INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Vejer de la Frontera. Ergens las ik dat iemand dit leuke plaatsje als volgt omschreef: “Toen iemand me twintig jaar geleden vroeg of ik ooit van Vejer de la Frontera had gehoord, hoorde ik het donderen in Keulen. Op vandaag woon ik er intussen negen jaar en zweer het dorp nooit meer te verlaten.” Voor mij zegt dit genoeg of ze moet er de liefde van haar leven hebben gevonden. Iets in je buik dat zegt, dit is het, ik ga hier nooit meer weg. Tijdens onze maandenlange reis hebben we intussen al ontelbaar veel van zulke plaatsjes ontdekt, maar toch zijn we er steeds weer vertrokken. Misschien was de tijd nog niet rijp, de reisdrang te groot. Maar toegegeven, ik lijk me wel vaker af te vragen of ik op een bepaalde plaats zou kunnen aarden en gelukkig worden. Een volgend hoofdstuk in je leven, zich ergens opnieuw permanent vestigen, je wortels laten verankeren in de grond waarop je zou gaan wonen. Een evidente keuze die iedereen wel eens moet maken, maar eentje die wij als nomaden graag nog even uitstellen…
Ondanks Vejer de la Frontera lid blijkt te zijn van het intussen alomgekende lijstje ‘Los pueblos más bonitos de España’, lijkt het of de grote toeristenstroom hier nog op gang dient te komen. Precies daarom heb ik de indruk dat het witte dorp met zijn Arabische vestingmuren zijn authentieke karakter heeft weten te bewaren en voelt het sowieso anders aan dan pakweg Mijas, Ronda of Frigiliana. Stuk voor stuk plaatsen waar je op bepaalde momenten onder de voet wordt gelopen van een onoplettende toerist, een woord met de nodige pejoratieve bijklank, maar eentje waar we ons uiteraard zelf mogen bijrekenen. Ondanks dat de reizende bezoeker er in mindere mate aanwezig is, zijn er toch heel wat eettentjes aan te treffen met stuk voor stuk lokale specialiteiten op het menu. In Vejer DLF zouden er maar liefst meer dan 120 restaurantjes, heel wat voor een klein dorp, het klinkt haast onwaarschijnlijk veel. Maar het zijn niet alleen reizigers die honger hebben, ook een Spanjaard gaat graag uit eten. Er is dan ook veel Spaans te horen op de terrasjes, altijd leuk wanneer je houdt van lokaal. Naast dit grote aantal, behoort Vejer trouwens tot de geografische driehoek van gastronomische herbergen. Lekker eten hoort er dus gewoon bij.
Wat verderop treffen we alwer een volgende mysterieuze vrouw aan in het zwart. ‘La cobijada,’ de gesluierde vrouw en bijna overal, door eender welk steegje, tref je wel een beeldje of afbeelding aan van de vrouw in het zwart. Niet voor niets is ‘la cobijada’ dan ook het symbool van het dorp. Aanvankelijk dachten wij aan een verwijzing naar de Arabische cultuur, maar niets daarvan, ze blijkt wel degelijk oer-Spaans te zijn met haar Castellaanse klederdracht. Ook prachtig is het ‘Plaza España’, een plein waar je in Spanje nu eenmaal niet omheen kan. Het is niet erg groot ondanks zijn verwijzing naar het grote land, maar het is werkelijk één van de mooiste pleinen die wij sinds onze reis doorheen Andalusie aan hebben mogen treffen. Centraal op het plein staat een fontein met een kleurrijk torentje, van kop tot teen bekleed met prachtige Andalusische tegels, wel vaker ‘azulejos’ genoemd. Het is een waar meesterwerkje. Vandaag de dag wordt het plein in de volksmond ook wel eens ‘La Plaza de Pescaitos’ genaamd, het visserspleintje. Naar verluidt een benaming te danken aan de kleine bengels die de goudvissen aan het fonteintje kwamen uitvissen, tot dat de gemeente er genoeg van had en geen vis meer in het vijvertje kwam stoppen. En in de 16e tot 17e eeuw zou hier op datzelfde plein, waar mensen nu genieten van een lekker maal, nog het bloed van stieren hebben gevloeid. Gelukkig is hier die tijd al lang voorbij. Toch gaat het stierenkweken nog altijd onverminderd voort, want helemaal weg zijn de controversiële ‘corridas’ nog steeds niet. Brood en spelen in Spanje, het zal helaas altijd een dingetje blijven…
Wie meer wenst te lezen over onze reis door Europa, kan terecht op Polarsteps via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.
