof. “Ik was Castill kwijt. In geen velden of wegen te bekennen. Ben ik teruggelopen om hem te zoeken en wat denk je? Staat hij op een open veldje bovenop een herdershond te rijen…….” Even schiet er door me heen ‘dit kan niet’ maar dan schiet ik in de lach van Egberts verblufte gezicht. Castill is als de dood voor herdershonden, maar blijkbaar niet als ze loops zijn! “Ik deed nog pogingen om het te voorkomen….. maar hij luisterde voor geen meter….” Voegt Egbert toe aan zijn verhaal “…..en opeens zaten ze vast” vervolgt Egbert Castills lovestory. “Castill wist zich geen raad en keek me zo smekend aan. Baasje help me! Je had die blik in zijn ogen moeten zien! Ik vond het zo zielig, maar wat kon ik doen?”
Egbert is er nog steeds confuus van. “Hij zat wel twintig minuten vast en ik moest gewoon maar afwachten. Ik schaamde me te pletter, want er werd daar een huis gebouwd en die bouwvakker begonnen te joelen en in de handen te klappen. Owee, wat genant.” Ik zie het voor me en heb ik beeld bij. Ik kijk naar Castill. Hij ziet er moe uit, tong een meter uit zijn bek en hij hijgt alsof hij de marathon heeft gelopen, maar hij kijkt me zó onschuldig aan. Ach, ach, wat zou er in zo’n koppie omgaan? Enfin, deze reis is Castill dus echt op verschillende gebieden “man” geworden. Met vechten en als Adonis de verleider. Wat zou ik graag de kleintjes willen zien van onze “vader” Castill. Wie weet, volgend jaar. Toch wel zielig, die herder was een zwerfhond, zij is slachtoffer van wie weet hoeveel hitsige reuen. Die gaan gewoon lekker verder met hun leven, maar zij moet maar zien hoe zij zichzelf en de kleintjes in leven kan houden. Ik voel me vervelend dat ik dat dierenleed niet kan verzachten. Het is de natuur, die is niet altijd even vriendelijk.