Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.
Schrijf ik vorige week nog dat er afspraken verzet worden door het ziekenhuis en dat we nog een keer naar Ourense moeten om opnieuw dezelfde papieren te gaan regelen, mogen we dan deze week op maandag naar Ourense, voor een PCR en de dag later de operatie.
De PCR test staat gepland voor 11 uur. Om 9 uur laad ik de spullen in de auto voor een kort verblijf van 2 nachten in een Airbnb appartement in Ourense. Om 10 uur vertrekken we. De kippen hebben voor de komende dagen genoeg te eten en ook voor de kat, Onix, staat er voldoende eten klaar. Op ons gemak rijden we naar Ourense en parkeer ik de auto in een straatje vlakbij het ziekenhuis. Sol blijf bij Antares en de spullen in de auto en ik loop naar het lab en meld me voor de PCR test aan de balie.
Het is druk en het is een komen en gaan van mensen, geen idee wat ze allemaal mankeren natuurlijk, maar er moeten nogal wat foto’s, scans, PCR test, bloedtest en andere dingen gedaan worden zo te zien. Om half 12 doet een jonge dame een poging mijn naam te roepen. Ik verlos haar van het kwade en sta op als zijn met de poging bezig is. Ze vertelt me wat de bedoeling is. Ik ken het vertel ik haar, dit is de 3e of 4e test. Als ik klaar ben en net weer in de auto zit, gaat de telefoon. Hallo, met het ziekenhuis. De operatie van morgen gaat niet door. Er komt stoom uit onze oren. De weken voorafgaand telkens voor een gesprekje, en nog een gesprekje en zo meer naar het ziekenhuis. Dan als alles met de verzekering geregeld is wordt alles verzet en mogen we nog een keer naar de verzekering, en dan nu af zeggen!
We gaan eerst maar even koffie drinken. We willen wel even weten hoe en wat, dus na de koffie gaan we naar het ziekenhuis. Sol zegt dat het misschien beter is dat ik even alleen ga. Dus ik loop even later met mijn papieren van het ziekenhuis naar ziekenhuis en doe mijn beklag. De twee vrouwen van de afsprakenbalie doen hun best het mij uit te leggen, er is iets met de chirurg. Maar dat geloof ik niet, eerst verzetten en nu is er iets met de chirurg? Dan wisten jullie vorige week ook al dat er wat aan de hand was. Nu hebben we een appartement geboekt voor 2 nachten, wie gaat dat betalen? Kunnen we niet meer afzeggen. Ik wil ook weten of er niet een andere chirurg is die het han doen. Nee, ze moeten het werk met z’n tweeën doen leggen ze uit. De verzekering? Moeten we nu weer naar dat kantoor? Ze zien ons komen zeg. Nee, hoeft niet, wij regelen alles.
Dan gaan we nu maar verplicht 2 dagen vakantie houden. Ook niet erg, maar dat is toch anders als een geplande vakantie. We kunnen onze spullen al afgeven bij het appartement als het nog schoongemaakt wordt. Het is werkelijk op een perfecte plaats! Aan de rand van het oude stadscentrum van Ourense en dat is een mooie stad vinden wij. Gelukkig is het aardig weer al voorspellen de weer app’s wat anders.
We gaan op een terras zitten en bestellen een pilsje. Even later zijn duiven druk bezig een tafeltje af te ruimen als er een vrouw met een karretje aan komt lopen. Uit haar karretje, zo’n winkelwagentje, pakt ze een stok en begint er wild mee te zwaaien om de duiven weg te jagen. Sol en ik kijken elkaar aan en vragen ons af wat er mis is met haar. Als de duiven weg zijn komt ze onze kant uit lopen. Ik denk ‘doorlopen’. Maar ze ziet Antares en gaat niet meer weg. Ze vraagt nergens om en begint te vertellen wat ze in Ourense komt doen. Ze blijkt te zingen. Ik houd bij hart vast, Sol trouwens ook, want als wij ergens een hekel aan hebben dan is het mensen die iets met muziek aan ons tafeltje komen doen. Maar ze heeft geen zin, er zijn hier niet genoeg mensen om voor te zingen. Ze is eigenlijk niet ongezellig en vraagt om een bak koffie en ze komt er bij zitten. Als we vertrekken weten we alles van haar. Ze komt uit Asturias, woont met haar man in Galicië, haar man is een Portugees en is metselaar. Ze ziet heb bijna nooit want hij is altijd op karwei.
We lopen verder en gaan tegen etenstijd ergens zitten om een happie te eten. Als we zitten te eten komt een zwerver ons de hemel in prijzen omdat we hem net onze laatste losse centen hebben gegeven als de vrouw van eerder met haar karretje aan komt lopen. Hier zitten wel genoeg mensen en haalt een versterkertje met een microfoon uit haar kar. Ze zet muziek aan waar wij niet van houden en begint mee te zingen. Laat ik het zo zeggen; bij een talentenjacht valt zij als eerste af. Mensen aan een tafeltje naast ons nemen de laatste slok wijn en zijn weg. Aan een ander tafeltje krijgt ze wat geld en een glas rode wijn. Blijkbaar genoeg verdient vandaag, want ze stop gelijk met haar werk.
‘s Avonds gaan we de stad nog maar een keer in, nu zonder Antares. Ook in het donker met nog van die oranje straatverlichting is de oude binnenstad ook erg mooi. We zoeken maar weer een plaatsje om te eten. Als we dan toch vakantie moeten houden, dan wel goed. Toch? We maken het in de stad niet te laat, want Antares moet nog een rondje lopen. De volgende dag is eigenlijk een herhaling van de dag ervoor, weer lekker gelopen en gegeten. Als we ergens zitten, zeg ik tegen Sol dat ik het gevoel heb dat het ziekenhuis gaat bellen als we net weg zijn uit Ourense.
Als we de volgende dag het appartement moeten verlaten en onze gedwongen vakantie er op zit, gaan we voor we Ourense echt verlaten nog even naar de Lidl. We zijn nu in de buurt. Sol gaat even alleen boodschappen doen. Ik blijf bij de spullen en Antares. De telefoon gaat. Hallo met het ziekenhuis. De mevrouw begint te vertellen en ik kan het niet meer volgen en vraag haar of ze over een half uurtje even terug kan bellen, dan kan ze tegen Sol vertellen wat de plannen zijn. Als we thuis zijn worden we weer gebeld, precies zoals ik zei, ‘zijn we weg uit Ourense dan bellen ze’. Komende maandag en dinsdag een herhaling van afgelopen maandag en dinsdag. Weer een appartementje geboekt voor een kort verblijf in Ourense, hopelijk niet weer een gedwongen vakantie. Tot volgende week!