Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Al maanden lopen we te mekkeren bij de bank, omdat we niet kunnen internetbankieren. Het werkt hier allemaal net even anders, we hadden een keer teveel geprobeerd om in te loggen en prompt werden we geblokkeerd. Dat is dan nog tot daaraan toe, maar om de boel dan weer geactiveerd te krijgen…. daarvoor moet je spierballen hebben, maar vooral geduld. Ik had al eerder vermeld dat je hier voor bankzaken een ochtendje moet uittrekken, twee á drie uur wachten is normaal. Dat doen we. Een keer. Twee keer. Drie keer. En dan heeft Egbert er schoon genoeg van. Barbara, spreek de directeur eens aan, want dit schiet niet op.
Gisteren de directeur aangesproken en ons beklag gedaan dat we al maanden bezig zijn de blokkade eraf te krijgen. De directeur tikt zijn collega Alberto op zijn schouder: “Help jij deze mensen eens!” Alberto is een schatje, echt waar, hij heeft getatoeëerde wenkbrauwen, een heel strakke broek aan, hij doet aan maniertjes, hij is overduidelijk homo, maar dol op vrouwen. Hij zoent ze allemaal en raakt ze ook graag aan. Mij ook. Ik wil de blokkade eraf, dus accepteer ik zijn arm om mijn schouders. Egbert gromt onhoorbaar.
Kom maar even hier, zegt Alberto. Hij begint verwoed te typen op zijn computer. Het duurt een Spaans kwartiertje, maar tijd speelt in Spanje geen rol, de mensen in de wachtkamer wachten geduldig! Eerst een aantal nummers invullen, dan krijg je een code op je mobiel, die moet je weer invullen… en dan zit je in je account. Zo werkt het bij iedereen, maar niet bij ons.
Hoe dat kan? Alberto buigt zich er vertwijfeld over, snapt er ook niets van. Ik krijg een nieuwe code. En nu, lukt het nu? Nee, zegt Alberto, we moeten even naar het koffietentje op de hoek, want daar hebben ze wifi. “Hebben jullie geen internet dan?” vraag ik in opperste verwarring. Ja, wel internet, maar geen wifi. Ik weet het verschil niet, maar het zal wel, we moeten naar het koffietentje om de hoek. De wachtenden moeten blijkbaar maar even wachten. Maar dat is geen enkel probleem voor hen.
Bij het koffietentje aangekomen drinken we eerst even gezellig koffie met elkaar, Alberto flirt en sjanst met alle vrouwen die hij onderweg tegenkomt en als de koffie op is wordt de laptop in stelling gebracht. Nummers getypt, he getsie, hoe kan dat nou, hij doet het nog steeds niet. Nou, eerst nog maar een kopje koffie. Gezellig, Alberto heeft alle tijd, hoewel bij de bank de wachtkamer steeds voller wordt met geduldig wachtende mensen. Ongelooflijk.
Ik zal een erg lang verhaal kort maken. Na een paar diepe zuchten, komt Alberto erachter dat het landennummer van onze telefoonnummer (dus 0031) het probleem veroorzaakt. Er schijnt een telefoon in Spanje te zijn met hetzelfde abonneenummer, maar die heeft het Spaanse landennummer ervoor (dus 0034) en aangezien “het systeem” 0031 niet (h)erkent, sputtert en stottert het. Die Spaanse man met hetzelfde nummer dus, kreeg klaarblijkelijk telkens onze code! Wat een ontdekking! Probleem nu opgelost?
Nee, we moeten even terug naar de bank om… ik weet het niet meer… maar we liepen die ochtend nog een keertje van het koffietentje naar de bank en weer terug. En toen? Toen was het twee uur dus sluitingstijd van de bank. Alberto heeft er geen enkel probleem mee om de wachtenden te verzoeken morgen terug te komen. Wij voelen ons schuldig, maar niemand moppert. Onvoorstelbaar!
Alberto laat zich van zijn beste kant zien en stelt voor om bij ons thuis te komen zodat hij met eigen ogen kan zien of het bij ons thuis ook niet zou lukken. Nou ja zeg, zo simpel zijn we nou toch ook weer niet, dat we dát niet zelf kunnen uitproberen. We spraken dus af dat we het eerst op eigen kracht zouden proberen, maar dat is nog niet gebeurd. We hadden even echt geen zin meer in bankzaken, maar morgen zullen we met hernieuwde inzet en met frisse moed nog een poging doen. Optimistisch als we altijd zijn, blijven we vertrouwen hebben in een goeie afloop. Best een goeie eigenschap vind ik zelf.