Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag zullen publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken.
4 november
Lieve Kinderen, familie en vrienden,
Jullie zitten al te wachten op mijn post? Sorry ik ben wat later dan anders. Het is vandaag zaterdag, dus marktdag. We pakken de brommertjes en snorren fluitend naar het dorp. Altijd gezellig dat gerommel tussen die schreeuwerige Spanjaarden. Er loopt vaak een mevrouw helemaal behangen met knoflookslierten. Zij is nog maar de enige die zonder kraampje handelt. Vroeger stond er bijvoorbeeld een kruiwagen vol uien of aardappelen. Er was zelfs een boertje die zijn kruiwagen vol had met levende konijntjes of duiven, met een net er overheen. Vreselijk vond ik dat, maar die man zien we nu niet meer.
Bij de kaasboer is het altijd druk, daar moet je veel tijd meebrengen, want hij maakt er een gezellige ochtend van. Hij kletst met iedereen over van alles en nog wat, deelt constant stukjes proefkaas uit en bedeelt zichzelf ook ruimhartig, hij praat met volle mond, snijdt en raspt ter plekke het stukje kaas dat jij hebt uitgezocht, hij pakt alles omslachtig in met veel plastic en als hij klaar is kijkt hij zijn klant guitig aan…. het is de bedoeling dat je ziet wat hij doet: hij stopt een klein cadeautje bij je boodschappen. Een blikje olijven ter grootte van een blikje tomatenpuree. Het is de bedoeling dat je hem dan blij verrast aankijkt, want daar doet hij het voor! Dit doet hij al jarenlang dus de verrassing is niet zo heel groot meer, maar voor hem gaat het om het effect van zijn verrassing. Hij heeft duidelijk lol in zijn werk, maar wij hebben niet altijd zin om daar een half uur voor die kraam staan te hengelen en wij gaan dus af en toe wel eens vreemd. Heel raar: vaak voelen wij ons dan beschaamd, dit mannetje is zo schattig!
Ook zit er op een kratje een schoenmaker. Hij heeft aardig wat ruimte nodig, want hij stalt zijn veters, hakken en zolen, breed uit. Een grote berg schoenen naast zich. Dan pakt hij de eerste de beste schoen die hij te pakken krijgt en hij drapeert die om zijn leest. Hij begint met zijn mes de zolen te snijden, met zijn hamer te kloppen en met zijn lijmkwast te strijken. Binnen de kortste tijd is de schoen voorzien van een nieuwe hak of zool. Niet zo heel erg netjes, maar je kunt er weer knap mee lopen. Een hak kost drie euro, een zool zeven. En voor dát geld poetst hij de schoen nog even netjes voor je op, door hem langs zijn mouw te wrijven tot hij glimt. Nou! Daar koop je geen nieuwe schoenen voor.
De bakker is twintig cent opgeslagen en die put zich uit in duizend excuses. Drie broden voor een euro nu, dat was eerst tachtig cent! Tja, het meel is duurder geworden, zegt hij. Zou het? Ik heb ik daar niets van gezien, maar ik geloof hem (niet) en betaal gewoon, laat die man ook wat verdienen. Bij de groenteboer is het ook feest. Ik betrapte hem op een fout van de prijs die hij aansloeg. Vriendelijk maak ik hem erop attent. Zijn oogjes worden klein, hijzelf wordt nog kleiner, sorry, sorry, en om het goed te maken haalde hij van alle verdere producten een dubbeltje van de kiloprijs af. Dáár zeg ik ook iets van, “dat hoef je echt niet te doen, hoor.” Dat wil hij niet horen, ik mag niet denken dat hij een afzetter is! Zo weer goed, guapa? Si, si, het was allang weer goed.
En dan is het tijd voor een Café con leche met iets lekkers. O, o, wat zijn die tostadas con tomatoes op het terrasje bij de kerk toch heerlijk. Twee geroosterde broodjes besmeerd met geraspte tomaten, wat olijfolie en overdekt met een heleboel zon. Mmmm!!! Dat smulhapje hebben we ontdekt en sindsdien bedenken we allerlei smoezen om even naar het dorp te gaan rond lunchtijd. We hoeven elkaar alleen maar aan te kijken en het antwoord ligt er al “Ja hoor, gaan we doen!” In het cafeetje kennen ze ons al: dos café con leche y dos tostadas? Si, si, muy buen. Even later zitten we te smullen en als de rekening komt dan lachen we om de prijs. Samen totaal drie euro.
Het is zondag. Een echte zonnige dag, met een heerlijk temperatuurtje en een stralend blauwe lucht. Het kan niet beter. Straks komen onze vrienden hier een hapje eten, een welkomstdineetje want ze zijn gisteren hier aangekomen. Heerlijk, het voelt weer als vanouds, langzaam druppelt de oude garde binnen.
Gisteren was ik dus het eten hiervoor aan het voorbereiden, groentes snijden, aardappelen schillen, soepje, enz. Ik kwam handen te kort. Ik Ben niet zo’n gestructureerd tiepje dus overal lag wat. Rommel alom, mijn handen zaten volgeplakt met deeg van het kneden, toen opeens de bel ging en daar stond een meneer met zijn dochter. Jullie weten dat ons huis te koop staat, en deze mensen hadden dat gehoord, of ze even mochten kijken. Owee, mijn troep, ik had de bedden nog niet eens netjes opgemaakt, de douchelakens slingerden nog door de badkamer en over Laika´s speelgoed kun je je nek breken.
Meneer is gescheiden en zoekt een woning met twee slaapkamers voor hem en zijn dochter. Meer niet. Nou, ik zou zeggen: gevonden! De vader en dochter liepen te jubelen door het huis. Oh wat prachtig, wat mooi, en wat een uitzicht!!! U hoort zeker van ons. En wat is de grap? Nooit meer iets van hen gehoord! Zou mijn rommel toch de grote afknapper geweest zijn?
Volgende week weer een brief, voor nu veel Liefs en groetjes van Barbara.