INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Van het plaatsje El Rocío had ik misschien wel iets meer verwacht. Een dorp met enkel zandwegen waar men nog veelal met paard doorheen trekt. Toch zien we meer vierwielers langs de oude houten huisjes staan dan paarden. Dan toch maar misschien die witte kerk, het dorp wordt er als het ware gedomineerd door de ‘Iglesia de la Virgen del Rocío’, een prachtig, wit bouwwerk dat het bekendste bedevaartsoord zou zijn van Spanje. Oei, was dit Santiago de Compostela? Blijkbaar niet, daar had ik het dus ook even mis. Veel volk is er niet wanneer wij er op verkenning gaan. Het is dan ook nog geen Pinksteren, pas dan zal het hier over koppenlopen zijn, wanneer miljoenen pelgrims over de zanderige wegen zullen trekken. “Maar willen we hier dan wel zijn?” vraag ik me af. Lawaaierige stoeten bekijken tussen drommen, luidruchtige mensen, allemaal lyrisch over iets waarvan ik de betekenis niet echt snap. Deze gebruiken zijn niet altijd even erg aan mij besteed. Daarom geniet ik vandaag duizendmaal meer van de kalmte en de ingetogen rust, zelfs al had ik iets meer verwacht van het plaatsje waar paard en kar nog vaste waardes zouden zijn….
We trekken verder en doen enkele stops langs de ‘Ruta Colombina’. De route ter ere van Cristóbal Colón (Colombus), de man die de ‘Nieuwe Wereld’ zou gaan ontdekken.
Langs de rivier de Río Tinto, niet de vino tinto zoals je misschien had gewild, ligt op de linkeroever La Rábida. Misschien wel het bekendste stopplaatsje voor wie even wat geschiedenis wil opsteken over de Spaans ontdekkingsreiziger. Een begin van dit plaatsje zou kunnen zijn ‘El Monasterio de Santa María de la Rábida’, daar waar het ook begon voor onze Christoffel op zijn vierendertigste levensjaar. Hier werd hij ontvangen bij de prior die geloofde in zijn theorie dat het mogelijk zou zijn de bolvormige Aarde rond te kunnen zeilen. De prior wendde zijn invloed aan bij het Spaans koningshuis om de tocht te kunnen financieren. Vanuit La Rábida staken ze de koppen samen met de gebroeders Pinzón die hier net naast bleken te wonen in de gemeente Palos de la Frontera. In die gemeente werden hun watervoorradden gevuld aan de de zoetwaterput die er op vandaag nog steeds te vinden is, op vandaag zonder zoetwater weliswaar. De volgende stop moet dan wel ‘Muelle de las Carabelas’ zijn, de dok met de drie karvelen die op ware grootte werden nagebouwd zoals die in 1492 de wateren van Amerika binnen vaarden. Maar wat jammer, net toen wij er waren, was de boel nog op slot. Een storm, genaamd ’Bernard’, had het hier eens flink onder handen genomen zodat er opnieuw wat opgebouwd kon worden. Intussen merk ik op hun site dat bezoeken reeds opnieuw mogelijk zijn. Van ‘Muelle de las Carabelas’ ging het naar ‘Avenida de los Descubridores’ , de laan die beide gemeenten met elkaar verbindt en waar wapenschilden van de Spaans-Amerikaanse landen de weg sieren naast een kleurrijke Azteekse kalender, waar wij om eerlijk te zijn, nu eens niets van snappen. Verder herken je er ongetwijfeld ook het mannetje dat zo graag wou vliegen, maar die zo dicht bij de zon vloog dat het hars aan zijn vleugels ervan smolt en zo pardoes uit de lucht naar beneden donderde als een baksteen uit een vliegtuig. Misschien was het Icarus wel gelukt, mocht hij er een andere dag hebben uitgepikt. Eentje zoals wij, wanneer het Saharazand nog steeds in de lucht hangt na die vervelende Calima.
De volgende stadjes Moguer, Huelva en Ayamonte slaan we over op de ‘Ruta Colombina’ omdat die niet zoveel om het lijf schijnen te hebben. De weg is trouwens niet alleen saai en monotoon te noemen wegens de aanwezigheid van vele gasfabrieken, maar ook redelijk erbarmelijk. De wegen in deze provincie durven we zelfs te catalogeren tot de slechtste van Spanje die wij reeds hebben meegemaakt. Iets waar men nu eens niet mee uit wenst te pakken bovenaan eender welke reisblog…
Voor meer foto’s of wie inspiratie wil voor een volgende trip in Spanje of elders in Europa, kan terecht op onze (non-profit) Polarsteps “GRACE ON TOUR I” via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.