Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Ondanks de bonbons (zie SpanjeVerhaal nr. 29 KLIK HIER) zijn wij een paar maanden later overgestapt naar een andere bank, omdat de cadeautjesbank veel meer provisie berekent dan de andere. Daar zijn wij (wat laat) achtergekomen. Dus wilden we die rekening, ondanks de bonbons, toch maar opheffen. Aan de balie gekomen en mijn verzoek om opheffen gedaan hebbend, verblikte noch verbloosde de medewerker. Hij zei alleen ¨oké¨ zonder te vragen waarom. Ik had me al op zijn eventuele vragen voorbereid. In keurig voorbereid Spaans zou ik hem vertellen dat ze veel duurder zijn dan andere banken, maar hij vroeg niets en begon stoïcijns de rekening op te heffen. Daar zat ik met mijn voorbereide Spaanse lesje. Ik zou me kunnen voorstellen dat ze in Nederland direct zouden vragen. ‘Waarom wilt u bij onze bank weg?’ Hier vragen ze niets.
Als de bank vol staat met wachtenden kan het zomaar gebeuren dat ze zomaar opeens de luikjes sluiten, want dan moeten ze even een boterhammetje eten. Daar maken ze echt geen probleem van. De meeste klanten ook niet, ze hebben de tijd en gaan gewoon even zitten wachten tot het luikje weer open is. Intussen kwekken ze wat met elkaar en ik heb zelfs meegemaakt dat iemand een zak chips bij zich had en ging ronddelen! Na afloop lag de hele vloer vol met chips en kruimels, want daar geven ze ook niks om. In een café´tje waar de tapas rondgaan ligt de vloer ook bezaaid met olijfpitten, lege suikerzakjes, verfrommelde servetjes, kippenbotjes, tandenstokers, noem maar op. Dat is heel gewoon. De Spanjaarden hebben ons verklapt dat je dáár juist moet je zijn, want hoe meer troep op de grond, hoe beter de hapjes en hoe gezelliger de tent!” Grappig he?
Wij doen af en toe ook mee met het Spaanse leven en duiken dan ook zo’n kliederig tentje in, want het is waar, dáár is het goed en leuk. In het begin vonden we het raar dat Spanjaarden niet netjes wachten tot de bediening bij hen komt, maar gewoon door de zaak heen schreeuwen, maar niemand vindt dat gek. Nu doen we zelf gewoon gezellig mee, tja, daarvoor hoeven we geen inburgeringscursus voor te volgen. Schreeuwen kunnen Hollanders ook. En zo gaat het hier nu eenmaal.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Afgelopen zaterdag natuurlijk weer naar de markt geweest. Voor nog geen tien euro stak mijn rolkarretje vol met groente en fruit. Ik moest nog even naar de walnotenboer, maar daar had ik pech, want wat gebeurde er? Er viel een spettertje regen uit de lucht! Eéntje maar. Maar het effect van die ene spetter is, dat onmiddellijk alle marktkooplui begonnen in te pakken, afgelopen is de markt. Het regent toch! Regenen? Noem je dit regen? Ja, regen is regen, of er nou één druppel valt of honderd.
Ik weet niet of ik het al verteld had, maar het stuur van Egberts brommertje trekt wat naar links. Wij gingen dus een tijdje geleden naar Manolo de reparateur. “Manolo, rijd jij er eens mee, dan kun je het zelf voelen!! ” Manolo keek ons verschrikt aan. “Het regent!” zei hij, terwijl hij wees naar de drie natte plekjes op de stoep voor zijn werkhok. Hij deed het niet. Nee hoor, als het regent dan regent het en dan houdt alles op. De brommer trekt dus nog steeds naar links……. tja drie hele druppels!