Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Een poosje geleden vertrokken we met de camper uit Fortuna, richting Valencia, dat een hele mooie stad moet zijn volgens de vele enthousiaste verhalen van bezoekers. Het ligt niet zo ver weg, maar wij zijn er nooit geweest. Nu eindelijk zijn we op weg. Onderweg strijken we neer op een camperplaats in Carcaixent, de naam is bijna niet uit te spreken, hier wordt Valenciaans gesproken. Na een wandelingetje door het plaatsje waren we het met elkaar eens, kraak noch smaak aan. Maar we vinden wel een prima plek voor een overnachting. Op zich maakt het ons niet uit waar we staan, we doen de gordijnen dicht en maken het binnen knus. Hapje op tafel, tv aan, heerlijk.
Nu staan we op camping La Marina vlak bij Valencia. Geen stroom, wel een ruime plek. Lang hebben we gedubd, omdat de ene camping dit heeft en de andere dat. Vanmiddag stonden we eerst voor camping Torrent, die had veel voorzieningen, maar toen we er kwamen schrokken we. Wat een kermisterrein. Het zag er niet uit. Nee, dan maar niet. Dus is de keus gevallen op camping La Marina. We staan er nog niet koud of wie komt daar aan wandelen? De Nederlandse Jacob uit Fortuna. Zijn vrouw was aan het koken, dus daar moest ik even gedag gaan zeggen. Ook toevallig!
Nu gaan we even het dorpje bekijken, morgen naar Valencia met de bus die voor de deur stopt.
En vandaag zijn we naar Valencia geweest. Wat een prachtige stad. Vooral het futuristische stadsdeel (Ciudad de las Artes y las Ciencias), gebouwd in de oude rivierbedding van de Turia. Vroeger liep hier de rivier, maar omdat die nogal eens overstroomde, is die verlegd naar de zuidkant van de stad en de droge rivierbedding is als park aangelegd. Schitterend. De gebouwen zijn grotendeels gemaakt van titanium, aluminium en veel roestvrijstaal, kunststof, spiegelglas en licht beton . Er is o.a. een groot 3-D theater, annex planetarium, waar zeven verschillende populair-wetenschappelijke 3-D films vertoond worden. De film over het heelal en de ontwikkelingen in de ruimtevaart lijkt ons wel, maar als we gaan vragen en een kaartje willen kopen, blijkt die zaterdag vertoond te worden. Die rare Spanjaarden. In plaats dat ze elk uur een andere film draaien, draaien ze de hele dag door dezelfde film, maar wel elke dag een andere! We stappen dus teleurgesteld weer naar buiten en troosten ons met een kopje cappuccino en een croissantje op een terrasje. Even later bewonderen wij al wandelend de vele waterpartijen en subtropische bomen en planten. Hier kun je wel wat uurtjes doorbrengen! Je kijkt je ogen uit.
Ook de oude binnenstad is verrukkelijk. Allemaal piepkleine straatjes die uitkomen op gezellige pleintjes en overal leuke restaurantjes, tapas-tentjes en terrasjes. Het lijkt wel zomer, de terrasjes zitten vol. Zo gezellig! Onze eerste indruk is overweldigend. Het stationsgebouw is beslist de moeite waard om te bezoeken, wisten we van Antoinet. Nou, ze heeft gelijk. Het is een groot gebouw uit begin 1900 met veel versierselen. Veel mozaïek en Jugendstilelementen en grappige piepkleine houten loketjes waar je een treinkaartje kan kopen. Een heel bijzonder sfeertje hangt er. Morgen gaan we naar Oceanográfico, dat is het grootste zeeaquarium van Europa. Er leven 45.000 dieren. Je wandelt daar onder het aquarium door, de vissen zwemmen dus boven je hoofd.
