Ons nieuwe SpanjeVerhaal komt uit de autonome regio Castilla-La Mancha. Een regio die niet zo bekend is bij de buitenlandse toeristen maar waar ontzettend veel te zien is, te denken valt aan de prachtige steden Cuenca en Toledo maar er is nog veel meer te doen en zien in Castilla-La Mancha. Vandaag wordt het SpanjeVerhaal geschreven door Crista Pearson die woont in Minateda, provincie Albacete.
Kratten vol met fruit staan er op de inrit van ons huis. De oranje kleur van de perziken en het mooie donker rood van de kersen doet je het water in de mond lopen. Een bevriende fruitteler wist van onze reisplannen voor het weekend en had ons goed toebedeeld. ‘Neem maar mee naar het noorden, daar lusten ze wel wat’, was de boodschap toen hij ons uit zwaaide. We gaan naar Barcelona om onze kinderen te bezoeken. Dochterlief met vriend en hond hebben de touwen van hun zeilboot vastgeknoopt in de haven. Het is goed om ze weer te zien, ze zijn nog maar net een week terug van een zeiltocht in Europese wateren die bijna vier maanden duurde.
Eerste stop is dan ook in de haven van Port Olimpic. Na een warm welkom en omhelzingen op de kade, brengen we onze reistassen en een groot gedeelte van het fruit aan boord.
In de haven is het goed verblijven, je laat dan de drukte van de stad achter je. Indrukwekkend vind ik het om te zien dat voor de Olympische Spelen, nu alweer achtentwintig jaar geleden, de infrastructuur van dit gebied een geweldige verbetering heeft ondergaan, zo een waar toeristen en inwoners nu nog altijd profijt van hebben. De speciaal hiervoor aangelegde haven, waar de deelnemende atleten ontvangen werden. De twee hoge torens in het Olympisch dorp waar de sporters logeerden, nu een kantoor en een hotel. Als een monument staan de honderdnegenenzestig vlaggenstokken aan een lange boulevard, ter herinnering aan alle deelnemende landen. Barcelona heeft veel mooie wijken om te bezichtigen, deze is ook zeker de moeite waard. Pal aan het strand.
De volgende fruit dropping is bij onze zoon die al weer ruim vier jaar in het centrum van Barcelona zijn kantoor heeft. Hij werkt als autónomo ; freelancer of ook wel kleine zelfstandige genoemd in het Nederlands. Als digital marketeer draagt hij zorg voor voor het marketing gedeelte op het wereld wijde web. Heeft hij behalve Nederlandse en Spaanse ook internationale cliënten. Zie www.pearsonline.nl, mocht u hem eens nodig hebben.
Na enkele maanden van videobellen en whatsappen zijn we blij dat we elkaar weer aan kunnen raken.
Voor zoon en zijn vriendin hebben we ook enkele kilo’s fruit, en wat over is wordt geschonken aan de conciërge van de flat. Dankbaar neemt ze het fruit in ontvangst en zet het kratje in haar kleine kantoortje, ze gaat voor verdere verdeling in huis zorgen.
‘Met de groeten uit Castilla la Mancha’, wensen we haar toe. Het is in de tijd dat de strijd tussen de Catalanen en de regering van Spanje hoog op loopt.
Dochter schrijft een passende slogan op een stuk karton, voor de laatste kilo’s perziken die we op de aanlegsteiger in de haven achterlaten, ‘Reach, for a free peach’. Een uurtje later is de krat leeg.
Het waren gezellige dagen. We maakten gezamenlijke uitstapjes, er werd aan de boot gesleuteld, nog wat advies gegeven om een kozijntje in de flat te repareren en te schilderen en we gingen uit eten. Het plan dat we oppakten toen de kinderen het huis uit gingen lukt aardig, we proberen een keer in de drie maanden elkaar live te zien. Soms niet allemaal tegelijk, en vaak op vreemde plaatsen. In ieder geval nooit saai!
Bevrijd van ons fruit gaan we huiswaarts, naar onze vertrouwde provincie Albacete, een tocht van zes uur tegemoet.
‘Cherish your days.’
Crista Pearson