De jonge mensen in Spanje moeten met grote problemen omgaan als het gaat om onafhankelijkheid en het vinden van een woning. Hoewel er een kleine verbetering is te zien in de emancipatiecijfers, blijven de omstandigheden zorgwekkend. Zo woont maar liefst zeven op de tien werkende jongeren nog steeds bij hun ouders, wat duidt op problemen binnen de Spaanse samenleving.
De woningmarkt in Spanje is voor jongeren een grote uitdaging geworden. Huurprijzen stijgen naar ongekende hoogten, waardoor veel jongeren hun droom van op eigen benen staan moeten laten varen. In 2023 bereikte de gemiddelde huurprijs voor een standaard appartement een record van 968 euro per maand, wat een toename van maar liefst 10% inhoudt in slechts een jaar. Voor de gemiddelde jongere betekent dit dat ze bijna 92% van hun salaris kwijt zouden zijn aan huur, wat natuurlijk niet haalbaar is.
Deze snelle stijging heeft grote gevolgen. Jongeren moeten wel inventieve manieren vinden, zoals het delen van woningen of het huren van kamers. Maar zelfs deze oplossingen helpen maar weinig in een woningmarkt die volledig uit balans is.
De hoge kosten voor huisvesting zorgen voor een vicieuze cirkel van onzekerheid. Jongeren kunnen geen spaargeld opbouwen, waardoor hun kansen voor de toekomst verder afnemen. Het tekort aan betaalbare woningen heeft ook invloed op andere aspecten van het leven. Carrièrebeslissingen worden vaak gedreven door de noodzaak om in bepaalde gebieden te wonen waar werk is. Dit resulteert vaak in gedwongen verhuizingen, weg van familie en vrienden.
De mentale gevolgen van deze situatie zijn niet te negeren. Door voortdurend te leven met financiële druk en twijfels over de toekomst kunnen jongeren ernstige problemen met hun geestelijke gezondheid ontwikkelen.
De woningcrisis in Spanje is niet in elke regio hetzelfde. In Catalonië ligt de emancipatiegraad op 21%, terwijl dit in Extremadura slechts 14% is. Deze variaties tonen bredere economische en sociale ongelijkheden aan. Voor jongeren betekent dit dat hun kansen sterk afhangen van waar ze geboren zijn. Dit versterkt de noodzaak voor een nationaal beleid dat deze regionale verschillen effectief aanpakt.
Jongeren in Spanje zijn een risico op zich. Hoge werkloosheid, onzekere banen en dure huisvesting zorgen voor grote onzekerheid. Eind 2023 leefde 31% van de Spaanse jongeren in armoede of sociale uitsluiting, wat hen de kwetsbaarste groep maakt na kleine kinderen.
Lang werd het stereotype van de ‘nini’ (jongeren die niet studeren en niet werken) onderhouden. Maar de werkelijkheid is een stuk ingewikkelder. Slechts 2% van de inactieve jongeren in Spanje past echt in deze omschrijving.
In tegenstelling tot dit hardnekkige vooroordeel, zien we een toename van ‘sisi’-jongeren: zij die tegelijkertijd studeren en werken. Eind 2023 combineerde 34% van de jongeren studie en werk, een stijging vergeleken met het jaar ervoor.
Deze trend laat zien hoe jongeren actief proberen hun situatie te verbeteren, vaak ten koste van hun vrije tijd en welzijn. Het roept vragen op over de duurzaamheid van een systeem dat jongeren dwingt tot deze dubbele belasting.