De wereld verandert met rasse schreden de afgelopen jaren. Spanje hoopt zich misschien wel met het Europese presidentschap bij de volgende termijn weer een plaatsje op de eerste rij te kopen. De Spaanse premier Pedro Sánchez koestert grote dromen.
Het wereldtoneel davert de afgelopen jaren. Voor het eerst na de val van de muur en de toetrede van de Sovjet-Unie treedt de wereldorde een nieuwe fase binnen. Een tot nog toe ongedefinieerde fase, vol risico’s en mogelijkheden.
In Spanje gaat men ten volle voor open verbindingen. Staten die brede relaties opzoeken op verschillende vlakken zullen meer kansen hebben dan staten die zich opsluiten binnen een bepaalde geografische zone. De laatste tijd zette de Spaanse regering volop in op diplomatiek. De reis naar Washington en Peking bijvoorbeeld, een ontmoeting met Lula en Petro of de ontvangst van de Israëlische en Palestijnse delegatie.
In Latijns-Amerika hoopt Spanje op sterkere banden. Men wil vooral inzetten op robuuste instituties, zodat de steun aan het continent in goede handen terechtkomt. Zeker nu Washington de migratiepolitiek in het zuiden aan wil pakken door voor meer stabiliteit te zorgen.
Ook het evenwicht tussen de Europese machten is een prioriteit. Spanje hield altijd dezelfde positie aan als de Europese Unie over de oorlog in Oekraïne: een land kan niet zomaar de territoriale integriteit van een ander land aanpakken.
Spanje hoopt samen met de Europese Commissie op een nieuwe tendens van industrialisatie, ditmaal voor ecologische en duurzame technologie. Europa hoopt op een zekere onafhankelijkheid, los van de Verenigde Staten ook dit keer. Het accent hoort ook op de interne gelijkheid te liggen. Zowel op vlak van gender, economische achtergrond of leeftijd.
Het bekomen van het Europese presidentschap zou Spanje slagkracht geven binnen de Europese politiek. Het valt nog af te wachten of Pedro Sánchez zich effectief kandidaat stelt, en of hij dan ook verkozen wordt of niet. De Spaanse strategie lijkt alvast op een kandidatuur af te stevenen.