Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Om een beetje te kunnen concurreren met de vaak mooi gekapte Spaanse dames, heb ik een afspraak met de kapper. Ze heet Mania en heeft er duidelijk zin in. Ze begint voortvarend aan mijn haar te plukken. Na een poosje komen er drie dames binnen die aan een oud wijvie lopen te sjorren. Manuela. Manuela is helemaal krom, osteoporose. Ze heeft een lange lila ochtendjas aan, sloffen aan haar voeten en drie piekjes grijs haar op d´r hoofd.
Met veel moeite sjouwen de drie dochters hun moeder op een stoel. De drie grijze piekjes van Manuela moeten geverfd worden. Ik zie Mania kijken, natuurlijk wil ze het doen, maar deze mevrouw (ze knikt met haar hoofd naar mij) is eerst, daar moet Manuela dan even op wachten. Geen punt. De dochters vertrekken en Manuela installeert zich comfortabel met een kussentje in d’r rug en begint te kletsen. Ik versta er niets van want ze heeft geen tand meer in d’r mond en slist behoorlijk.
Dan gaat de deur weer open en komt er een vierde dochter met twee kleine kindjes binnen; of Manuela even op de kinderen kan passen, zij moet boodschappen doen. Ja hoor, ga maar, geen probleem. De kinderen kronkelen over de grond en spelen oorlogje. Intussen kwebbelt Manuela er lustig op los ook al krijgt ze geen reactie. Maar dan gaat de deur weer open. Een vriendin van Manuela zag haar door het raam in de stoel zitten, dus moest ze even naar binnen. De twee wijvies kwekken onophoudelijk door elkaar heen. De kinderen schieten met kammen die ze tot geweer hebben verklaard.
Ik probeer het gesprek te volgen en begrijp dat er een nicht gaat trouwen. Daarom moeten de grijze piekjes geverfd worden, Manuela wil schitteren op die dag. De kapster moet dus aan de bak. Dat is nog een heel gedoe want Manuela moet nogal eens verhuizen van de stoel naar de wasbak en terug, een hele klus, waar ik ook bij moet helpen. Maar het lukt en als Manuela ingesopt is met verf, begint het kringgesprek. Mania komt er even gezellig bij zitten en de dames betrekken mij in hun gesprek. Dan gaat de deur weer open. Er schuift een wandelwagen naar binnen, een kindje erin, en twee ernaast. Dan wordt er een dikke buik zichtbaar die toebehoort aan de moeder van dit drietal, nummer vier is op komst.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
De vrouw heeft een Marokkaans grijs gewaad aan, vormeloos en tot aan de grond, en uiteraard een hoofddoek om haar hele hoofd en schouders gezwachteld. Mania staat haar te woord en vraagt waarmee ze kan helpen. Ze wil haar haar geknipt hebben, geverfd en als het kan heel graag met zonnestraaltjes er tussen, coupe soleil dus. Mania kijkt verbaasd op. Zo´n dure behandeling en dat om onder een hoofddoek te verstoppen? Mania vraagt of ze de doek wil afdoen. Dat doet ze en dan tuimelt er een schitterende vracht glanzend zwart krullend haar naar buiten. De vrouw krijgt gelijk een zó mooi gezicht, tjonge wat zonde dat ze al dat moois onder zo´n asgrauwe doek verstopt.
Ook Mania´s mond valt open. Als kapster kan ze daar wel eer mee behalen. Ja hoor, zegt ze, ik kan doen wat je vraagt, maar dat kost € 59,–. Het Marokkaanse moedertje krimpt zichtbaar in elkaar, maar vertelt dat haar man zo graag wil dat zij een sexy kapsel draagt. Ze kijkt verlegen, begint wat te blozen en fluistert de woorden, het kost haar duidelijk moeite. Kost het echt € 59,–, kan het niet goedkoper?? Nee, dat kost het! Ze was gauw weer weg met haar kinderschaar, eerst even aan haar man vragen of die sexy look wel zoveel mag kosten.
Als ik klaar ben met mijn opknapbeurt, vinden de dames het jammer dat ik vertrek. Ik kan toch gewoon rustig erbij blijven zitten? Ik verontschuldig me en geef de dames een hand. Bij Manuela aangekomen vraag ik hoe oud ze wel niet is. En dán val ik uit de koets. 67 jaar al!
Barbara van Wijk