INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Een enkele vlinder fladdert van de ene geurige bloem naar de andere, bijen zoemen ons rond de oren tijdens hun zoektocht naar nectar, zangvogels zingen hun mooiste liedjes, dit is hún habitat. Een landschap waar brede stroken voorjaarsbloemen de lichtgroene flanken van een heuvel iets anders doen kleuren en zich kronkelend een weg banen door het halfhoge gras. Straks maaien hier de geiten het gras, niet de boer. Ook heel wat stenen muurtjes als perceelgrens of dierenafsluiting zoals we die kennen vanuit pakweg de Cotswolds. De ganse streek heeft er eerlijk gezegd wat van weg, zo veel zelfs, mocht hier een boer verschijnen met geruite pet, tweed jasje, corduroy broek en van die dure outdoorlaarzen aan, dan zou ik er niet eens van opkijken. Andalucía bij momenten zoals het Britse platteland, we verbazen ons al lang niet meer. Maar voorlopig noch Brit, noch Spanjaard, ’nadie’…
“Kust of bergen?” klinkt de vraag van Colyne. “Bergen!” luidt het antwoord. Zo gezegd, zo gedaan. Het wordt ‘Parque natural de la Sierra de Aracena y Picos de Aroche’. Een halve waslijst van een naam die ik zelf niet heb bedacht.
We zijn op stap van een gemeente naar een gehucht, van El Castillo de las Guardas naar Las Cañadillas, een circulaire wandeling door wat glooiende heuvels van de Sierra Bermeja en het moet gezegd, het is er fenomenaal mooi! Op een gegeven moment roep ik Colyne die wat achterop is geraakt bij het nemen van enkele foto’s. Moet je hier eens kijken,’ zeg ik haar terwijl ik mijn uitgestoken hand over het landschap laat gaan alsof ik het lijk te strelen. Overal steeneiken en kurkeiken door elkaar als buren met een goede verstandhouding. De kurkeiken haal je er zo uit, hun bast is gedeeltelijk gestript van hun dikke laag kurk. Een boom waarvan zijn jasje werd uitgetrokken. Over een kleine tien jaar is hij opnieuw aan de beurt en wordt hij nog maar eens in zijn blootje gezet.
Het is alweer een landschap waarvan we met volle teugen genieten. En dat genieten gaat nog een stapje verder wanneer we dieren zien waarvan we ons al bijna afvraagden waar ze zaten. Ze zitten niet opeengepakt in veel te kleine koten zoals in Vlaanderen, veelal spuuglelijke, rode gebouwen met golfplaten daken waar geschreeuw en getier van uitstijgt. Hier lopen ze nog gewoon blij in het rond op hun smalle teentjes als corpulente, vrolijke dametjes op hoge hielen en zien er dolgelukkig uit. Iberische varkens! Varkens die tegen elkaar kwebbelen en giechelen als een stel blije vriendinnetjes op een schooluitje. Sommige onder hen knabbelen op een achtergebleven snoepje, een eikel van een steeneik, dit lusten ze graag. Enkele onder hen stappen samen naar het zwembad alsof het hier Cub Med betreft. Geen ‘infinitypool’, maar een ordinaire modderpoel waar ze zich kunnen welbehagen van een heerlijk modderbad. Met hun dikke lijf wentelen ze zich van kop tot teen in het bruine sopje zoals nijlpaarden dit doen. Heel lang geleden dat we dit nog in Vlaanderen hebben gezien. Wanneer we dichterbij komen tot bij de afrastering zijn ze natuurlijk benieuwd wie hen een bezoekje brengt. Donkere neuzen als stopcontacten gaan door de afrastering en snuiven naar hun kijklustige gasten. Hoe leuk is dit …
Halverwege de wandeling arriveren we nog in het piepkleine gehucht Las Cañadillas waar we meteen worden verwelkomd door de eerste mens die we tegen het lijf lopen. Een boer op rust. We raken aan de praat en hij weet ons te vertellen dat ze hier nog maar met zijn achtenzestigen zijn. Jongeren, die willen hier niet meer wonen. Ze trekken naar steden als Madrid en Sevilla. Het praatgrage mannetje lijkt me zo oud en krom dat ik haast in mezelf denk dat ze volgend jaar misschien maar met zijn zevenenzestigen zullen zijn. Ik hoop dat ik het mis mag hebben.
Vier uur later komen we moe en voldaan aan bij Grace die niet meer moederziel alleen staat, maar in het gezelschap van drie andere campers die stuk voor stuk op het net zijn ingeplugd. Een cadeautje van de gemeente. Intussen gaat het leven van elke dag hier gewoon zijn gangetje. De gasboer komt al toeterend langs met verse ’bombonas’ en iemands was hangt nog steeds te drogen aan de waslijn tegen de muur. Wij kloppen het vuil van onze schoenen, want straks is er nog feest in het dorp, ‘Fiesta Medieval’. Een reisje naar de Middeleeuwen. Nog maar eens een feestje. Maar ondertussen weten we dat een Spaans feestje soms maar twee man en een paardenkop kan tellen. Ook vandaag is dit niet anders…
Voor meer foto’s of wie inspiratie wil voor een volgende trip in Europa, kan terecht op onze Polarsteps via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.