Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Al valt er helemaal niets te vieren, soms is het toch wel fijn om jezelf af en toe een beetje te verwennen. We doen ons best om van het leven te genieten en daar hoort soms een beetje verwennerij bij. Vooruit dan maar. Gisteren gingen we met een stel Hollandse Spanjegangers gezellig een hapje eten. Leuk!
We rijden in optocht naar Molina de Segura, daar is een geweldig wokrestaurant. Twee hele lange tafels hangen over van de schotels en schalen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het staat op tafel. Van talloze voorafjes tot toetjes in alle soorten en maten en verder vis, vlees, kip, groente, fruit, ijs, pudding, van alles. Voor niet te veel geld kun je je buikje dik en rond eten en zelfs de wijn of een ander drankje is inclusief. Gewoon te gek! Ik kan het er niet voor maken.
De bedoeling is dat je met een bord langs de tafels loopt, daar je bord vult met hetgeen je gewokt wilt hebben, dan ga je naar de Chinees die jouw keus in ontvangst neemt en hij begint jouw hapje te wokken. Terwijl ik daar sta te hengelen met mijn bordje met verschillende soorten groente, een kipsaté en een klein stukje inktvis, komt er een dikke Spanjaard aanwandelen met twee grote borden in de hand. Eén bord is hoog opgetast met garnalen, enkel en alleen garnalen, en het andere bord hangt over van de asperges, oesterzwammen en andere duurdere hapjes.
Iedereen is verontwaardigd incl. de Chinees, die weigert het hele bord garnalen te wokken. Er ontstaat een woordenwisseling, waar alle wachtenden een mening over hebben. Verontwaardiging alom. Hoe is het mogelijk dat er mensen zijn die voor € 7,95 denken zich te kunnen volproppen met de meest dure gerechten. Ik had gewoon met de Chinees te doen. Hij wilde graag de rust in zijn restaurant handhaven en hij deed zijn best om de onbescheiden hufter tóch heel beschaafd aan te spreken. Wat jammer dat zulke mensen het verpesten voor alle anderen, want de garnalen waren nu bijna op, en iedereen kan begrijpen dat er voor zo weinig geld geen nieuwe schotels kunnen worden aangevoerd.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Ondanks dit incident was het bij ons aan tafel heel gezellig en kunnen we terugkijken op een leuk etentje. Je babbelt met iedereen, je knabbelt met iedereen en de afwas laten we gewoon lekker staan, die wordt vanzelf gedaan. Hoe kunnen we optimaal genieten van het leven? Nou, gewoon zo!
Vandaag gingen we hout bestellen voor de kachel, want het gaat nu wel erg hard door de schoorsteen. De houtboer woont in Las Chinchillas, een stukje rijden. Toen we bij de houtboer kwamen, zagen we niemand op het houtveldje. Dan maar bij het huis ernaast aanbellen. Ja, als er een bel zou zijn, maar die was er niet. Wat nu? Egbert toeterde even. Geen reactie. Toen zag ik een krakkemikkig schuifdeurtje, daar kreeg ik beweging in. En ja, gelukt, er komt iemand aan. Waarom heeft u geen bel, vraag ik hem. „Es mas tranquilo,“ (Dat is wel lekker rustig!) antwoordt hij met een big smile. Ja hoor, Spanje! Deze handelaar moet het van zijn klanten hebben. We raakten in gesprek en hij deed zowat een rondedansje van plezier toen we het over het weer hadden. Kijk eens, jubelde hij wijzend naar de besneeuwde bergtoppen in de verte „Ik heb het nog nooit gezien!“ Waarom bent u daar zo blij om, vraag ik hem. Domme vraag! Hij verkoopt warmte! Ook wij willen warmte dus we spreken af dat hij dinsdag twee kuub olijvenhout komt bezorgen. Tot dinsdag redden we het nog wel met het staartje van de vorige levering dat inmiddels half opgevroten is door houtwormen. Wat kunnen die krengen knagen! Ze hebben zo ongeveer de helft van onze voorraad weggeknaagd. De loeders. Maar ze worden gestraft, reken maar, ze gaan met blokken en al zo pardoes het vuur in. Daar hoor je ze niet meer knagen, maar sissen. En dat is goed, anders gaan ze dinsdag gewoon lekker verder met knagen aan de dure olijvenblokken. Mooi niet!
Groeten van Barbara