INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndAheBandB.com
Het is zondagmiddag, de gasten van het weekeinde zijn uitgecheckt en even, maar heel even heb ik het gevoel, ik ben vrij. Tuut tuut, een vriendin uit de buurt staat op de stoep voor een koffietje. Ontbijt is nog niet opgeruimd, maar ik ben altijd blij als ik haar zie. Ken haar nog niet lang, maar we kunnen lachen en heel veel praten. We drinken koffie, beppen een uurtje of twee en ze gaat naar huis. Voordat ik tijd aan mezelf ga toebedelen laat ik eerste de honden uit anders komt er geen rust. Dus 5 km banjeren, 3 kwartier lang en dan kan ik relaxen. Zo geschiedt, honden gedaan en ik besluit dat ik toe ben aan nog een kopje koffie. De volgende dag ga ik weer aan de slag met het schoonmaken van de kamers en het wassen van het beddengoed. Die week heb ik enkele gasten, maar het huis is niet vol. Het is allemaal goed te overzien.
Het volgend weekeinde nadert en dat is er een die ik niet snel zal vergeten. Er is een feestdag in Catalonië en mensen hebben dan een lang weekeinde. Voor veel gezinnen een reden om een kamer te boeken en het huis is dan ook helemaal volgeboekt. Omdat ik honden toelaat in mijn vakantiehuis, krijg ik ook twee gezinnen die aankondigen hun huisdier mee te brengen en ik word daar altijd een beetje zenuwachtig van. Vinden de andere gasten dit een probleem? Zal mijn Gos zich wel gedragen en zijn de honden wel opgevoed. Dat laatste blijkt vaak niet het geval.
Het eerste gezin met huisdier dat zich aandient, betreft een grote dikke man, gevolgd door een elegante uitdagende vrouw met een baby op haar arm. Duidelijk een tweede leg, zou mijn vriendin hebben gezegd en dat bleek ook zo te zijn. Als laatste maak ik kennis met Max, een enorme blonde labrador van twee jaar oud waarbij men de puppycursus en al het vervolg duidelijk had overgeslagen. Max trekt zijn grote baas het hele erf over en plast tegen iedere pot die op het terras staat en topt dit af met een enorme drol. Daar zal mijn Gos zich zeker op gaan wreken. Ik laat de familie de kamer zien met het verzoek Max daar niet alleen achter te laten. “Kunnen we hier eten dan”, nee helaas. Dat is vervelend. Ja, zo is soms het leven denk ik. Niet veel later, als ik bezig ben met een andere familie die net is aangekomen, zie ik de baas van Max voorbij rennen. Max loopt voorop, zwaar trekkend aan zijn riem. De man heeft Max in zijn ene hand en aan zijn andere hand hangt de buggy met de baby. Vrouwlief komt er op haar hoge hakken met designers tas rustig achteraan. Er volgen nieuwe gasten die duidelijk geïrriteerd zijn na een blik op de hond.
Max is groot en luistert niet maar is wel stil. De volgende familie met hond komt aan, dit keer een luid keffende terriër, gelukkig aan de lijn maar ook deze hond heeft geen enkele opvoeding genoten. Ook hen vraag ik de hond mee te nemen als ze de kamer verlaten maar, wat later blijkt, nemen deze mensen dit verzoek niet zo serieus. Nog dezelfde middag besluit de familie van de terriër Besalu te gaan verkennen en laten de keffer op de kamer. Ik hoor het dier 2 uur tekeer gaan, maar godzijdank zijn alle andere gasten ook op route. ‘S avonds zit ik met een echt probleem. Weer hebben de gasten besloten de hond op de kamer te laten en deze is de boel aan het afbreken. De laatste gasten van die nacht arriveren, met een slapend kind. Als ik iets wil zeggen werp de man met het kind in zijn armen mij een kwade blik toe. Dat betekent kennelijk dat er niet gepraat mag worden, dus ik sla mijn uitleg over en fluister hen de hoogstnoodzakelijke info toe. Terwijl we naar de kamer lopen laat de keffer ineens in alle heftigheid van zich horen. Kind toch wakker, janken, herrie in de kiet. De man gaat die keffende hond niet accepteren en dat begrijp ik dus besluit de hond van de kamer te halen. Het arme dier hebben ze aan het bed vastgebonden en ik wil hem in de ren te doen. Terwijl ik met het dier naar de ren loop bedenk ik mij plots dat daar al tijden geen honden meer hebben gezeten en dat het nu misschien een broednest van vlooien zal zijn. Kan ik dus niet doen maar wat dan wel? Ik besluit maar rondjes met de hond te gaan lopen en te wachten totdat de familie terugkomt. Op dat moment is het half twaalf en ben ik echt moe. De familie arriveert gelukkig een half uurtje later en ik benadruk dat het niet de bedoeling is honden achter te laten op de kamer. Geen excuses, maar men is zwaar beledigd.
Als ik de volgende morgen het ontbijt heb klaarstaan en de gasten hoor plaatsnemen, loop ik naar het appartement om uitleg te geven. Tot mijn grote schrik heeft de familie met baby en labrador plaatsgenomen aan een tafel waarbij de labrador met zijn kwijlende kop op de buffettafel ligt. Ik zie mijn honden hatende gasten kijken en begrijp dat ze dit niet echt een strak plan vinden. Ik snap hen maar de bewuste familie heeft niets in de gaten en is al druk aan het eten. 1 hond is wel voldoende bedacht ik mij dus ik vang de familie met de terriër op. Die hadden zelf al een oplossing bedacht en besluiten de terriër aan een bank buiten op het terras te binden. Zolang het ontbijt duurde heeft het dier van zich laten horen, terwijl ik nog wat pogingen heb gedaan het dier wat te kalmeren.
Nadat familie Max en familie terriër waren uitgegeten kwamen ze als hondenliefhebbers, gebroederlijk samen op het terras en besloot men de honden even met elkaar te laten spelen. Honden los, deze besluiten elkaar aan te vallen met de baby ertussen. Ik zie me nog staan, van afstand toekijkend, bedenkend, de honden blijven in het vervolg lekker thuis.
Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.