INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndTheBandB.com
De hele toestand van de rechtszaak houdt me bezig maar het leven gaat door. Ik probeer mijn gasten alles te geven wat ik normaal gesproken doe, maar het put me ook uit want mijn hoofd is vol. Het is warm en die morgen heb ik weer een gesprek met mijn advocaat. Het is mijn derde advocaat want de eerste twee namen niet echt de moeite om zich in mijn situatie te verdiepen of ze zagen geen brood in mijn zaak. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds vind dat gasten niets te maken hebben met mijn privésituatie en dat ik het aan hen verplicht ben om hun verblijf onvergetelijk te maken.
Ik heb inmiddels wel hartkloppingen en dat baart me zorgen. Al vroeg sta ik dan ook bij de huisartsenpost om te kijken of ik wat pilletjes kan krijgen voor mijn probleem. In de wachtkamer gaat mijn hart zo tekeer dat een verpleegster me meeneemt om mijn bloeddruk te meten. Deze is te hoog zegt ze me en ik antwoord dat ik juist om die reden bij de dokter zit. Ze hoort mijn hart slaan en dat verontrust haar. We doen ook maar even een hartfilmpje en ik stem in. Het bed waarop ik lig, gaat op en neer van het bonzen van mijn hart. We maken een filmpje. Even later komt de arts me halen en vraagt me wat mijn probleem is. Ik zeg haar dat ik graag wat kalmeringstabletjes wil waarop ze vraagt of ik erover wil praten. Dat wil ik niet. Gewoon een receptje en dan weer door. Met mijn hart is niets mis zegt ze, nou dat is dan in ieder geval een geruststelling, de rest van haar opmerkingen gaan aan mij voorbij want er komen gasten.
Dit keer een familie uit Baskenland en dat zijn boeren. Niets mis mee maar vaak erg luid. Dit keer werd het wederom bevestigd, 5 volwassenen met 2 kinderen waarvan je er eentje het liefst achter het behang zou willen plakken. Bij het voorstellen schreeuwt het kind, ik schat een jaar of 8, allerlei teksten terwijl ik hem zoveel mogelijk negeer. Ik laat de familie de kamers zien, terwijl het jongetje de boel ondertussen afbreekt. Hij springt, met schoenen, op de bedden, trek woest aan de gordijnen die vervolgens scheuren, krijst en lacht. Ondertussen blijf ik het gedrag negeren terwijl ik tegelijkertijd probeerde op te maken, wie van het stel dit product op de wereld heeft gezet. Het wordt me niet duidelijk, dus ik laat hen alleen in de hoop dat het enthousiasme van het kind wel zal afnemen.
Diezelfde middag komen er andere gasten terwijl de Baskische familie zich tegoed doet aan een lunch onder het afdak. Zodra het drukke kind mij in het vizier krijgt staat hij naast mij en terwijl ik probeer mijn nieuwe gasten wat te vertellen over het huis, roept het kind overal tussendoor en wederom negeer ik dat. Ik kijk een keertje naar de familie in de hoop dat zij het kind zullen terugroepen, maar dat gebeurt niet. Inmiddels staat de jongen recht voor mij en blijft schreeuwen totdat hij mijn aandacht heeft. Op het gezicht van de nieuwe gasten kan ik aflezen dat ze denken dat het hier om mijn zeer slecht opgevoede zoon gaat. Voorzichtig zeg ik het kind dat hij even moet wachten, maar daar heeft hij geen oren naar. Zo snel ik kan loods ik de nieuwe gasten naar de kamer, achtervolgd door de jongen. Als ik uiteindelijk toch een poging doe even met hem te praten, vraag ik hem wat hij wil en dat vindt hij raar. Het is zowaar even stil en dan begint het geroep opnieuw. Ja, we hebben een druk kind lacht de familie en ik denk dat is een understatement. Ik zucht en ga naar binnen.
Bij het ontbijt de volgende morgen wordt het nog veel erger. De jongen schreeuwt niet alleen maar springt op de tafels, zit aan al het eten en achtervolgt mij voortdurend. Ik krijg een hekel aan hem en dat voelt hij waardoor hij nog meer negatieve aandacht gaat vragen. Uiteindelijk spreek ik de ouders aan en die snappen echt niet waar ik het over heb. Met angst om een gesprek met andere gasten aan te gaan zonder dat het kind er dwars doorheen roept, volbreng ik het ontbijt.
De Baskische familie gaat op pad en godzijdank nemen ze de jongen mee. Ik doe de was, de kamers en ik bak een taart. Laat op de middag hoor ik luide stemmen en veel geschreeuw. De familie is terug. Een van de mannen die niet veel zegt maar een eeuwige glimlach op zijn gezicht heeft, neemt plaats op de loungebank voor mijn huis. Dan zie ik de jongen komen die naast de man gaat zitten, terwijl hij deze op zijn hoofd gaat slaan met een tak. De man blijft glimlachen en vertrekt verder geen spier. Dan gaat de jongen nog een stapje verder en probeert de kleren van het lijf van de man te trekken. De glimlach wordt niet minder maar ik ben zo verbaasd dat ik naar buiten loop en kijk waar de rest van de familie is. Die zitten onder het afdak en vinden het gedrag van de jongen heel erg grappig. Ik vraag hen wiens zoon het is en een man onder het afdak zegt, ik ben de vader en die andere is mijn broer. Hij spreekt over de glimlachende man die nog steeds geen woord heeft gezegd en waarvan ik besef dat hij een beetje achterlijk is. Opnieuw springt het kind voor mijn neus en begint te roepen waaronder enkele woorden in het Engels. Nu versta ik pas wat je zegt, roep ik naar het kind en dan krijg ik een idee. Ik heb niet de indruk dat de ouders zullen ingrijpen dus ik moet de situatie naar mijn hand zetten. Ik praat tegen de jongen en zeg hem dat mijn Spaans zo slecht is dat ik hem niet versta en dat, als hij met mij wil praten, hij het in het Engels moet doen.
De volgende morgen hebben we weer ontbijt en binnen 10 minuten is de jongen klaar en staat op de trampoline. Hij schreeuwt de hele buurt weer bij elkaar, maar hij is gelukkig een eindje weg. Onder het ontbijt hang ik nog een was op en dan ziet de jongen mij staan. Desnuda, ellen desnuda, (naakt, naakt) roept hij en ik negeer het weer. Dat is voor hem een reden om van de trampoline te komen en weer plaats te nemen aan de ontbijttafel. Als hij weer Desnuda roept zeg ik hem dat we niet meer praten zoals afgesproken, alleen nog maar in het Engels. Het wordt stil en ruim 5 minuten hoor ik geen geschreeuw. Dan roept hij plots “naked” en ik lach en zeg dat ik het knap van hem vind. De jongen glundert en neemt weer de tijd om iets in het Engels tegen mij te zeggen. Ik ben verbaasd over zijn intelligentie en reageer iedere keer als er een Engelse tekst uit zijn mond komt. De dagen daaropvolgend wordt hij stukken rustiger en volgt mij waar hij kan en als de familie uiteindelijk weer huiswaarts keert, begin ik het kereltje zowaar nog te missen. De hele toestand met de rechtszaak is zelfs even naar de achtergrond verdwenen.
Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.