Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.
Het is feest in de parochie, zaterdag, zondag en maandag nog een mis voor wie dat wil. Toen ik vrijdag voor het feest ging betalen heb ik bij de organisatie gelijk gevraagd om de tijden. Zaterdag start het om 13 uur met muziek en dan daarna de mis.
Zaterdag: Als het 13 uur is rijden we naar Santa Mariña do Castro. Maar is niemand, alleen iemand van de muziek is bezig. We gaan nog even om een boodschap. Als we even later terug rijden, is het al drukker. Ik stop bij wat mensen waar ook de vrouw aan wie ik betaalde staat. Sol vraagt hoe laat het start. NU!
We parkeren de auto en gaan bij de mensen staan waar we er een paar van kennen. Een oudere vrouw vertelt over het feest en hoe het door covid 2 jaar lang niet kon doorgaan. Maar nu is het vanavond feest! En vanmiddag? Nee, vanavond. Oké, zeg ik tegen Sol. Ik snap het, nu de opening, dan de mis, dan feest thuis met familie en dan vanavond feest met iedereen.
We gaan een pilsje halen. Even later komt er een vrouw met een kind in de arm naar ons toe. Ze stelt zich voor, ik versta het niet goed, want de muziek is ook begonnen. Ze woont in ieder geval in het grijze huis met het zwembad. De live muziek doet zijn best, maar niemand gaat dansen, te heet. Meneer pastoor heeft zich ondertussen ook moet ingedronken om te gaan preken. Er klinkt 1 korte ‘kling’ van de bel van het kerkje. De muziek stopt gelijk en iedereen loopt richting het kerkje. Wij gaan naar huis. Maar niet voor gevraagd te hebben hoe laat we straks weer verwacht worden. Om 23 uur is het antwoord.
Als wij iets naar 23 uur richting Santa Mariña do Castro rijden en daar niet veel later aankomen en de auto ergens veilig wegzetten en de zaklamp klaar leg om straks, als we te voet, terug gaan makkelijk te kunnen pakken lopen we de laatste 25 meter. Er is nog niemand? De muziek is nog aan het opbouwen en de DJ is ook nog aan zijn lampen bezig. Enige wat klaar is is de kraam waar je drinken kan kopen. Dat doen we dan maar. Als het tegen middernacht is komen de eerste aan druppelen. De band, Grupo Alpauso, gaat van start. Liep de leadzanger vanmiddag nog met ontbloot bovenlijf, nu loopt hij er netjes bij. Salsa en merengue achtige muziek. Niet helemaal onze muzieksmaak, maar met wat meer alcohol op is op een gegeven moment alles mooi 🙂 En nee, wij zuipen ons niet lam.
In het begin is het dus nog niet druk, pas na 1 uur wordt het drukker. Er zijn een paar mensen die ons bekend voor komen. Maar je kan wel zien dat de mensen uit de bepaalde gehuchten van de parochie bij elkaar blijven. Wij met ons tweeën dus ook. Maar later komt daar verandering in. Zeker als de eerste polonaise op start als, inmiddels, de DJ voor de muziek zorgt. Wij zijn niet van die dansers, maar een polonaise daar kan iedereen aan mee doen. Ik haak eerst aan, achter mij een mannetje van een jaar op 10 denk ik, hij durft niet echt achter mij aan te gaan maar ik pak zijn hand en dan loopt hij mee aan mijn bloes. Ergens een paar mensen verder loopt Sol in de polonaise. Als de polonaise is ontbonden laat het mannetje achter mij niet los, dus ik loop nog maar wat door, tot hij ook in de gaten heeft dat er nog maar twee zijn in de polonaise. Weer een eind later is er nog een dans, vraag me niet hoe die heet, maar we doen er aan mee. Als het 3 uur is gaan wij aan de wandel en lopen naar huis.
Zondag: Ik ben wat aan de auto aan het doen als er een vrouw aanlopen. De doedelzak spelers zijn hier zegt ze. Leuk, ik roep Sol, zeg ik. Dan komt er 6 man aan lopen, een volwassenen en de rest een stuk jonger. Ook is er een fotograaf bij. Het is bloedheet als ze gaan spelen. Ze zijn alle gehuchten van de parochie af gegaan om er een nummer te gaan spelen, wij zijn de laatste op Santa Mariña do Castro na, maar dat is ook de hoofdstad (haha) van de parochie. Petje af voor de muzikanten met deze temperaturen, zeker voor die met de doedelzak. We vragen of ze wat willen drinken maar ze gaan weer en de fotograaf legt ons nog even uit dat dit leden zijn van een prijswinnend orkest en dat het dus een hele eer is dat ze bij ons allemaal langs zijn gegaan.
Ze gaan nu in Santa Mariña spelen zegt de vrouw die ze kwam aankondigen. En als ze daar hun optreden achter de rug hebben is het feest van de parochie ook afgesloten. We togen even later naar Santa Mariña do Castro. Weer is er niemand. Maar de kraam voor drinken is wel open. Dus we bestellen wat. Als we staan te wachten vertelt de vrouw van de kraam dat nu eerst de mis gaande is. Laten we eens in Santa Mariña gaan kijken stel ik voor. Als we het gehucht in lopen komt een van de organisatoren naar ons toe. Niet iedereen is naar de mis. Ze vertelt wat over het gehucht en wie waar woont en pakt extra stoelen voor ons en we gaan bij wat andere mensen zitten, niet allemaal bewoners van Santa Mariña do Castro. Als de mis klaar is komt iedereen naar buiten naar het plein waar gisteren ook het feest was. De doedelzakspelers gaan in de schaduw weer muziek maken. Dat die schaduw op de weg is maakt niet uit. Auto’s die er langs willen wachten maar.
Het vuurwerk gaat dit jaar niet door, het is te gevaarlijk om nu vuurwerk af te steken. Heel verstandig lijkt mij. Er zijn andere parochies in de omgeving waar de afgelopen dagen wel gewoon vuurwerk is afgestoken. Te gek voor woorden met al die branden in Europa en ook bij ons in de omgeving.
We wisten niet wat we van een parochiefeest moesten verwachten. Ook al kennen we nog niet echt mensen, het was wel gezellig. Volgend feest doen we weer aan mee. We zijn nu in ieder geval niet meer die Nederlanders uit Freán, maar zijn die Nederlanders uit Freán , die ook op het feest waren.