Laika gedraagt zich als voorbeeldig reismaatje. Ze vindt het niet leuk om alleen in de camper achtergelaten te worden, maar ze kruipt in haar kartonnen doos waar we een zacht kussentje in hebben gelegd en valt in slaap. Als we thuiskomen is ze weer helemaal gelukkig en kwispelt ze ons tegemoet. Wij zijn bekaf van het lopen en alle indrukken, maar Laika wil nu spelen, wandelen, zij is lekker uitgeslapen! Tja, het is een levendig hondje, soms wel wat al te uitbundig, maar het is een schatje. We geven ons dus hijgend over aan het werpen van de bal en het spelen met de hond. Tot zover het verslag van vandaag dus.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Oceanográfico. Een soort Artis, maar dan voor alles wat zwemt, of bij het water te vinden is. Goeie help, wat een ongelooflijke onderwaterwereld. Je ziet het wel op tv, maar in het echt is het toch anders. Krokodillen, schildpadden, walrussen, haaien, walvissen, pinguins, nou ja, te veel om op te noemen. Het complex maakt deel uit van de moderne innovatieve wijk waar ik het al over heb gehad en is gebouwd in dezelfde futuristische bouwstijl. We lopen ons het schompes over het enorme terrein, maar wat we te zien krijgen is fantastisch. Vermakelijke capriolen van de zeekoeien, koddig gewaggel van de pinguins, geflidder en gefladder van de flamingo´s enz. enz.
Toch…. als ik eerlijk mag zijn, viel het ons een beetje tegen. Het is gigantisch groot, ik had geen voeten meer over, maar ook heel onoverzichtelijk. We zoeken ons telkens wezenloos waar wat is, zelfs met een plattegrond komen we er niet altijd uit. Echt compleet onlogisch en onoverzichtelijk ingedeeld. Vinden wij.
Als we wat trek krijgen, blijkt dat alle restaurantjes dicht zijn, ik denk siësta of gewoon geen zin. De snackbar heeft ook vakantie of een vrije dag, in elk geval is hij dicht. Het enige dat open is, is een soort Mac Donald, waar je kunt kiezen tussen een hamburger met mayonaise of een hamburger met ketchup, meer niet. Bovendien is de prijs van een burger in één keer verdubbeld en zo betalen we grif meer dan een tientje voor één hamburgertje. Als we toch ergens een hekel aan hebben, dan is het wel aan zo´n vies klef broodje van de Mac D. en daar sta je dan ook nog eens een eeuwigheid voor in de rij. Je moet maar trek hebben! Nou ja, niet moeilijk doen, gewoon betalen en kauwen. Tip voor als jullie ooit ook eens gaan… neem een boterhammetje mee.
Morgen gaan we weer richting Fortuna, maar wel met een omweg en een tussenstop. Al is het maar een klein stukje van Valencia naar Fortuna, maar we gaan nog even van onze camper genieten.
Nu staan we in Castalla op een camperplaats naast een voetbalveld, notabene met stroom. Hoog boven ons hoofd torent een burcht op de top van een berg. Ik zie Egbert al kijken, dáár wil hij heen. Ik sta niet te juichen, het is heel hoog en dat geklauter heb ik wel een beetje gehad. Eerst maar wat drinken. Als we aan de koffie zitten zie ik ineens een rookwolk boven het voetbalveld. ‚Kijk daar is brand!’ roep ik. Egbert gaat even kijken wat er aan de hand is. Kleine jongetjes zijn aan het voetballen. De rookwolk blijkt een dikke regenwolk te zijn die als een blok naar beneden valt en de voetballertjes zo ongeveer onzichtbaar maakt. Egbert blijft even kijken, verbaasd als hij is dat die Spaanse vaders zo vreselijk fanatiek staan aan te moedigen.
Opeens gebeurt er wat. De bal rolt achter de achterlijn van het doel. De vaders zien er een duidelijke corner in, maar de scheids beslist anders, omdat hij het niet goed kon zien. Ze schreeuwen en brullen naar de scheidsrechter en houden niet op met baljaren. Ongelooflijk zoals die Spanjaarden tekeer kunnen gaan. De mist is inmiddels zo dicht geworden dat er niet meer gevoetbald kan worden, dus wordt het spel stilgelegd, maar de vaders hebben het duidelijk moeilijk met zulk een onrecht. Door de mist komt er niet veel meer van voetballen dus duiken ze met z´n allen de kantine in. Een pintje gaat er wel in. Dáár gaat het feitelijk allemaal om en dáár krakelen ze nog even door, want ze weten het toch echt heel zeker: het was een duidelijke corner!!
Groetjes van Barbara