Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Een paar dagen fikse pijn in mijn ribbenkast. O jee. Niet wéér, hoop ik. Maar wel dus. Een poosje geleden had ik er vijf weken last van, maar ik dacht telkens “het gaat wel over.” Maar nu dezelfde pijn terugkwam vond mijn Egbert het welletjes en heb ik maar toegegeven aan zijn bijna dwingende eis om toch maar verstandig te zijn. We brengen een bezoekje aan onze Nederlandse huisarts in Rojales, waar Egbert mij heen bracht.
Bang om bij de dokter af te gaan als een gieter stotterde ik mijn verhaal, intussen de reactie van de dokter goed in de gaten houdend. Tot mijn grote opluchting vond zij mijn komst minder onnodig dan dat ik het zelf vond. Ze begon me te bekloppen en te beluisteren. Na het stellen van een paar vragen, was het voor haar duidelijk: direct naar ziekenhuis Quiron en de boel laten onderzoeken. Zo! Dat is onverwacht!
“Urgencia” stond er op de papieren die we meekregen. Op de Eerste Hulp waren onze stoelen nog maar nauwelijks warm, of daar werd ik al opgeroepen en voor ik het wist, gebeurde er van alles met me. Resultaat: gelijk hier blijven, u bent erg ziek, niet gevaarlijk maar dat kan het wel worden als u ermee blijft doorlopen.” Zo! Ga je naar Spanje voor de zon en voor het leuke huisje..…..
Omdat we Nederlanders zijn, komt er een Nederlandse tolk. Heerlijk! Ze belast Egbert direct met de verzekeringsbesognes en ik word binnen de kortste keren overdonderd door witte jassen. Er wordt in me geprikt, er worden plakkertjes op me gekleefd, er worden zakken met slangen aan me gehangen, hellep….. hier was ik niet op voorbereid. Maar de zusters zijn kordaat. Beduusd als ik ben, kleden ze me uit, al kwebbelend met elkaar, niet met mij. Ik heb geen idee wat er allemaal gebeurt, ze vertellen niets, ratelen en lachen met elkaar. Ik krijg een idioot hemdje aan met blote rug en word met veel kabaal in een bed gedumpt. Egbert is nog steeds driftig in de weer met het regelen van de geldzaken, maar het lukt niet. De verzekering is niet te bereiken. Na een paar uur gedoe vindt hij het welletjes. “Morgen probeer ik het weer, nu niet meer.” Hij moet naar huis, er is een boel te doen.
Als ik in mijn kamer wordt afgeleverd weet ik niet wat ik zie. Een luxe hotelkamer, met separate badkamer, fantastisch. Er hangen twee Gustav Klimt’s aan de geel geverfde muur, er hangt een tv, en er staat een oranje bankstel. Er hangen nog net geen schemerlampjes. Ik knip de tv aan, er zijn diverse Spaanse zenders en – hoi – ook een paar Duitse en wat Engelse. Ik ben nog niet goed en wel op adem gekomen of daar komt de tweede ploeg prikkers. Bakken vol met naalden: links spuiten ze me van alles in, rechts trekken ze er van alles uit. Voor het evenwicht denk ik.
De nacht verloopt niet zo lekker. Door al dat onverwachte gedoe lig ik wakker en zap ik wat verveeld op de tv. Ik val om half zes in slaap en word om half zeven wakker. Even een prikje! Begint dat gedonder nou weer? Dan word ik gehaald voor een CT-scan. Terug op kamer staat er weer een juf met naalden te wachten……
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Een paar uur later kwam de dokter met de uitslagen van alle prikjes en onderzoeken. Welnu, Er is een complicatie van een longontsteking geconstateerd, die schijn ik dus een poosje geleden te hebben gehad. Ik wist niet eens dat er sprake was van een longontsteking. Ik voelde me weliswaar rot, klaagde dan ook steen en been, maar deed er niets aan en achteraf gezien was dát niet zo heel verstandig, want het blijkt een stevige longontsteking geweest te zijn.
Zo zie je maar, les één: Denk niet te gauw “het zal zo’n vaart niet lopen” want zo’n vaart kan het dus wel lopen. Deze dokter was verbaasd dat ik zo’n zware longontsteking zonder antibiotica zo goed doorstaan heb. “U moet wel een hele goede conditie hebben.” Les twee: vitamientjes, vitamientjes.
In elk geval is de longontsteking over, alleen de complicatie zit er nog. Gelukkig schijn ik redelijk goed op de medicamenten te reageren. Het is dus een weekje afwachten. Ik heb alle vertrouwen in de Spaanse dokters, ze zijn heel kundig en pakken de problemen daadkrachtig aan.
Het is nu een weekje verder, de dokter is net geweest met het verheugende bericht dat ik naar huis mag. Waauw! Egbert is net op bezoek dus die kan me gelijk mooi meenemen. Om vier uur zitten we in de auto op weg naar huis. Onderweg een booodschapje en even later is het genieten op ons heerlijke terras in het avondzonnetje. De bloemen in de tuin lachen me toe, ’t Hondje verkeert in opperste staat van verrukking, Onze vrienden toveren terstond een feestmaaltje uit de hoge hoed en samen ‘vieren’ we mijn thuiskomst. Heerlijk.