INTRO: Na bijna drie jaar verbouwen, openen zussen Noëlle, Suzanne en Michelle in oktober 2023 hun gloednieuwe Bed & Breakfast Casa la Vall in het nog authentiek Spaanse dorpje Benialí in de provincie Alicante. Lang kunnen ze er samen echter niet van genieten. Er moet immers opnieuw geld in het laatje worden gebracht. En dus vertrekken Noëlle en Suzanne na een maand alweer naar Zwitserland, voor een winterseizoen in de horeca, terwijl Michelle achterblijft om de Bed & Breakfast langzaam op de kaart te zetten.
De gasten staan op het punt van vertrekken. Het stel, dat net heeft afgerekend, wacht nog tot dat hun vrienden, met wie ze samen een nacht in onze Bed & Breakfast hebben gelogeerd, ook hun koffers hebben ingepakt. De mannelijke helft, met wie ik op dat moment aan het praten ben, denkt lang na over hoe hij zijn vraag aan mij het beste kan formuleren. Waarschijnlijk niet wetende dat Nederlanders, over het algemeen genomen, vrij direct en niet zo snel beledigd zijn door een vraag dan wel de manier waarop deze gesteld wordt. Ik moet dan ook lachen als hij de vraag uiteindelijk stelt. “Wonen er hier meer mensen zoals… eh… jullie?”, besluit hij tenslotte. Verschillende adjectieven schieten door mijn hoofd. Jong? Lang? Vriendelijk? (Vol zelfspot? Iets dat hopelijk niet in het schrijven of de vertaling van dat schrijven verloren gaat.) In plaats daarvan trek ik een wenkbrauw op. “Buitenlanders”, bedoelt u? Hij knikt opgelucht.
Geenszins beledigd (waarom zou ik?), begin ik heftig te knikken. “Buitenlanders wonen er hier genoeg.” Het worden er zelfs steeds meer. Vorige week nog kregen we bezoek van een stel dat hun oog op een prachtig pand in het dorp heeft laten vallen. Nederlanders. Met dezelfde ambitie om een Bed & Breakfast te beginnen. Terwijl ik op het punt sta om alle buitenlanders één voor één op te sommen, onderbreekt de man mij snel. Verder dan Werner & Lisa van El Capricho kom ik daarom niet. In plaats daarvan wijst hij met een vinger naar de overkant. Mijn zusje begint te lachen. “Dat zijn onze ouders”, antwoord ik.
Na al twee huizen te zijn misgelopen, is het hen nu eindelijk gelukt. Sinds twee weken zijn ze de trotse eigenaren van een huis in Benialí. Net op tijd. Want zij bleken niet de enige geïnteresseerden in het pand. Gelukkig is drie maal scheepsrecht en vinden ze huis nummer drie en stuk mooier dan nummer twee. De nieuwe eigenaren van het tweede huis, ook in Benialí, ontmoetten we toevallig afgelopen weekend voor het eerst. Als ze voor een drankje bij Bar Isa bij ons aanschuiven, vertellen ze dat het huis in eerste instantie al was verkocht. Opnieuw begint mijn zusje te lachen. “Ja, aan onze ouders”, antwoord ik droog. Een seconde valt het stil. Het ongemak wuif ik echter al snel weer weg. “Het maakt niet uit. Ze zijn inmiddels al voorzien.” Opgelucht halen ze adem. Dan vertellen ze dat Sally, die destijds nog bij Nou Terraso werkte, in ieder geval haar best had gedaan om ze van de koop te laten afzien. “Er wonen hier bijna geen Engelsen…”, is wat ze zei. De kersverse Engelse kopers beginnen hard te lachen. “Dat maakte het voor ons alleen maar aantrekkelijker”, besluiten ze hun verhaal.
Dat er het afgelopen jaar steeds meer huizen verkocht worden, vind ik niet vreemd. Dat we afgelopen week zelfs mensen geïnteresseerd naar het ‘Te Koop’-bord van een viertal muren en een deur zagen kijken, begrijp ik echter nog niet helemaal. Wat schrikt kopers tegenwoordig nog af? Niet veel, gok ik zo. Zelfs het verlaten Llombai (één van de acht dorpen), wordt sinds een tijdje alweer bewoond. Het lijkt wel alsof mensen de charme van het wonen in een klein dorp beginnen te begrijpen. Nu wel, niet iedereen. “We komen zeker terug”, belooft het viertal, als ook het andere stel met hun koffers de receptie binnen loopt. Ik glimlach blij. “Fijn”, zeg ik. “We wonen hier voorlopig nog wel even”, voeg ik daar aan toe. Verbaasd kijken ze ons aan. “Echt waar? Jullie willen niet naar Valencia, bijvoorbeeld?” Resoluut schud ik mijn hoofd. Waarom zouden wij hier niet willen blijven? Het is een fijne gemeenschap. De (voornamelijk Spaanse) gasten die we al hebben mogen ontvangen, waren stuk voor stuk helemaal top. En, er wonen hier bíjna geen Engelsen. Toch, Sally? (Of had dit ons juist moeten afschrikken?)
De drie zussen Noëlle, Suzanne en Michelle zijn een B&B begonnen in Benialí in de provincie Alicante. Casa La Vall is hun droom en na drie jaar verbouwen is de B&B eindelijk klaar om bezoekers te ontvangen. Lees alles over de avonturen van hoofdzakelijk Michelle die ons op de hoogte houdt van wat er allemaal komt kijken bij een B&B in Spanje.