INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Op tien april hebben we iets te vieren, een feestje dat we graag hadden uitgesteld, want precies dan zijn we een jaar onderweg. Na driehonderdvijfenzestig dagen vol belevenissen en leuke momenten bovenop genieten van een vrijheid die we niet eerder konden ervaren, komt zoals aan alle mooie liedjes een eind. We stellen vast wat we ook al wisten, een sabbatjaar telt maar evenveel kalenderdagen als een gewoon jaar, hoe hard we ook gehoopt hadden dat het anders was geweest.
Maar omdat we er nog steeds zoveel zin in hebben, besloten we na kort overleg om die ongelooflijke reis, door wel twintig verschillende landen, elk met hun eigen identiteit en diversiteit, nog even verder te zetten…
We zien hem al van verre staan. Als een eerste teken aan de horizon. Het zwarte beest. Niet zomaar een beest, maar een dappere, Spaanse ‘torro’ zoals we die allemaal wel eens gezien hebben. Metershoog en meters breed. Moesten ze die maar eens in de arena zetten. Benieuwd of die toreadors of matadors met hun vrouwelijke leggings met streepjes van goud en gekke hoedjes op, nog steeds zouden zegevieren. Net wanneer we de landsgrens van Andorra passeren, denk ik spontaan aan een lied uit mijn jeugd, een hitje van Samantha uit begin jaren zeventig.
🎶 Ik hou van dansen en muziek. Eviva España.
Van oude trots en romantiek. Eviva España.
la la la lalala… ¡España por favor! 🎶
Christiane Bervoets is ondertussen niet meer. Ze overleed een dagje eerder. Maar het mag de pret niet drukken, we zijn in Spanje en we houden ervan!
“Eindelijk,” klinkt het unaniem in de wagen. Gedaan met de kou, laat maar komen die zon. We zijn hier om te overwinteren bij een zacht klimaat. Ik besef meer dan ooit hoe dit moet klinken. Als twee gepensioneerden die naar het Zuiden komen afzakken om pas dan echt te mogen genieten na een leven van werken en zwoegen, hun zuurverdiende centen te laten rollen in Spaanse zakken. Alleen, onze carrière is nog nét iets korter en al onze spaarcenten willen we nét niet allemaal in Spaanse zakken zien verdwijnen. We willen namelijk nog even doorgaan.
Eerste stop op Spaanse bodem: La Seu d’Urgell. Een oude stad op een steenworp van Andorra waar je heerlijk kan struinen door steegjes, je vergapen aan prachtige herenhuizen en toch de sfeer kan inademen van de Middeleeuwen. Je vindt er zoals bijna overal in Spanje een oude kerk, een stijlvolle kathedraal en ook hier een klooster terug. Maar het voormalige Dominicanenklooster werd op vandaag omgevormd tot parador. Logeren in de tijd van toen, maar met alle hedendaagse luxe. Maar een kamertje boeken, gaan wij niet doen. Wij hebben voldoende aan ons huisje op wielen.
Het is iets later dan het tijdstip waarop wij gewoon zijn om te eten wanneer onze maag begint te grommen. We nestelen ons op een uitnodigend terrasje in de zon aan dit ene vrije tafeltje. Barry die gek is op vogels en die hij als een volleerde kater besluipt alsof hij heel goed heeft opgelet hoe de poes van de buren dit deed, wordt vandaag zelf even verrast. Barry wordt ondergepoept vanuit de lucht. Een verrassingsaanval van bovenaf. Een stevige klodder witzwarte brei landt als een welgemikt projectiel precies in het midden van zijn rug. Ikzelf deel ook wat in de brokken, ‘collateral damage’ op mijn linker mouw van mijn camelkleurige, corduroy jasje. Het had erger gekund. Barry veert recht alsof hij geraakt werd door een rubberkogel, net toen hij en zijn baasje aan het genieten waren van een fris Estrella-biertje op een terrasje. Colyne is net even naar het toilet, dus zijn we aan ons lot overgelaten. Als twee broeders in de strijd, schiet ik mijn vriend te hulp met wat servetten die op het tafeltje liggen om veelal vettige calamaresvingers aan af te deppen.
Wit op wit is wat lastig, maar met wat verse servetten probeer ik de schade te beperken. Een groene vlek blijft nu zijn witte jasje kleuren zodat hij opeens het gebrandmerkte lam is geworden dat tot de kudde behoort van ene schapenboer die zijn schapen vrij laat grazen tot ze rijp zijn voor de slachtbank. Gelukkig moet Barry niet naar de slachtbank, hooguit naar een douche, iets dat later misschien nog wel geregeld kan worden.
Na deze valse start, het poepincident en alles wat erop volgde, klinken we dan toch de glaasjes. Kort daarna komt de dienster er al aan met onze schotels. Colyne gaat voor enkele varianten ‘chipirones’, de ene met ‘boletus’ (paddestoelenvulling), eentje met ‘pulpo’ (inktvis) en eentje met ‘queso’ waarbij een vertaling niet hoeft. Samen met de risottorijst en wat sla ziet het er heerlijk uit. Voor mij worden het de ‘costillas’ met wat ‘patatas bravas’, ribbetjes met gebruineerde aardappeltjes én een ferme klodder ‘aioli’, looksaus die me even doet terugdenken aan de klodder van weleer. Toch dompel ik met smaak mijn aardappeltjes in het sterkgeurende goedje. Dit wordt straks rauwe peterselie knabbelen bij een lookadem van hier tot in België. Het wordt stil aan tafel en dit kan maar één ding betekenen. Er wordt met smaak gegeten. Heerlijk smullen van eens een andere keuken dan die van ons, daarvoor alleen al zou een mens willen reizen.
Na de late lunch gaan we nog even op pad. Het is best druk in la Seu d’Urgell, want net vandaag blijkt het wekelijkse markt te zijn en dit vinden we fijn. Net zoals de goedgemutste Spanjaarden die de kraampjes voorbij lopen, zich niet bewust van het feit dat ook zij zomaar kunnen geraakt worden door een volgende verrassingsaanval van bovenaf. Ze tateren en kwetteren er maar op los zoals alleen Spanjaarden dit kunnen. Kleine mensjes beladen met tassen die bijna groter zijn dan zijzelf. In die zakken steken groenten en fruit, kazen en Iberische hammen, met of zonder zwarte teennagel die er tussenuit steekt. Gezellige drukte onder lokale inwoners. Het voelt een beetje als thuiskomen, in een land dat toch wel ons hart heeft gestolen. Op het gezellige marktje waar hier en daar een marktkramer het al voor bekeken houdt, slaan we nog vlug wat inkopen in bij het groentekraam. Je neemt hier zelf de groenten en stopt ze in een apart plastic zakje die je vervolgens af kan geven aan een medewerker. Het gebruik van de ecologische, stoffen boodschappentas van thuis is hier nog niet doorgedrongen. Tal van zakjes gaan op de weegschaal en er wordt me nauwelijks zeven euro aangerekend. Wat fruit en diverse groeten voor in die zelfbereide spaghetti. Een democratisch prijsje voor dit alles als je ‘t mij vraagt.
¡Eviva España! ¡España por favor!
¡Saludos desde España!
Groeten vanuit Spanje!
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.