INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
‘Mazarrón, waarmee te beginnen?’ vraag ik me af. Na een verblijf van een week valt er dan ook wel het één en ander over te vertellen, dus beginnen we maar gewoon bij het begin.
Na Alhama de Murcia rijden we terug richting kust. Nog voor we goed en wel alweer een nieuwe plaats binnenrijden, passeren we de mijnen van Mazarrón. Waarom niet even een kijkje nemen? Er zit ons nog altijd niemand op de hielen.
Bij het betreden van de verlaten site zijn we nogal verbaasd dat je hier zomaar op eigen houtje het voormalige mijngebied kan verkennen. Geen afbakening, geen hoge afrasteringen, geen verbodsborden, niets van dit alles. ‘Doe gerust, het is een vrije wereld.’ In België daarentegen zou het slot er gegarandeerd op zitten om elk mogelijk ongelukje in de kiem te smoren.
Dat het hier wat vreemd aandoet, is het minst wat kan gezegd worden. Naast metershoge schoorstenen staan wat verlaten woningen met grafitti beklad. Nou ja, woningen…, net iets te veel eer voor de gevels die nog overeind zijn blijven staan. We lopen er vlug even doorheen, want we staan niet bepaald te springen om wat loszittend puin, noch metselwerk op onze kop te krijgen. Even verderop, metersdiepe mijnschachten die slechts afgedekt zijn met een houten plank. Een nieuwsgierig kind kan die zomaar optillen om te zien wat eronder steekt of slechteriken zouden hier zomaar ongestoord een lijk kunnen dumpen en er nog mee weg komen ook. Niet dat ik iemand op gedachten wil brengen…
Dan trekken we Mazarrón binnen, een plaats aan de Zuidoostkust van Murcia die enkele prachtige stranden in de aanbieding heeft. Bij aankomst nemen we een lekkere lunch aan de haven en genieten van een lange wandeling op het strand. Ook Barry geniet zichtbaar, vooral wanneer hij van de lijn mag en even kennismaakt met zijn grotere evenbeeld.
De volgende dag rijden we tot bij de stenen paddestoelen van Bolnuevo, een plaatsje op zes kilometer van Mazarrón-stad. Hier bevindt zich een vissersdorp dat wel een aantal heel aparte stenen paddenstoelenimitaties herbergt. In feite zijn het niet meer dan formaties van zandsteen- en kalksteenfossiel die over miljoenen jaren gevormd werden door het samenspel van erosie en wind. De natuur aan het werk als kunstenaar, maar een werkje dat best wat tijd in beslag heeft genomen.
Van hieruit trekken we nog even de hoogte in met onze intussen goed getrainde wandelbenen. We stappen naar de ‘Arco de Bolnuevo’, een heuse rotsboog om u tegen te zeggen. Het duurt wel even voor we die fameuse boog gevonden hebben. Het pad blijkt niet altijd even duidelijk waardoor we af en toe de verkeerde kant uitlopen en op onze passen terug moeten komen.
‘s Namiddags doen we lekker rustig aan op het strand van Bolnuevo en leest Colyne per toeval over “De haai van Mazarrón”. Een flink uit de kluit gewassen vis die hier onlangs nog aanspoelde en even later werd tentoongesteld als een rariteit, een jachttroffee op het Spaanse strand. Op een rek vastgebonden als een Jezus aan zijn kruis met open muil zodat al die scherpe bijtertjes zichtbaar waren. Het relaas van een dode haai die na zijn expositie even snel verdwenen was als hij levend gekomen was. In elk geval, van de haai geen spoor toen wij er waren. Intussen ga ik nog wat verder aan de slag met het 480 pagina’s tellende boekje zodat op het einde van de dag “De riten van het water” van García Sáenz de Urturi geen geheimen meer voor me hebben.
Op de tonen van de trommelaars van Mazarrón vangen we de avond aan op. Lawaaierige jongelui met stokjes in de handen die klokvast repetitie houden voor de komende stoet in de straten van Mazarrón. De trommelaars zijn nauwelijks hun communiekleren ontgroeid en hebben nog wat te leren qua synchroon muziekspelen. Er durft er wel nog eentje met zijn ijverige drumsticks de mist in te gaan, maar net daarom heten de sessies dan ook repetities.
Oefening baart kunst.
Wie interesse heeft in meer foto’s van Mazarrón of verhalen over onze reis door Europa, kan terecht op onze Polarsteps via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.