SANTIAGO DE COMPOSTELA – Samen, maar niet helemaal, of toch tenminste op economisch vlak niet. Dat is de keuze die steeds meer koppels in Galicië maken. Ze verkiezen hun rekeningen gescheiden te houden. De formule waarvoor de meeste koppels kiezen is die van de drievoudige rekening. Elk van de twee heeft zijn eigen privé rekening, en dan is er nog een derde gemeenschappelijke rekening waarmee de vaste kosten betaald worden. Dan gaat het om de huur, de elektriciteit of de lening bij de bank. Op die gemeenschappelijke rekening stort het koppel elke maand een vast bedrag.
Is dat niet moeilijker dan het gewoon bij één rekening te houden, vraagt men zich misschien af. Waarschijnlijk wel. Maar het is wel eenvoudiger wanneer er een conflict ontstaat. Een grootschalig onderzoek in Galicië wijst alvast die richting uit. Steeds meer jongeren verkiezen ook in hun relatie duidelijke rekeningen bij te houden. Het gaat dan zelfs vaak om gescheiden rekeningen, zonder een gemeenschappelijke rekening. Maar ook oudere koppels kiezen tegenwoordig vaak voor duidelijkheid, en door de rekeningen te scheiden blijkt dat soms eenvoudiger.
Wanneer een koppel kiest om enkel een gedeelde rekening te hebben is dat een mes dat aan twee kanten snijdt. Enerzijds is het eenvoudiger voor het koppel, maar anderzijds is het een stuk minder discreet. “Het is een voor- en nadeel tegelijk”, vertelt Victor Gonzalez aan de krant La Voz de Galicia, “Je ziet duidelijk wat er met al het geld gebeurt, maar tegelijkertijd verlies je autonomie en vrijheid. Je kan geen enkele beslissing nemen zonder dat je partner er weet van heeft.”
Advocaat in familierecht Ignacio Bermúdez kent die problemen maar al te goed. Na een scheiding gaat het vaak vooral om de economische verdeling wanneer mensen bij hem ten rade komen. Want wat als beide leden van het koppel niet evenveel geld op de gemeenschappelijke rekening hebben gezet? “Het is al niet eenvoudig om dat uit te maken, maar nog moeilijker wordt het wanneer het om reeds uitgegeven geld gaat.”, vertelt Bermúdez. Wanneer het om dagelijkse uitgaven uit het verleden gaat, is het bijna onmogelijk aan te duiden wie wat heeft ingebracht.