INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Deze morgen maakten we nabij Linares de la Sierra nog eens een wandeling naar een bergtopje genaamd ‘Pico La Era’. Een wandeling die leidt langs kurkeiken over hoofdzakelijk grassen en grote platte rotsstenen. Bij de aanvang ervan ontmoetten we nog wat lokale stappers, echte wandeladepten zoals ze beweerden, maar ze liepen een andere richting uit. Na anderhalf uur liepen we hen opnieuw tegen het lijf. ‘Waar waren wij dan precies geweest?’ wilden ze graag weten. ‘De Pico La Era,’ luidde het. ‘Welke pico precies?’ want daar hadden ze nooit eerder van gehoord. We wezen nog even in de richting van de top, maar ze bekeken ons nog steeds wat vreemd. Google maps werd er zelfs even bijgehaald, maar ze hoorden het nog steeds donderen in Keulen. Dit overkomt ons nu ook niet elke dag, twee toeristen die de lokalen hun eigen streek nog iets beter moeten leren kennen of … , misschien gingen ze wel minder vaak wandelen dan ze beweerden …
Van de wandeling ging het naar de ham, want de geur van hesp is nooit ver weg in Spanje en al helemaal niet in Jabugo. Overal ruik je de beruchte, gepekelde hammen en varkenspoten lijken er zelfs uit bloempotten te groeien. Je verzint het zo gek nog niet. De stad is dan ook vermaard omwille van zijn verrukkelijke Iberische hammen en hier huizen heel wat producenten, fabrieken en winkels van varkensbillen die allemaal beweren ‘El mejor’ te zijn. Mij maakt het niet uit, ik zou het verschil waarschijnlijk toch niet smaken. Dat de Jamón Ibérico ondertussen Spaans erfgoed is geworden, hoeven we niemand meer te vertellen. Het is gewoon één van de vaste waarden, de schatten van de Spaanse gastronomie. Ongetwijfeld staat bij elke vleesetende Spanjaard wel een varkenspoot op zo’n voet ergens op een tafel om van die heerlijk, flinterdunne schelletjes van af te snijden uiteraard naast enkele flessen ‘vino tinto’ vanuit de streek.
We volgen nog steeds de route doorheen het ‘Parque Natural de la Sierra de Aracena y Picos de Aroche’, het park met de onwaarschijnlijk lange naam. Een tocht door sublieme landschappen langs schilderachtige, meestal witte dorpen.
Na het korte bezoek aan Jabugo én Fuenteheridos die naast hun hamverkoop verder niet zo heel veel om het lijf hadden, zouden we rijden tot Almonaster la Real. Een wit dorp dat staat omschreven als een aangename verrassing tussen een groene omgeving van kastanjebomen, eucalyptusbomen, kurk-en steeneiken. Maar omdat het wat te veel wordt voor één dag en de weg er naartoe nogal erbarmelijk is, hoofdzakelijk dokkerend over putten en gaten in het asfalt, beslissen we om dit over te slaan. In plaats daarvan ging het richting Minas de Riotinto om de nacht door te brengen, een stad met een rijke mijnbouwgeschiedenis die tot wel vijfduizend jaar terug gaat in de tijd …
Voor meer foto’s of wie inspiratie wil voor een volgende trip in Spanje of elders in Europa, kan terecht op onze (non-profit) Polarsteps “GRACE ON TOUR I” via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.