De siësta, wie kent ‘m niet? In Spanje is het al eeuwen de heilige kunst van na de lunch even platgaan om erna fris de middag door te komen. Maar in de huidige maatschappij met volle agenda’s, Zoom-meetings en kinderen die nooit op het juiste moment stil zijn, blijkt die siësta niet meer zo vanzelfsprekend.
Sterker nog: voor veel mensen voelt de siësta niet als een energieboost, maar meer alsof je na twintig minuten wakker wordt uit een winterslaap. Je kent het wel: wazig, chagrijnig, met een hoofd alsof er een vrachtwagen overheen is gereden. Volgens slaapdeskundigen heet dat netjes “slaapinertie”, maar in de praktijk lijkt het gewoon op een ochtendhumeur 2.0.
Het geheim zit ’m vooral in de lengte. Een kort dutje van 20 tot 30 minuten is ideaal: je wordt wakker voor je hersenen écht in de diepe slaap duiken. Ga je door, dan beland je in de bekende zombiestand. Er zijn ook mensen die zweren bij een dut van anderhalf uur, maar dat werkt alleen als je precies een hele slaapcyclus afrondt. Voor de rest van ons eindigt het meestal in een gebroken dag en drie extra koffies.
Ook het tijdstip is belangrijk. Een siësta om half vier? Slecht idee. Dan lig je ’s nachts om twee uur nog steeds schaapjes te tellen. In Spanje, waar de lunch vaak pas om drie uur begint, is dat een serieuze uitdaging. Geen wonder dat zoveel mensen klagen dat de siësta eerder een vijand dan een vriend is.
En toch blijft de siësta een charme hebben. Even wegglijden uit de hectiek van de dag, de rolluiken dicht, de wereld buitensluiten. Alleen moet je dus oppassen dat je niet wakker schrikt met de indruk dat je tien jaar hebt doorgeslapen.
Dus de les is simpel: wil je profiteren van de siësta zonder de kater? Zet een wekker, houd het kort en doe het vóór 15:00 uur. Anders wordt je middag niet per se relaxter, maar gewoon nóg warriger.