Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Hier in Spanje kennen ze geen oliebollen, ze zijn dus ook niet te koop, tja en toen stond me een poosje geleden op oudejaarsdag niets anders te doen dan zelf maar achter de frituurpan te gaan staan en dat deed ik met veel plezier: lekker buiten onder het afdakje. De schalen vulden steeds voller en voller met de heerlijke goudglimmende bollen.
De Engelse buren kennen de Nederlandse traditie van oliebollen bakken al wel van de voorgaande jaren. “Barbara, do you make this year ‘olliebollie’?” vroegen ze mij likkebaardend. Ik hing dus, want ze waren het niet vergeten en dan is ‘nee’ geen optie. Toen ik even later de buurt voorzag van mijn ‘olliebollie’, liet ik ze ook nog eens kennismaken met onze bekende kaneelbesuikerde appelflappen, maar dát woord vinden ze helemaal moeilijk uit te spreken, het zijn dus vanaf nu affelpflaffen’.
Hier in Spanje zijn maar weinig goudreinetten in de aanbieding, (vandaar dat ik in Holland een goudreinettenboompje had gekocht, maar helaas draagt die tot nu nog steeds geen appels) daarom was ik gedwongen om de ‘affelpflaffen’ te bakken met golden delicious. Ik vind die een stuk minder lekker, maar met wat extra citroen…. de Engelse buren weten niet beter en zij smulden ervan en waren er blij mee.
Nu, weer een paar weken verder, belooft het een stralende dag te worden, dus maken we eindelijk ons voornemen waar om de Monte d’Oro eens te gaan beklimmen. Vol goede moed en frisse zin hijsen we ons in de bergschoenen en daar gaan we. We verheugen ons erop ten eerste vanwege het prachtige uitzicht, ten tweede om aan de overvloedige hoeveelheid oliebollen-calorieën van een poosje geleden tegengas te geven. We lopen twee uur heen en daarna weer twee uur terug, om dan met trillende spieren thuis te komen, want er zijn wel hartstikke steile stukken tussen.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
De zon, die ons zeer welgezind is sinds wij hier zijn, schijnt vrijwel dagelijks. Heerlijk! De Monte d’Oro, de berg waarop ons huis staat, heet helemaal niet zo, maar die noem ik zo omdat-ie prachtig goudkleurig is als de avondzon erop schijnt. Het is een vrij kale berg, er is geen boom te bekennen, alleen stenen en een dikke laag gestolde lava, want dat de Monte d’Oro een vulkaan is, kan niet missen met zijn typische vorm.
Op de berg groeien alleen wat kruiden, die zorgen voor een heerlijke geur en wat een prachtig uitzicht heb je daar op die berg, dat is genieten. Er is geen pad naar de top, je moet gewoon goed uitkijken waar je je voeten neerzet. Soms is het traject erg grillig, soms moeten we klimmen, maar hier en daar kun je ook gewoon lekker wandelen. Laika vindt het hier het einde, overal bespeurt zij lekkere luchtjes van konijntjes. Ons hondje wordt hier weer helemaal jong. Zij rent en springt, zij is alert, kwispelt zo’n beetje de hele weg, zij blaft tegen alles wat ze tegenkomt en huppelt vrolijk voor ons uit. