Onder het pseudoniem VG worden er regelmatig verhalen geschreven die als onderwerp het leven, wonen, ontdekken, genieten en integreren in Andalusië hebben. De verhalen gaan over de verschillen tussen Nederlanders/Belgen en Andalusiërs maar ook over anekdotes en belevenissen tijdens het overwinteren in het zuiden van Spanje waarbij de beperkte kennis van de Spaanse taal soms voor hilarische taferelen kan zorgen.
Onder het pseudoniem VG wil ik (on)regelmatig een stelletje letters, in een bepaalde volgorde gezet, aan u presenteren. Simpeler gezegd voor een stuk tekst zorgen, voor het zeer regelmatig verschijnende SpanjeVandaag. Op zich is het produceren van tekst niet zo heel moeilijk. Moeilijk wordt het op het moment dat er eisen aan die tekst gesteld worden. De tekst moet boeiend, humoristisch, actueel en van niveau zijn. Het is misschien nu al een goed idee om op zoek te gaan naar een andere schrijver. Maar deze VG gaat het vooralsnog (on)regelmatig proberen.
Disk Operating System. D-DOS aanval. Of gewoon tot twee leren tellen in het Spaans. Zover hebben we het al gebracht, dat we tot twee kunnen tellen, zelfs in het Spaans. Lichte verbazing hier. Mail bericht van de redactie in de mailbox met droge mededeling dat vrijdag 12 november nummer UNO geplaatst wordt. Oef, dat betekent aan het werk voor nummer twee. Je kunt niet het mes in het varken laten steken, nietwaar? Zeggen ze in het Spaans no puedo dejar la lanza en el torro? Totale onzin natuurlijk, maar wie weet, verrijken we op deze manier de toch al zo rijke Spaanse taal.
De start van de eerste overwintering. Inmiddels vier jaar geleden. Internet is in sommige opzichten een zegening. We gebruikten dit middel om in de eerste week van november een huis te huren in El Borge. We huurden dat huis via een sympathieke Nederlander die Andalusië goed kent. Boekten een heenvlucht HV 6651 bij Transavia en een retourvlucht HV 6653, tien dagen later. Regelden via internet een de huur van een auto, die we op de luchthaven van Malaga direct na aankomst konden ophalen.
Vlucht HV 6651 bracht ons in drie uur van een koud regenachtig Eindhoven naar een in de zon badend Malaga. Een temperatuurverschil van meer dan 15 graden is kennelijk standaard bij die Transavia vluchten inbegrepen. Tijdens ons eerste tien daagse verblijf in Andalusië hadden wij een duidelijke missie. Binnen dit tijdsbestek hadden wij onszelf een aantal taken opgelegd. Ten eerste een plaats vinden waar wij ons gedurende vele maanden prettig en “thuis” zouden voelen. Ten tweede in die plaats een geschikt onderkomen vinden dat beschikbaar was gedurende de komende winter. En ten derde dat onderkomen vastleggen in een huur afspraak met de verhuurder.
Ongeveer een mensenleven geleden werkte ik bij een baas die vond dat ik Spaans moest leren spreken. In Nederland zit in Vught een instituut Regina Coeli. Gerund door novices en bekend voor het boeken van uitzonderlijke resultaten. Nu was dat ook hard nodig om deze “talenknobbel” een nieuwe taal bij te brengen. Die nonnen hebben fenomenaal werk verricht. In zes weken tijd hebben ze kennelijk een dusdanig goed fundament gelegd, dat bijna 40 jaar later er redelijk begrijpelijk Spaans geproduceerd kan worden. D.w.z ik formuleer zinnen zoals geen enkele Spanjaard dat ooit zal doen. Ze horen dus onmiddellijk dat ik niet van hier ben. Maar ze begrijpen me wel. Tenminste het heeft er alle schijn van. En ze vinden het kennelijk vaak om te lachen, die niet Spaanse zinsconstructies in het Spaans.
Daarbij komt nog, een niet onbelangrijk detail. Deze jongeman is een beetje hardhorend. Volgens mijn vrouw hoor ik links nauwelijks iets, en ben ik rechts nagenoeg doof. Gelukkig heb ik een humoristische KNO specialist. Die formuleert dat anders. U hoort links iets minder dan rechts. Klinkt veel en veel beter. Lijkt zelfs of je dan opeens beter hoort maar dat zal wel in de categorie wishful thinking HOREN.
Gewapend met die kennis en vaardigheden trokken wij, na geland te zijn, naar de verhuur balie van ons voertuig voor de komende tien dagen. “Buenos dias señora hemos alquilado un coche y vamos a recogerlo”. Zo dat was even gezegd. Dat stond als een Spaanse toro in de bergen. Ervaren Andalusië-gangers weten wat er dan gebeurt. Een salvo waarbij vergeleken dat van een mitrailleur, uiterst stroperiger klinkt. Flapperdeflap klapwiekende oren en een niet zo intelligente blik mijnerzijds waren het gevolg.
De redding kwam in deze van mijn vrouw. Weer een ander mensenleven geleden verbleven wij vele maanden in Zuid-Afrika. Een collega was gehuwd met een Mexicaanse. En gedurende die tijd heeft mijn vrouw van die Mexicaanse verbazingwekkend veel Spaans geleerd en onthouden. Dat betekende hier aan het verhuurloket dat ze me kon vertellen wat die medewerkster wilde. Een identiteitsbewijs, een rijbewijs en een creditcard. Toe maar mijn onderhemd mocht ik kennelijk nog even aanhouden.
De hele conversatie tijdens het afhandelen van de verhuur formaliteiten was vanaf toen een driehoeksgesprek. Señora spreekt Spaans (bleek veel later Andalusisch te zijn , wisten wij veel) tegen mij. Ik keek vervolgens naar mijn vrouw. Die vertelde mij in het Nederlands wat de juffrouw gezegd had. Ik miste veel door het tempo waarin de juffrouw sprak. En uiteraard helpt het ook niet als je links een beetje minder hoort dan rechts. Vervolgens gaf ik die juffrouw in gepatenteerde Spaanse constructies antwoord op hetgeen ze gevraagd had.
Na dat driehoekje een paar keer te hebben afgewerkt zag je aan haar dat ze er geen hout van begreep maar het wel leuk vond. Juffrouw stelt in het Spaans vraag aan man. Man vraagt aan zijn vrouw wat juffrouw gevraagd heeft. Vrouw vertaald dat in het Nederlands. Man geeft juffrouw antwoord in het Spaans. Je kon haar zich zien afvragen, in welk verborgen camera programma ze terecht was gekomen. Niks verborgen. Op naar El Borge dat was het devies. We zien elkaar in nummer drie. Nos vemos en el número tres.