Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.
Woensdag 27 april gaan we even op en neer naar Madrid. We hebben een afspraak op het Chileens consulaat. Er moeten wat papieren in orde worden gemaakt om mijn schoonvader onze zaken waar te kunnen laten nemen. We hebben in Chili in het Zuiden bij Panguipulli 3 hectare grond waar we van af willen. We zijn in gesprek met een makelaar in Chili en we hebben ook iemand nodig die voor ons mag tekenen, dat wordt dus mijn schoonvader.
Om 7.15 nemen we de hogesnelheidstrein in Ourense richting Madrid. We zijn vroeg vertrokken en zijn ruim op tijd op het station. Over Antares hoeven we ons geen zorgen te maken, de buurvrouw haalt haar straks op en dan gaat ze een dagje logeren. Als we door de veiligheidscontrole zijn en onze kaartjes hebben laten zien mogen we het perron op. En niet heel veel later komt de Ave aan tijden en mogen we instappen. Als we vertrekken komt er even later iemand langs met een koffiekar. We nemen koffie.
De snelheid zit er nog niet echt in. Met een gangetje van een boemeltrein gaat de trein over een brug over de Río Mino. Daarna gaan we 100 km/h rijden en dan stoppen we even later. De Spoorbreedte in Ourense is blijkbaar anders dan dat van het hogesnelheids spoor. We rijden ergens langzaam overheen en als dat gedaan is komt de snelheid er meer in. Op een display in het rijtuig is te zien dat we tegen de 200 km/h. Dit is de tweede keer dat ik in een hogesnelheids trein zit. De eerste keer was van Córdoba naar Sevilla en dat is al heel lang geleden. 200 km/h valt een beetje tegen, maar dan heeft de machinist het gaspedaal gevonden en hij trapt het stevig in. De hoogste snelheid die ik gemeten heb met een GPS app op mijn telefoon is 251 km/h en de hele rit rijden we tegen de 250 km/h aan. We hebben 4 tussenstops en de 5 is de eindbestemming, waar we precies 3 uur later aan komen.
Nu de metro… Altijd even zoeken waar je naartoe moet op een station waar verschillende vervoersvormen samen komen. Zeker de metro is even zoeken. We gaan kaartjes kopen, we staan bij een automaat een kaartje te kopen, althans dat proberen we. Het lukt ons niet om de metrolijn te vinden die we moeten hebben. Als we het aan iemand vragen blijken we voor een automaat te staan dat treinkaartjes verkoopt. De man wijst ons de weg naar de juiste automaat waar we een dagkaart kopen. We nemen de juiste metro en even later staan we buiten bij station Iglesia.
Het is nog 300 meter lopen naar het Chileens consulaat. We zijn ruim een uur te vroeg en gaan in de buurt koffie drinken. We zijn duidelijk in de grote stad, prijs hoger en portie kleiner. Daarna lopen we naar het consulaat waar we onze zaken gaan regelen. We leveren papieren aan, we krijgen papieren terug die we moeten lezen en dan in bijzijn van iemand van het consulaat moeten tekenen met een handtekening en een rechter duim afdruk. Daarna moeten we weer wachten tot alles klaar is. Na betalen krijgen we de benodigde papieren mee. Een uur later staan we weer op straat.
Om 16 uur hebben we de trein terug, dus veel tijd om dingen te gaan bezichtigen in Madrid is er niet. Niet ver van het consulaat is een Chileens restaurant en wat op de menukaart staat spreekt ons erg aan. Met een klein half uurtje lopen zijn we er. Het is een heel klein restaurant. Met Chileense bediening en alleen maar Chileense gerechten. Wat we willen drinken? Pisco Sour!! En omdat ik niet hoef te rijden de komende uren neem ik er nog een en nog een. Pisco is hier niet te vinden in Galicië, wij hebben het in ieder geval nog niet gevonden. Vandaar dat ik er het gelijk maar van neem tijdens het eten. Een Chileens restaurant bestaat ook niet meer in Galicië. We hebben heerlijk Chileens gegeten. De rekening was gepeperd, maar dat komt niet alleen omdat het in Madrid duurder is. We hebben voor de volgende dag ook gelijk meegenomen. Pisco… zij je… moeilijk, zegt de eigenaar. Je kan wel een fles kopen hoor. Nou, als dat kan. Of we de grote of de kleine willen? Wat denk je? Sol wil nog twee blikje speciaal Chileens bier.
We nemen nu maar een taxi naar het station voor de trein, want als we nu nog naar de metro moeten lopen en die moeten nemen dan komen we te laat. Als we in de trein zitten vertrekt die om stipt 16 uur en om 19 uur stappen we in Ourense weer uit. Om kwart voor 8 zijn we weer thuis. Van Madrid dus niets gezien. Dat is iets voor de volgende keer.
Als we weer thuis zijn gaan we Antares ophalen bij de buren. Ze heeft het prima naar haar zin gehad. De buurman vertelt dat ze lekker met hun mee gegeten heeft, kip vindt ze erg lekker zegt hij. Maar thuis gaat het minder. Antares moet overgeven. Nou is dat iets wat ze wel vaker doet als ze teveel gegeten heeft. Maar bij de 5e keer vraag ik Sol toch maar eens met de buren te bellen wat ze nog meer gegeten heeft en hoe de kip klaar gemaakt was. De kip blijkt met knoflook te zijn klaargemaakt. Onder andere zijn knoflook en uien puur gif voor honden en katten. Maar als je dat niet weet….
We bellen de dierenarts om een uur of 10 ‘s avonds. Gelijk komen, zegt hij. Wij naar Chantada. Van de dierenarts krijgt ze een injectie, een mix van iets met wat morfine. Daar gaat ze nog meer van overgeven, maar door de morfine doet dat dan niet zo’n zeer. Eerst neemt hij bloed af wat gelijk onderzocht word. Antares kotst er lekker op los op de tegelvloer, maar dat is dus de bedoeling. Na ruim een uur krijgt ze een injectie om het braken te stoppen en ze krijgt nog iets in haar bek gespoten wat ze op moet eten. Weer wat later is het bloedonderzoek klaar en verklaart de dierenarts dat alle waarde goed zijn en die noet kloppen zijn te verklaren door de stress. Antares is nog zielig, maar als ik een balletje pak met een piepertje er in, gaat de staart weer omhoog en gaat van links naar rechts, ze wil het balletje. Tegen half 1 in de nacht zijn we weer thuis. De buren voelen zich heel erg schuldig en maken zich zorgen. Hun honden komen niet in huis en wonen als het ware bij de koeien in de stal. Nu mag er een keer een hond binnen die ze verwennen en gaat het verkeerd. Maar goed, alles lijkt weer tip top met Antares, al moeten we ze wel in de gaten houden van de dierenarts. // Tot volgende week!