Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.
Tekenen bij het kruisje: We zijn al een tijdje bezig met een stukje grond van 900 en een beetje vierkante meter. Zeker met de 8 hectare die we hebben, hebben we geen 900m2 extra nodig. Het zit zo; we willen het stukje zodat we zeker weten dat er niets mee gedaan wordt wat wij niet zouden willen. Er zou misschien iemand een loods op kunnen zetten, of sloop auto’s kunnen stallen, je weet het maar nooit. Omdat dus te kunnen voorkomen besloten wij het te kopen. De eigenaar, een man uit Santiago de Compostela en zijn oom van ver in de 90, waren op zich niet van plan het te verkopen. Maar als wij het willen…. prima, dan is het te koop. We kwamen een prijs prijs overeen. Wij wilde het wel bij de notaris laten passeren, beter dan staat alles vast. Volgens ons toch net iets zekerder dan de ‘privé contracten’ waar hier veel mee gewerkt wordt.
Deze week heeft iedereen tijd en de notaris in Chantada ook. Als wij, te vroeg, aankomen bij de notaris worden onze gegevens alvast opgenomen. Zo kan het straks bij de notaris zelf sneller gaan. Als het noteren van gegevens gedaan is wachten we buiten het kantoortje in de lobby van het kantoor. Daar staan, en zitten, de beide eigenaars van het stukje grond. De man die we al kennen en zijn oom. Stok out, niet groter dan een meter vijftig. Zijn neef stelt ons aan elkaar voor. De oom vertelt nog iets, maar dat verstaan wij niet omdat hij alleen Galicisch spreekt. Zijn neef vertaald.
We worden het kantoor van de notaris binnen geroepen. Net als het vorige kantoortje ziet dit kantoor er ook uit als een filmset voor een film van eind jaren 70. Alles gedateerd en overal stapels met mappen en dikke boeken. Dan stapt de notaris binnen, ook die past bij de filmset, kapsel van eind jaren 70, een grijs pak met stropdas van die periode. De notaris zelf schat ik niet of niet veel ouder dan ik zelf ben (50). Hij gaat zitten en start met de gebruikelijke notarispraat en ritselt en bladert door de papieren. Of we het begrepen hebben, en hij kijkt Sol en mij aan. Ja. Dan vraagt hij dat aan de oude man. Maar die heeft hulp nodig. De neef herhaald de verkorte versie van alle op een luid volume, de man is namelijk ver doof. Maar dan blijkt ook het te begrijpen.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Sol, Rob en Antares (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Er mag getekend gaan worden en de notaris schuift de laatste pagina van het contract onder de neus van de oude man. Maar dan is er een probleem en een probleem dat wij nog nooit meegemaakt hebben. De neef zegt dat zijn oom niet kan tekenen omdat hij niet kan schrijven. De notaris vraagt aan de oude man, ook met luid volume, nog een keer of hij het allemaal begrepen heeft. Hij antwoord met een ja. Goed zegt de notaris, dan is er geen probleem en geeft de man een pen. Krabbel maar wat op het papier. Met de pen heeft de man ook wat moeite, maar na hulp van zijn neef kabbelt de man drie kriebel lijntjes op het contract. De uitspraak ‘dan hier nog even een krabbel’ moet dus stammen uit de tijd dan er nog maar weinigen waren die konden schrijven. Nadat iedereen een handtekening gezet heeft is de koop gesloten. Normaal sluit je een deal met het schudden van een hand. Toch nog raar dat dat nog niet kan.
We zijn nu een ommuurd weilandje rijker, een weilandje wat nu vol staat met vares die zo’n beetje tot mijn middel komen. Het plan is er wat fruitbomen weg te zetten, dat de kippen er straks een mooie ren krijgen en dat geitjes het gras kort gaan houden. Tussen dat alles moet dan ook nog een plek komen waar we met tuinstoelen lekker kunnen gaan zitten. Ik zie het al helemaal zitten!
Tot volgende week!
Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl