Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag zullen publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken.
Lieve Kinderen, familie en vrienden,
Ik kan er niets aan doen, maar ik word altijd wat verdrietig als Egbert naar Nederland gaat voor medische controle. Alleen zijn in het huis vind ik geen probleem, maar dat hij weggaat… één grote troost… hij komt ook weer terug, dat heeft hij beloofd. In de tussentijd neem ik me voor om de tuin eens stevig onder handen te nemen, de auto te poetsen, onkruid te wieden, enz….. tenminste, als het niet te warm is.
Het is hier namelijk volop zomer. Korte broeken en dunne blouses. De zon is soms zelfs een beetje te warm om buiten te zitten. De storm die de hele week woedde is gaan liggen en de rust is weergekeerd. Wat een rare ervaring, ik realiseer me nauwelijks dat het pas februari is. Wij hebben de stoelen naar een schaduwplaatsje gebracht en de ventilator maakt zo nu en dan overuren.
Een paar dagen geleden een hele bijzondere ervaring. Wij lagen lekker op de ligstoelen toen de bel ging. Er staan twee mensen voor de deur. Ze hadden gehoord dat ons huis te koop is, of ze het even mogen zien. Ja natuurlijk mag dat, maar liever over een uur. Jullie begrijpen vast wel waarom. Nou dat was prima, dus togen wij aan de afwas, de kleren netjes in de kast, enz. Ze kwamen een uurtje later, keken rond en we dronken een kopje koffie in de serre. We babbelden over koetjes en kalfjes en toen gingen ze weer weg. Wij hesen onze benen weer op de ligstoelen en speelden wat met Laika.
Een uurtje later staan zij beiden weer voor ons hek. Of ze nog even iets mogen vragen over het huis. Kortom. Ze waren zó enthousiast dat ze besloten het huis te kopen. Ze hadden eerst een ander huis op het oog, maar dat was net voor hun neus verkocht en dát wilden ze niet nog eens meemaken. Ze vonden dit huis heel leuk en dus gelijk maar even spijkers met koppen! Wij stonden op het punt van vertrek naar El Altet (vliegveld), we hadden nog tien minuten. Ik was helemaal confuus. Hoor ik dat goed? Ze deden een bod, wat voor ons acceptabel is en wat beduusd knikten we allebei wat onzeker “oké”. Wat overkomt ons nu! Ons mooie huisje weg, verkocht? Binnen tien minuten? Ik kan het nog niet geloven, het moet nog even landen, maar misschien is het toch wel zo.
Er zijn intussen vijftien dagen verstreken nadat Egbert Spanje had verlaten om in Holland het een en ander te verhapstukken op het medische vlak. Dachten jullie misschien dat ik hier handenwringend de terugkomst van mijn lieverd zat af te wachten, dan heb je het mis. In die vijftien dagen had ik het druk. Ik zou allerlei achterstallige klusjes aanpakken, maar ook die liet ik aan mij voorbij gaan. Gerard, één van de Hollandse Spanjegangers, werd opeens ernstig ziek en is met vliegende vaart naar het ziekenhuis Torrevieja gebracht. Consternatie. Anna, zijn vrouw en mijn vriendin, in alle staten natuurlijk, uiteraard om Gerard zelf, maar ook omdat zij niet durft auto te rijden in een vreemd land. Welnu, om een lang verhaal kort te maken, Willem en ik wierpen zich op als vrijwilligers en daarmee werden er dus lange dagen in beslag genomen met autorijden en ziekenhuisbezoek. Leuk is anders, maar dat doe je voor elkaar.
Na een dikke week van kilometersvreten is de patiënt weer thuis, vol lof over de prima dokters, maar niet over het eten in het ziekenhuis! Teveel vlees en te weinig groente. Hij vertelde dat hij op een dag twee grote borden kreeg, op het ene lag een megagrote varkensschnitzel, op het andere een grote berg goulash. Hij vroeg toen of dat geen vergissing was (twee hoofdmaaltijden) en of ze misschien de groente waren vergeten. Maar nee, dat waren ze niet vergeten, kijk maar, de vinger van de verpleegster priemde richting een piepklein sliertje rode paprika. Dat was de groente.
Gisteren is Gerard weer thuisgekomen en nu is de rust in de Hollandse gelederen weergekeerd. Hoi. hij moet nog aansterken, maar dat zal wel lukken. Ook mijn Egbert komt vanavond weer terug naar Spanje. Ik ga hem straks van het vliegveld halen en dan gaat het gewone leven weer beginnen.
Lieve groetjes en tot volgende week!
Barbara
PS Om jullie alvast op de hoogte te brengen hoe de verkoop van het huis verder is vergaan: het is niet verder gegaan, de kopers hebben zich uiteindelijk toch terug moeten trekken omdat de verkoop van hun huis in Nederland veel problemen opleverde. Helaas voor hen, maar ook voor ons. Heel jammer.