In Spanje is het aantal gepensioneerden dat het maximumpensioen ontvangt in de afgelopen tien jaar verdubbeld. Dit is een opvallende ontwikkeling in het Spaanse pensioenstelsel, waar steeds meer mensen met een hoger pensioen stoppen met werken. Echter, het aantal gepensioneerden dat meer dan 3000 euro per maand ontvangt, is veel kleiner dan de helft van de gepensioneerden die minder dan het wettelijk minimumloon krijgen.
Deze trend laat zien dat er een groeiende kloof is tussen degenen die een hoog pensioen ontvangen en degenen die moeite hebben om rond te komen met hun pensioeninkomen. Het roept vragen op over de rechtvaardigheid en duurzaamheid van het huidige pensioenstelsel in Spanje. Verwacht wordt dat in het jaar 2070 een op de vier gepensioneerden recht heeft op het maximumpensioen dat dit jaar 3175 euro (2024) bedraagt.
Een van de belangrijkste redenen voor de toename van het aantal mensen met een maximumpensioen is de verbeterde arbeidsomstandigheden. De generatie van de babyboomers en de generaties daarvoor hebben over het algemeen langere, stabielere en beter betaalde carrières gehad dan hun voorgangers. Dit heeft geleid tot hogere pensioenen voor deze groep.
Daarnaast speelt de stijgende levensverwachting een rol in de toename van het aantal maximumpensioenen. Mensen leven langer en hebben dus meer jaren om pensioen op te bouwen. Dit betekent dat ze uiteindelijk met een hoger pensioen kunnen uittreden.
Om de betaalbaarheid van het pensioenstelsel te waarborgen, is de pensioenleeftijd de afgelopen jaren geleidelijk verhoogd tot 67 jaar. Dit betekent dat mensen langer doorwerken en dus meer tijd hebben om pensioen op te bouwen. Hierdoor neemt het aantal mensen met een maximumpensioen toe.
De toename van het aantal maximumpensioenen heeft gevolgen voor de betaalbaarheid van het pensioenstelsel. Doordat meer mensen een hoger pensioen ontvangen, nemen de uitkeringslasten toe. Dit kan op termijn leiden tot druk op de houdbaarheid van het Spaanse stelsel.
Hoewel een groeiend aantal mensen met een maximumpensioen uitstroomt, is er ook een keerzijde aan de medaille. De flexibilisering van de arbeidsmarkt heeft ertoe geleid dat veel werkenden tegenwoordig te maken hebben met tijdelijke contracten, deeltijdwerk en periodes van werkloosheid. Dit heeft gevolgen voor de pensioenopbouw.
Flexwerkers bouwen vaak minder pensioen op dan werknemers met een vast contract. Dit komt doordat ze periodes hebben waarin ze geen of minder pensioen opbouwen, bijvoorbeeld tijdens werkloosheid. Hierdoor lopen ze het risico op een lager pensioen dan de groep met een maximumpensioen.
De tweedeling tussen mensen met een maximumpensioen en flexwerkers met een lager pensioen leidt tot een groeiende ongelijkheid binnen het pensioenstelsel. Dit kan op termijn gevolgen hebben voor de solidariteit en het draagvlak voor het stelsel.