INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Worden het migas of gurumelos? Beide gerechten op de kaart zijn ons onbekend, maar een behulpzame ober legt het ons met veel plezier uit. Er volgt een mini-lesje Spaanse keuken. Migas wordt bereid aan de hand van oud brood, eieren, ajuinen, kikkererwten en vooral chorizo. Een traditionele schotel die herders en jagers vroeger vaak aten. Mijn vrouw schudt van neen, als pescovegetariër is die chorizo er te veel aan. De ober geeft haar meteen gelijk, het is vandaag trouwens toch te warm voor migas, vindt hij zelf. Het tweede gerecht twee bestaat uit niets anders dan paddenstoelen. Bingo! Daar is ze wel verlekkerd op. Gurumelos, verduidelijkt de ober, zijn grote paddenstoelen (setas) met een typerende smaak. Je bent er voor of niet, voegt hij er nog aan toe. Gurumelos, nu ik het bedenk, ik zag ze al liggen bij de groenteboer op de hoek. Variërend in prijs en kwaliteit, gaande van twaalf tot achttien euro per kilogram, de naam op het bordje was ik dus alweer vergeten. Die paddestoelen met hun zogezegde typerende smaak worden bereid met heel wat olijfolie en misschien nog méér look, kunnen we stellen wanneer een kwartiertje later een een platte ovenschaal met bereide gurumelas voor onze neus wordt gezet. Een bord voor twee waar we nadien geen honger meer van zouden hebben, had de camarero ons nog meegegeven. Maar hij had onze eetlust wat verkeerd ingeschat. Met gemak hadden we nog een bord op gekund. Maar dat het lekker was, stond boven alle peil. Alleen maar hopen dat ik straks geen Penélope Cruz tegen het lijf loop, met mijn lookadem van hier tot in Noord-Spanje. Maar wie weet houdt Mevrouw Cruz misschien wel van look, maar gewoon niet van venten zoals ik.
We bevinden ons in Aracena, de grootste stad van Parque Natural Sierra de Aracena dat zijn naam heeft ontleent aan dit stukje natuur. Vandaag lijkt het wat een drukke bedoening, want net nu is een MTB-wedstrijd aan de gang. Jong en oud, dik en dun springen op hun fiets en bij de één gaat dat al wat makkelijker dan bij de ander. Morgen is het mijn beurt, dan spring ik nog even op de racefiets. Een zelf uitgestippelde tocht via Linares de la Sierra, Alájar, Santa Ana la Real, El Repilado en terug via Jabugo, de stad bekend van de wereldberoemde ham tot waar ik ben gestart. Colyne gaat wandelen naar eentje ervan, tot in Linares de la Sierra op aanraden van de vriendelijke dame van de toeristische dienst, haar persoonlijke favoriet. Alhoewel wanneer ze begon, wist ze bijna van geen stoppen. Allemaal de dorpen schijnen even mooi te zijn, liet ze weten. Maar misschien hebben we haast en kunnen we er maar enkele bezoeken. Haast? Neen, hoor, we zijn reeds een jaar onderweg, dus die dorpen kunnen er heus ook nog wel bij. ‘Madre mia, un ano!’ liet ze weten. ‘Qué suerte.’ Of we wat extra willen genieten voor haar ook, vroeg ze ons. Dit zullen we zeker doen!
Wat verderop, om de hoek lopen we bijna recht ’de Grot der Wonderen’ in, La Gruta de las Maravillas. Ooit decor voor de film ’Tarzan’. Een spectaculaire grotformatie die zich pal in het oude centrum bevindt, maar toch helemaal verscholen. De grot der wonderen bevindt zich namelijk honderd meter onder een heuvel. Maar aangezien honden niet toegelaten zijn, laten we een bezoek aan ons voorbij gaan. Bovenop diezelfde heuvel staat nog steeds het imposante tempeliersslot dat door zijn ligging lijkt te waken over zijn inwoners, iets wat vroeger wel vaker de bedoeling was. Een toegangsticketje bedraagt iets van rond de drie euro, maar ook hier opnieuw een hond met rode streep erdoorheen.
Overnachten doen we op kosten van de gemeente, op een gloednieuwe parkeerplaats waar – alsjeblieft! – ruim de helft voorbehouden is voor campers. De royale plaatsen zijn nog niet helemaal af en hier en daar steken nog wat elektriciteitskabels als voelsprieten door het asfalt heen waar straks lantaarnpalen overheen zullen komen, want ook die liggen al te wachten ergens in een hoekje. Mochten we hier de volgende keer nog eens komen te staan, dan zullen we gegarandeerd kunnen baden in het licht. Licht dat deze nacht toch maar overbodig zou geweest zijn. De maan scheen zo fel dat ze zelfs omringd was door een joekel van een halo. Dit hadden we ook nog nooit gezien …
Voor meer foto’s of wie inspiratie wil voor een volgende trip in Europa, kan terecht op onze Polarsteps via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.