INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Bij het uitlaten van Barry kan ik intussen de stramme spieren wat losmaken op de toestellen van de openlucht fitness. Voorlopig ben ik er de enige. Heel wat camperaars blijken langslapers te zijn, iets wat we al vaker hebben gemerkt sinds de aftrap van onze maandenlange reis. Niet iedereen is blijkbaar overtuigd van het goud in de mond bij de ochtendstond. Straks starten we de ontdekking van alweer een nieuwe omgeving, deze keer elk op eigen houtje. Eén van ons gaat wandelen langs stranden en baaien, op zoek naar de mooiste plekjes om binnenkort misschien wel vaker neer te strijken. Een tocht over rotsen en water, van lopen tot wandelen wanneer het terrein daar om vraagt. De andere gaat fietsen over bergen, langs groene velden en vele koeien. Wie wat gaat doen, hoeven we al niet meer te overleggen…
Al fietsend verkent men de streek toch net iets anders dan al stappend, vind ik persoonlijk. Je ziet er meer op een kortere tijd. Wat ik ondertussen ook begin te merkenis dat we sinds de aankoop de omgeving net iets met andere ogen bekijken. Nog wat bewuster dan anders, misschien een tikkeltje kritischer, want dit alles wordt straks onze omgeving. Vanuit de parkeerplaats in Torreguadiaro in de buurt van Sotogrande en Manilva spring ik een halfuurtje later op de carbonnen ros, net zoals gisteren trouwens maar nu de andere richting uit. Iets wat me al langer duidelijk werd, is dat je aan de Spaanse zuidkust niet omheen de A7 kan, de mediterraanse snelweg. Deze weg is ons langer bekend met zijn start in Barcelona en via Valencia en Almeria helemaal loopt tot in het Zuiden van Andalusia, tot in een plaatsje genaamd Algeciras. Ik reed al vaker over het asfalt met auto en fiets om te beseffen dat dit geen ideale fietsweg is. Te veel auto’s, lawaaierig en bij momenten best gevaarlijk. Toch merk ik dat automobilisten attent zijn op de kwetsbare fietser en zich houden aan de wegcode om twee meter afstand te houden van een tweewieler. Vaak wordt er uitgeweken naar het tweede rijvak bij het inhalen en als er dan toch een bestuurder wat te dichtbij komt, dan durf ik er geld op in te zetten dat het een vakantieganger is met huurwagen. Vandaag is het zondag, dus het verkeer valt enigszins best mee. Toch ben ik best tevreden wanneer ik af kan slaan naar tertiaire wegen. Enkele honderden meters later begin ik aan de eerste klim van de dag, want ook bergop fietsen is hier iets die je vaak moet doen. Na enkele minuten branden mijn kuiten, ik ben duidelijk niet genoeg gerecupereerd van de best wel zware rit van gisteren. De beklimming verloopt allesbehalve gelijkmatig en ik moet zelfs even uit mijn klikpedaal wanneer mijn hartslag maximaal gaat. Het stijgingspercentage weet ik niet, maar het is vast meer dan onze Vlaamse Patersberg die ik in een “ver verleden” zo vaak naar boven ben gefietst. Ik ben buiten adem en sta over mijn stuur heen gebogen terwijl ik hijg als een renpaard dat net een koers heeft gelopen. De waarheid moet gezegd, er is geen ronderenner aan mij verloren gegaan. Wanneer ik vind voldoende hersteld te zijn, hervat ik de beklimming met duidelijk meer energie. Maar dan begint het best hard te waaien waarbij ik me afvraag vanwaar die wind opeens komt. Ik word nogmaals uitgedaagd, maar de voeten blijven deze keer wel in de pedalen. Dat het hier wel vaker waait, wordt bevestigd door de vele windmolens langs de kant van de weg. Iets verderop staan prachtige beesten te grazen in groene weides. Limousin-runderen. Prachtige dieren met hun rode kleur en hun typische beige brilletje rond de ogen. Ik voel me even helemaal in Frankrijk. Wanneer ik het bergdorpje Casares nader, kan ik het witte dorp reeds zien tegen de bergflank. Misschien heeft het wel wat iets weg van de foto’s die ik al ben tegengekomen van Ronda, maar daarvoor moet ik er eerst zelf zijn geweest. Iets wat heel binnenkort gaat veranderen en waar ik tegelijk naar uitkijk. Intussen cirkelen er vale gieren boven mijn hoofd en ook wat adelaars. Later kom ik te weten dat het Bonelli adelaars zulen zijn geweest. Spectaculaire vogels, echt wel.
Bij het binnenrijden van Casares merk ik de drukte. Een horde mensen stapt achteloos de straat over bij het verlaten van hun touringbus. Gebeurt wel vaker. Maar niet alleen volk maar ook de geur van eten vult de straten. Straks is het middag en de ‘mise en place’ is reeds volop aan de gang. De geur van eten doet mijn maag zowaar grommen. Ik hou het bij een banaatje vanuit mijn achterzak voor ik de afdaling mag inzetten. Scherpe en minder scherpe bochten volgen elkaar op in snel tempo. Ik geniet en vlieg als een Bonelli adelaar naar beneden zonder in de remmen te gaan. Snelheden maximaal tot zeventig per uur. Zo leuk kan winterfietsen zijn in het Andalusië …
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.
