Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag zullen publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken.
NOTA: Delen 19 en 20 zijn niet meer te lezen.
Vanmorgen Egbert weer weggebracht naar het vliegveld Alicante. Het is weer tijd voor zijn tweemaandelijkse controle in het Amsterdamse ziekenhuis. Het went nooit! Zowel het afscheid nemen niet, als het wachten op de uitslag van de onderzoeken niet. Maar… we zijn dapper en slaan ons erdoor.
Toen ik na een laatste gezamenlijke kop cappuccino op het drukke vliegveld terugliep naar de auto, gebeurde er iets raars. Het parkeerkaartje weigerde. Ik kreeg het niet in het gleufje. Een klein verkreukeld meneertje, de oppasser, schiet me te hulp. Hem lukt het uiteindelijk wel. De prijs verschijnt: € 3,05. Toen was het de beurt aan de betaalkaart, maar die floepste er met dezelfde vaart weer uit. Nog een keer. Weer. Het meneertje kwam er weer aansnellen, maar ook bij hem bleef de betaalkaart terugkomen.
“Kom maar mee” gebaarde hij, dus ik achter hem aan. In een kamertje belde hij een collega, een knappe Spanjaard met zwarte haren en blauwe ogen. O, o, die mooie Spanjaarden toch. “Hoe heet je?” vroeg hij mij. Die vraag had ik niet verwacht en dus stamel enigszins automatisch mijn naam. Dan vraag ik hem om zijn naam, tja, die wil ik dan ook wel weten. “Paco” zegt hij. Oké, dat weet ik dan ook weer. Paco begint te prutsen aan het apparaat, hij pulkt met een schroevendraaier, maar hoe hij ook pulkt, er is iets goed fout met de techniek en ik zie mijn “schade” oplopen. Door het geschroef van Paco was mijn parkeerbedrag inmiddels opgeschroefd tot € 4,05. Als u mij contant betaalt, dan doe ik de poort wel open, zegt de mooie Paco. Maar dan had hij buiten Barbara gerekend, want Barbara gaat toch echt de tijd van schroevendraaien niet betalen. Dat wordt nog even een dingetje, want Paco moet het allemaal ook weer verantwoorden en een euro tekort in de administratie..?
Tja, problemas heb je overal, ook in Spanje. Enfin, we komen overeen dat Barbara er gewoon helemaal gratis uit mag rijden, want dat levert minder “verschil” op in de administratie. Spaanse logica bestaat echt.
Het kleine mannetje staat erbij en kijkt naar het gedoe. “Ik heet Manuel”, vertelt hij ongevraagd om ook een stem in het kapittel te hebben. Aha, Manuel! Bedankt voor je hulp. Ik rijd dus met de Dacia naar de uitgang en kom voor de gesloten poort te staan. Geen knopje te vinden waarmee ik de mooie Paco kan inseinen dat ik eruit wil, en dan sta ik daar. Een hele rij auto´s achter mij, maar ik moest voor de poort blijven staan en Paco zou dan de poort openen. Waarschijnlijk zag Manuel de rij bij de poort eerder dan Paco, en daar klonk zijn stem door het microfoontje. “Eres Barbara??” Si, si, soy Barbara!! “Ah, rijd maar door, goede reis en muchas besas!!” Hè? Hoor ik het goed: muchas besas?? (veel kusjes) Ik hoorde het echt! Niet van de mooie Paco, die pech heb ik dan weer, nee, van Manuel, en niet één besaatje, nee…. muchas. Zo hee, mijn dag kan niet meer stuk. Mijn lief is nog niet uit het zicht of de besaatjes vliegen me om de oren. Dat belooft wat!
Groetjes van Barbara.