Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag zullen publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Deze eerste ‘brief’ in de reeks begint als zij na hun rondreis door Corsica en Sardinië met de ferry in Barcelona aankomen. Van daaruit rijden ze in één rechte lijn naar Fortuna.
11 oktober.
Lieve kinderen, familie en vrienden,
Zo, we zijn alweer een paar dagen in Fortuna. Het is net of we nooit zijn weggeweest. Alles is nog net als daarvoor, alleen het onkruid voelde zich vrij en onbevangen om breeduit te groeien. Er is dus werk aan de winkel.
Het weerzien met het huis was hartverwarmend. Geen narigheid, alles doet het, zelfs het elektrische hek schoof na een druk op de knop vanzelf open! Hoe bestaat het. Alleen het water was de eerste dag onwillig. Zonder enige aankondiging was dat door het waterleidingbedrijf afgesloten. Dat doen ze hier wel vaker zomaar plompverloren, zo ook nu weer. Normaal gesproken staat er altijd een grote fles reservewater klaar, maar nu hadden we nog geen druppel water reserve. Ik kon ik dus zelfs nog geen sperzieboontje op het gas zetten, zonder water is dat wat lastig. Tanden poetsen zat er niet in, en een kopje koffie lokte ons zeer, maar helaas, ook koffie kan niet als er geen water is. Nu staat er weer een vijf-literfles water in de aanslag, maar toen dit speelde waren we nog maar net hier.
Hondje Laika is op de lange bootreis behoorlijk van de rel geweest. Zelfs dusdanig dat we ons zorgen gingen maken, ze was ziek van ellende. Gedurende de hele bootreis heeft onze kleine Spaanse verschoppeling van negen uur ´s ochtends tot tien uur ´s avonds bibberend van angst in een rolletje op het dek gelegen. Het was afschuwelijke voor haar. Hoewel er een hondenuitlaatplek op de boot is, lukte het haar niet om plasje te doen. Dit heeft haar behoorlijk aangegrepen. Maar nu gaat het gelukkig beter, ze slaapt zichzelf wel beter, hopen wij.
Ook wij zijn wel toe aan een paar dagen rust, maar twee hevige plensbuien gisteren teisterden het land. Als golven kwam het water van de berg afrollen en liet diepe sporen in de aarde achter. Het klimaat verandert echt merkbaar. Gelukkig zitten we veilig achter een stevige muur, waar we heel blij mee zijn. Een buitje is oké, maar dit…. We weten zo langzamerhand hoe erg het in deze zuidelijke landen tekeer kan gaan. Was dit een “gota fria” die hier zo erg kan huishouden? Een gota fria is een stormachtige periode die zo één keer per jaar (of per twee jaar) in het najaar voorkomt met veel regen, héél veel regen, hagel en storm. Die akelige gota fria kan vreselijk tekeer gaan en in september vorig jaar was het hier in de omgeving helemaal flink raak. De hele streek stond onder water. Honderden auto´s dreven door de straten, bomen, alles wat niet vastgesjord was werd door het snelstromende water meegesleurd. Ook helaas een aantal, ik geloof zeven, doden.
Gelukkig is ons dit leed bespaard gebleven, we merkten er in onze omgeving niets van, al is dit gebied wel tot rampgebied verklaard, wat betekent dat de verzekering alle schade dekt. Laten we dàt maar hopen inderdaad voor de vele gedupeerden.
Wordt vervolgd.
Lieve groetjes voor jullie, Egbert en Barbara