Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
We moeten nodig weer eens naar het gemeentelijke belastingkantoortj. We willen namelijk even vragen of we een papiertje met een stempel kunnen krijgen voor een automatische betaling. Na precies een uur wachten in de volle wachtkamer zijn wij aan de beurt. Kunt u dit document niet automatisch e-mailen, vraag ik haar. Ze kijkt me verbaasd aan, dus verklaar ik mijn kennelijk onbegrijpelijke vraag. “We hebben zo ongeveer een uur zitten wachten om alleen maar een papiertje op te halen.” Ze kijkt ons aan met een blik vol ongeloof: een uurtje? Vindt u dat lang dan? Ja, dat vinden we een hele tijd, alleen maar om dat papiertje op te halen. Wilt u dat ik u een e-mail stuur? Welnee, daar beginnen we niet aan. Eenmaal per jaar een uurtje wachten, is dat nou zo erg? Waar heb je het over!
Ze heeft gelijk, wij Hollanders zijn zo gewend dat alles even snel moet. Maar onthaasten is hier het toverwoord. Dat is nou juist zo fijn van Spanje. In de wachtkamer kletst iedereen met iedereen en op zich is het best gezellig met al die ontspannen babbelende mensen. Zo begint er een meneer ook tegen mij aan te praten. Hij doet absoluut niet zijn best om een beetje verstaanbaar te spreken, welnee, hij rebbelt er gewoon lekker op los. Ik span me in om hem te volgen, het lukt, want ik begrijp dat hij moeite heeft met de corruptie in zijn land. “De regering krijgt zoveel geld van Europa om Spanje een beetje omhoog te tillen en wat denk je waar dat geld naar toe gaat? Hij kijkt me van onder een wilde bos wenkbrauwen veelzeggend aan en maakt een gebaar met zijn hand naar zijn broekzak. Ja juist, u heeft het goed begrepen, het gaat allemaal in de zakken van de hoge heren in Madrid.” Ik geloof dit helemaal niet en probeer hem tegen te spreken.
Nou jongens, dat had ik beter niet kunnen doen, want mijn tegenwerping gooide olie op de golven. Met stemverheffing begint hij tegen me aan te blaten, hij staat zelfs op en begint woeste handgebaren te maken om zijn woorden kracht bij te zetten. Ik schrik van zijn fanatisme en mijn Spaans is niet goed genoeg om me in een felle discussie uit te drukken, dus zwijg ik tegen al mijn zinnen in.
WIST JE DAT … in onze rubriek SpanjeVerhalen er meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen zijn. KLIK HIER
Hij moppert luidkeels nog wat door en dan komt het gesprek gelukkig op een ander onderwerp: op de vele nieuwe boomgaarden die de laatste tijd in de omgeving van Fortuna zijn aangelegd. Die boeren zijn zo stom, zegt hij. Die berekenen bijvoorbeeld hoeveel olijven er van één boom afkomen. Als je honderd bomen plant, hoef je die hoeveelheid alleen maar met honderd te vermenigvuldigen en dán rijst er voor hun ogen een beeld van heel veel centjes die vanzelf binnen komen stromen. Ze vergeten dat die bomen water nodig hebben. En weet u wat het probleem is? De man kijkt me vorsend aan. “Er is elk jaar minder water en de vraag naar water wordt elk jaar groter door al die nieuwe aanplant overal. Dat moet op een catastrofe uitlopen….” Zijn gezicht wordt steeds somberder, maar gelukkig is hij dan aan de beurt en dat brengt verlichting. Deze meneer is duidelijk een fatalist, een echte mopperige doemdenker, maar dat het water hier een heel groot probleem kan gaan worden, lijkt ons beslist niet ondenkbaar.
Na afloop van dit leerzame gesprek was er gelukkig nog wel water voor een lekker kopje koffie in ons tentje bij de kerk, laten we daar dan maar gauw nog even van profiteren.