In Spanje groeit het aantal gezinnen waarin grootouders en kleinkinderen samenleven. Volgens nieuwe gegevens van Funcas woont inmiddels ongeveer 16 procent van de huishoudens met kinderen in een intergenerationeel gezin. Dat is een duidelijke stijging vergeleken met enkele jaren geleden, toen dit nog aanzienlijk lager lag.
Uit het onderzoek blijkt dat grootouders een steeds belangrijkere rol spelen binnen gezinnen. Ze worden na ouders en kinderopvang de derde belangrijkste verzorgers. In Zuid- en Oost-Europa komt deze samenwoonvorm het vaakst voor, terwijl in Noord-Europa grootouders wel veel betrokken zijn, maar meestal in een ander huis wonen.
Er bestaan grote regionale verschillen binnen Spanje. Op de Canarische Eilanden woont ongeveer 31 procent van de gezinnen met kinderen samen met grootouders. In Galicië is dat ongeveer 26 procent en op de Balearen 17 procent. In regio’s zoals La Rioja en het Baskenland ligt het aantal met ongeveer 9 procent juist veel lager.
In huishoudens met een alleenstaande ouder komt deze manier van samenwonen veel vaker voor. Ongeveer 38 procent van deze gezinnen deelt het huis met grootouders, terwijl dat in tweeoudergezinnen rond 13 procent ligt. Ook bij gezinnen met een migratieachtergrond gebeurt het vaker dan bij autochtone gezinnen.
Volgens Funcas heeft de pandemie dit proces versneld. Veel gezinnen besloten destijds tijdelijk samen te wonen om voor kinderen te zorgen of om financiële redenen. Hoewel de noodsituatie voorbij is, blijft deze woonvorm bestaan. Dat komt vooral door hoge woonkosten, onzeker werk en een gebrek aan goede opvang of hulp voor ouders.
Vooral gezinnen die economisch of sociaal kwetsbaar zijn, kiezen voor intergenerationeel wonen. Voor hen vormt samenwonen met grootouders een belangrijk vangnet dat helpt om dagelijkse lasten te dragen. Het biedt steun waar het officiële zorg- en welzijnssysteem soms tekortschiet.