INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Almería, een stad aan de voet van een burcht in een uitermate dor gebied waar lucht en zee versmelten aan de horizon. Zo wordt het vaak in een reisgids beschreven. Klinkt mooi, maar wanneer we iets verder lezen, vergaat de interesse ons al snel. Meer nog, we zijn zelfs van plan om de stad links te laten liggen. Maar omdat we toch in de buurt zijn en niets willen gemist hebben, besluiten we om de stad toch een bezoekje te brengen. Baat het niet, dan schaadt het niet. Al van bij het begin, merken we dat ons eerste buikgevoel correct is geweest. Er is niet zoveel te zien en naast de burcht, kan niets ons echt bekoren. Ook het oude stadsgedeelte, Almediana, kan niets aan dit gevoel veranderen. Sorry, dit wordt het niet.
Verder is Almería vooral bekend als nummer één van de Spaanse groenten-en fruitteelt. Niet alleen door de vele zonuren, maar ook dankzij technieken die deze succesvolle, grootschalige productie stimuleren. Dus als Almería je net even veel zegt als wij, dan kan je nog altijd die camper vol proppen met goedkope sinaasappelen, lekkere aubergines of bloedrode tomaten.
De naam van de stad was een cadeautje van de Arabieren, wat staat voor ‘spiegel van de zee’. Waarom precies deze plaats hier deze naam verdient, is mij alsnog een raadsel. Ik kan makkelijk wel een tiental eerder bezochte plaatsen bedenken waar deze naam ook niet zou misstaan.
Ook is Almería naast de groenten-en fruitteelt vooral bekend als havenstad voor schepen van en naar het Afrikaanse vasteland, vooral Algerije en Marokko. Maar wie dit niet van plan is, heeft naar mijn mening weinig te zoeken in de ‘spiegel van de zee’. Onze harten klopten er alvast niet sneller van.
Logischerwijs laten we Allmería al redelijk snel achter ons en vervolgen onze weg. Hoe meer we rijden, hoe meer het opvalt dat zoveel landbouw zijn sporen achterlaat op het landschap. Het is dan ook met reden waarom de ganse Costa Almería vaak wordt omschreven als ‘el mar de plástico’, kust van plastic. Overal ziet men landbouw onder plastic doeken. Zo gigantisch veel doeken dat men ‘el mar de plástico’ niet alleen kan zien vanop de Mulhacen, de hoogste piek van de Sierra Nevada, maar ook vanuit de ruimte! Op de koop toe komt heel wat van dat plastic, verscheurd of niet, terecht in natuur en zee. Uitermate jammer in tijden van ‘sustainability’ of duurzaam produceren, wil men de planeet niet verder bevuilen met materialen die niet afbreekbaar zijn. Maar deze manier van cultivering zou ook bijdragen tot heel wat waterbesparing. En laat nu net water in het zuiden van Spanje een kostbaar goedje zijn. Eén liter water zou 1 tot zelfs 15 keer meer opbrengen aan oogst dan via de traditionele manier van werken in open lucht. Meer opbrengst met minder middelen omdat alles gebeurt in een gecontroleerde omgeving. Maar om van Costa de Almería de ideale boomgaard van de toekomst te maken, dient er nog het een en ander te gebeuren. Want voor men het weet, wordt dit hier misschien wel de volgende “dode zee” van Spanje. Er is al een Mar Menor, de grootste binnenzee van Europa, waar het bij momenten verboden is te zwemmen wegens het toxische karakter van het zeewater. Het gezegde verwoordt het niet beter, er zijn wel degelijk twee kanten aan een medaille …
Wie meer wenst te lezen over onze reis door Europa, kan terecht op Polarsteps via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.