Carmen en Valentina begrijpen elkaars taal dan wel niet, toch werden de twee dikke vriendinnen. Het verhaal van een vriendschap die begon door een oorlog en de grenzen van afkomst en taal overschrijdt.
Carmen en Valentina zitten op het gesloten binnenplein van de eerste verdieping. De hitte van de late namiddag bemoeilijkt de situatie en verplicht de vrouwen om hun gesprek te staken en een waaier te halen. Ze houden niet op met babbelen, alleen doet één van beide dat in het Spaans en de andere in het Oekraïens. Geen van beide begrijpt de andere taal en toch verstaan ze elkaar perfect. Carmen is 82 en spreekt rustig en beheerst. Valentina is 65 en een wervelwind, maar haar woorden gaan gepaard van veelzeggende ogen.
“Carmen herhaalt vaak een woord en uiteindelijk weet ik wat ze wil zeggen”, zegt Valentina. “Door zo veel tijd samen door te brengen vul ik wat ik niet begrijp in dankzij de context”, bevestigt Carmen.
Valentina is na negen jaar teruggekeerd naar El Saucejo, een dorpje van 4300 inwoners ten zuiden van Sevilla. Ze bracht haar drie kleinkinderen Yaroslav, Zlata en Makar mee. De stad waar ze woonden, Krivói Rog, ligt slechts op een paar uur van de Russische frontlinie.
Carmen en Valentina zitten naast een perkje vol rozen. Weg van huis bleef Valentina denken aan haar moestuin in Krivói Rog. In El Saucejo begon ze de rozen van Carmen te verzorgen en dat bracht de vrouw veel rust. Carmen nodigde haar nieuwe buurvrouw uit voor een etentje. Zij zelf spreekt ook een aardig mondje Duits.
Wanneer de vrouwen elkaar niet begrijpen, vullen ze de leemte in met wat Duits of met gebaren. Sinds het begin van de oorlog vormden de twee vrouwen zo een mooie vriendschap. Ze brengen heel wat uren al pratend door, reisden samen naar Córdoba en volgen de oorlog in Oekraïne op de voet op.