INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Zachtroze schelpen op een poedersuikerstrand die haarfijn beschilderd lijken te zijn door de vingers van een zeemeermin met te veel vrije tijd. De zon breekt door de hemel en de rustige zee neemt stukje per beetje wat meer land in om het straks bij eb terug af te staan. Een zinloze operatie lijkt het, maar wel een goede verstandhouding tussen water en land, dit spel van geven en nemen als in de beste relatie.
We staan alweer met de schoenen in de hand, de blote voeten in het zand. Deze keer op het strand van Playa de Bolonia, een brede strandlijn vooral bekend om zijn impressionante duinen. Kijk recht naar zee en verderop aan je rechterhand zie je de tonnen aan zand reeds liggen. Metershoge duinen die er elke dag iets anders uit kunnen zien door het spel van de wind. De natuur aan het werk als kunstenaar, het zijn vaak de mooiste werkjes. We stappen ernaartoe langs de branding. Onze voeten zakken wat dieper in het natte zand waar een volgende golf elk spoor van onze aanwezigheid alweer doet verdwijnen. Hier en daar liggen achtergelaten sloepen vastgeankerd met touwen alsof een kleine wapenloze invasie van Normandië hier net iets eerder heeft plaatsgevonden. Vele impressies op een doordeweekse dinsdagmorgen.
Net voor we de duinen van Bolonia bereiken, lopen we een archeologische site voorbij. Oude Romaanse resten in de diepte, het ‘Teatro Romano de Baelo Claudia’, Romeinse periode 2e eeuw vC. Ooit was dit het centrum voor het zouten van vis. ‘
Hoe komt men daar eigenlijk, na al die tijd, ooit nog achter?’ vraag ik me soms af. De toegang voor elke Europeaan is gratis, niet-Europeanen betalen anderhalve euro. Een vleugje discriminatie…
Een kwartiertje later sinds de start bereiken we de duinen. De flanken zijn egaal glad alsof ze met een reusachtig plakmes werden afgestreken, daarachter verschijnen de eerste rimpels. Wanneer we er overheen lopen, zakken we vaak tot onze knieën in het koude zand. Weg perfecte kunst. Opnieuw Afrika binnen handbereik, het versterkt ons gevoel nog meer ons ergens in de Sahara te bevinden. De warmte van de zon deed de wolken reeds verdampen, maar een deken van mist bedekt nog steeds de piekjes aan de kust van Marokko. Het lijkt een prachtig schilderij.
Vandaag is het hier redelijk desolaat, geen surfers, geen zonnebaders. Enkel wat vlijtige vogeltjes laten zich zien op het strand. Dichtbij de branding trippelen ze heen en weer op smalle, lange pootjes. Ze hebben honger en zoeken naar voedsel, veelal kleine zeediertjes. Ze heten drieteenstrandlopertjes. Allemaal missen ze een teentje in vergelijking met hun soortgenoten die eerder verkiezen te vliegen dan te rennen. Het is een lust om hen bezig te zien, ze lijken niet echt, maar eerder van die dingetjes die je met een touwtje uit hun gat op gang moet trekken om dan los te laten tot ze stilvallen. Alleen, stilvallen doen ze niet. Ze blijven gaan, net zoals wij….
Na de duinen van Bolonia volgt Cabo de Trafalgar waarbij we rijden door een uiterst groene omgeving genaamd La Zarzuela en Zahara de los Atunes. Mocht er hier een Teletubbie opduiken, we zouden er niet van schrikken. Het lijkt wel hun decor, zachthellende, groene heuvels. Aan de horizon heel wat windmolens, zelfs de energie is groen. Dan bereiken we Cabo de Trafalgar, een naam die verwijst naar de beroemde zeeslag tussen het Verenigd Koninkrijk en het Franse keizerrijk van Napoleon. Tal van pleinen werden er naar vernoemd op eender welke plaats in Groot-Brittannië, zelfs in Gibraltar. Niet helemaal verrassend, want de Kaap van Trafalgar bevindt zich dan ook hier net iets dichterbij dan het Britse vasteland. Trafalgar was trouwens een kantelpunt in de geschiedenis. Precies hier begon het het kleine, Franse, heerszuchtige mannetje met chronische buikpijn en overmaatse hoed, pas echt te dagen dat een overwinning op de Britten er niet in zou zitten na deze nederlaag op zee.
Wie naar Cabo de Trafalgar trekt, gaat steevast de schitterende vuurtoren even bewonderen. De faro die van in de verte lijkt op een raket om naar de Maan te sturen. ’Cape Canaveral’ in Andalucía.
In de buurt van de vuurtoren zouden er ook enkele naaktstranden te vinden zijn, maar die laten we dit keer aan ons voorbijgaan. Daarvoor mag het gerust eerst wat warmer zijn …
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.
