Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Het lijkt of het hele noodweer zich boven Fortuna heeft verzameld. Mijn hemel wat een regen, de wolken zijn uit de lucht gevallen, die liggen allemaal in de tuin. Er gutsen watervallen met een rotgang van de berg. Wat boffen wij dat we hier veilig achter twee dikke muren van de bovenburen zitten. Owee, de weg zal veranderen in een rivier en het dal in een zwembad. Over zwembad gesproken…. Ons zwembad loopt over. Het water stroomt er in golven uit. Veel huizen hier in Spanje hebben geen dakgoten, wij ook niet, wat betekent dat het water rondom het huis in stromen naar beneden komt. Het is alsof we achter een waterval zitten.
En stormen en onweren dat het doet! Laika heeft zich hevig bibberend verstopt in de pannenkast, waar zij zich onwaarschijnlijk klein maakt zodat ze precies achter de soeppan past. Het liefst kroop ze erin! Er zal in den lande wel weer heel wat ellende gebeuren, ik hoop dat het de mensen hier bespaard blijft. Nog één dagje afzien, morgen moet het over zijn volgens de verwachtingen en daar houden we de weermannen en –vrouwen aan!
30 januari: Zo, mijn verjaardag zit er ook weer op. Toch maar weer een jaartje erbij gesprokkeld, he? Al degenen die mij gefeliciteerd hebben, dank je wel, ik zal jullie allemaal persoonlijk beantwoorden.
Gisteren was dus onze feestdag. En dat was het echt. De zon was ook uitgenodigd en die kwam uitbundig ons huis binnendwarrelen. Er zijn niet veel Hollands-Spaanse vrienden hier, maar er kwamen toch wat gezellige mensen op de koffie met daarbij een met slagroom versierde appelpunt. Het gebruikelijke verjaardagsetentje met de hele bubs erbij, gaan we volgende week houden, want dan komen er een paar vrienden terug uit Holland en daar wachten we even op.
Wel gingen we even voorproeven in het nieuwe Engelse restaurantje aan de voet van onze berg. Hoe zal het daar zijn, is het leuk genoeg om daar volgende week te gaan eten met een stel vrienden? Nou, Niet dus!! Een typisch Engelse keuken. De Engelsen zijn er dol op, maar nu weet ik het zeker, voor ons nooit meer een Engels restaurantje. Toen we in Engeland waren vonden we het uit-eten gaan daar ook al geen succes, en die conclusie trekken we nog steeds. Egbert bestelde een “horseshoe”. Wij hadden geen idee wat dat is, maar eigenlijk is het best leuk om eens iets te proberen dat je niet kent. “Horseshoe” dus voor Egbert en “allday-breakfast” voor mij.
Egbert kreeg een lap spek met een zwoerd erlangs, zeg maar een rondgedraaide speklap. Niet lekker knapperig uitgebakken, nee, volgens mij in water gekookt zodat die lap over zijn bord heen drilde. Een gebakken eitje erbij, bestaande uit een gestold onderkantje en snotterig geel bovenkantje. Witte bonen in een rood (tomaten?) sausje, ik had er saussages bij, worstjes waarin veel gemalen zeen zat met harde stukjes, als je erop kauwde glibberden die stukjes van links naar rechts. Er lagen wat kloddertjes zwart spul op het bord, dat bleek bloedworst te zijn. Alles dreef in een vet laagje, zelfs de patatjes. Brr… nou ja ….. jullie snappen, geen succes, dit doen we nooit meer. Ik vroeg aan de ober of de Engelsen zó ontbijten en dát bleek zo te zijn, vertelde hij ons stralend van trots. Ongelooflijk wat een smerige hap! Logisch dat die Engelsen uit Europa weg willen en die Brexit met alle geweld willen doorzetten.
Verder hebben we wél genoten van een luie middag in de zon. Een fles Quaranty y Tres is al aardig aangesproken. Egbert verwende me met een bord vol geschilde en hapklare mandarijntjes, we zetten ´s avonds een heerlijk filmpje op via Netflix, Lekkere Spaanse tapaatjes op tafel, glaasje wijn erbij. Kaarsjes op tafel. Hartstikke leuke kaarsjes met wiebelende lonten die net echt lijken. Super! Open haardje gezellig aan. Nou? Een verjaardagsviering kan slechter, he?
Nou mensen, jullie weten weer dat het hier goed gaat. Egbert moet een dezer dagen weer naar Nederland voor ziekenhuiscontrole, maar dit keer zijn we niet zo erg ongerust als de vorige keren, hij voelt zich beter, ziet er beter uit, is nog wel heel moe, maar hij is levendig en oogt wat vitaler. Zouden de nieuwe medicijnen hem echt zó oppeppen? Ik hoop het en we zijn vol goede moed.
Hartelijke groeten, Barbara van Wijk