Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.
Schreef ik vorige week over de buren uit Cas de Perdo, moet ik nu toch min of meer een vervolg schrijven. Luis blijkt heel de week geen tijd te hebben gehad om de palen die hij wil zetten te zetten. Goed wij zijn ook niet iedere dag thuis geweest afgelopen week want ik heb een liesbreuk en daarvoor zijn we verschillende keren naar Ourense gemoeten om er een arts en een dag later een chirurg naar te laten kijken. Beide heren komen tot dezelfde conclusie als ik; liesbreuk.
‘s Maandags was ik helemaal in stelling om de palen te zetten. Maar dat liep anders. Luis had dus geen tijd. Goed, voor een ondernemer zijn er belangrijkere zaken dan een paar palen. Ik ga wat anders doen en houd me daar lekker mee bezig. Geen grote klussen maar wat zaken buiten want het is lekker weer en zeker in de zon is het goed toeven als je aan het werk bent. Later op de dag als we de honden uitlaten komen we Luis tegen die vertelt dat hij geen tijd heeft gehad. We zeggen tegen heb dat ik morgen geen tijd heb omdat we naar Ourense moeten.
Dinsdag gaan we naar het ziekenhuis in de binnenstad van Ourense. Volgens de agent waar we vorig jaar een zorgverzekering af sloten zou er in de ziekenhuizen en klinieken. Engels gesproken kunnen worden en ja, zelfs met Nederland zou je in sommige gevallen terecht kunnen. Het is maar goed dat Sol er bij is want het snelle Spaans is voor mij niet altijd duidelijk. We hebben ook helemaal niet de indruk dat hier een andere taal gesproken kan worden dan Spaan. Telefoon met Google Translate straks maar mee de operatiekamer in als het zo ver is. We moeten ergens wachten en worden even later geroepen. Mijn achternaam zeggen ze maar niet, want van den Wijngaart krijgen de meeste Spanjaarden niet uitgesproken. De arts is zo klaar en zegt dat we naar de balie terug moeten om een afspraak te maken met een chirurg. Aan de balie blijkt dat pas de volgende dat te kunnen.
De volgende dag staan we weer in het ziekenhuis aan dezelfde balie. We worden verwezen naar een paar stoelen om daar te wachten. Ook nu weer wordt alleen mijn voornaam geroepen. Ook bij de chirurg zijn we zo klaar. Hij denk alleen dat ik links en rechts een liesbreuk heb. Maar omdat zeker te weten moet er dan een foto gemaakt worden. Hij legt ons uit waar we daarvoor een afspraak kunnen maken. Het is aan de overkant van de straat. Aan de overkant van de straat bij de ‘fotograaf’ staat een lange rij. Niet omdat er zoveel mensen staan, maar iedereen staat netjes 1,5 meter achter elkaar. Ik ben aan de beurt en een norse vrouw vraagt om de verzekeringspas, typt wat op een computer en geeft een papier waarop staat dat er volgende week donderdag een foto gemaakt kan worden. NU moeten we terug naar de balie waar we eerder waren om een nieuwe afspraak te maken bij de chirurg en daar kunnen we dan weer een week later terecht.
Thuis komen we Luis weer tegen hij heeft nog steeds geen tijd. Prima, wij hebben geen haast hoor. Maar bij de buren, die de koeien bij ons hebben staan, broed er iets. Het gaat weer over de grensstenen. Het kadaster is… nee fout, klopt niets van. Ik mag mijn zin niet eens afmaken van de buurman. Ik leg hem nog een keer uit dat voor mij het kadaster meer waarde heeft dan een steen die hij ooit ergens gelegd heeft en dat als Luis en ik overeenkomen dat hier de grens loopt, dat dat dan de grens is.
Maar het water. Het water waar wij geen gebruik van maken. Er is een bron, volgens de buurman is die bron van ons ook al ligt die bron op een weiland van iemand anders. En er is nog een bron, die ligt wel op ons terrein. In een contact van 1995 staan die twee bronnen benoemd. In het contract staat beschreven wie op welke dagen van de week het water mocht gebruiken. Dus, als het contract nog geldig is hoeven we alleen de namen in het contract maar aan te passen. Volgens de buurman heeft het contact geen waarde en dan begint hij weer over Luis. Sol vraagt laten op de dag aan een voor ons onafhankelijke persoon om informatie. Niet zo zeer over het water, maar over wat de oorzaak is van al die problemen. Het blijkt dat in de kleine dorpje links en rechts van ons niemand met elkaar over weg kan. In het dorpje Cas de pedro wonen 5 families, waarvan er geen een met elkaar overweg kan op een normale manier. Dat blijkt dus het probleem te zijn. Luis en de buren blijken de grootste problemen te hebben met elkaar. Luis blijkt de percelen die hij heeft bij gekocht alleen maar gekocht te hebben omdat ze aan onze stukken grenzen en hij daarmee de buren hoopt te kunnen treiteren via ons.
Maar voor dat treiteren gaan wij ons niet laten misbruiken. Ons deert het niet dat hij percelen heeft die aan de onze grenzen. Wat het water betreft waar hij op hoopt, blijkt hij pech te hebben. Dat water is niet van ons, het is van Galicië. Het contact uit 1995 heeft geen waarde. Hij, of iemand anders mag de waterloop van de bronnen niet aanpassen en belemmeren. Luis kan er dus niet aan. Goed de buren maken zich erg druk om zaken die ze eigenlijk niet aan gaan. Maar Luis heeft zich volgens mij ook in de vingers gesneden met de aankoop van percelen die hij eigenlijk niet nodig heeft. Het water wat hij daarmee ook denkt te hebben blijkt hij niet te kunnen en mogen gebruiken omdat de waterloop bepaalt wie het water kan gebruiken.
Ook dit verhaal zal wel weer een vervolg krijgen. We zien wel …. tot volgende week!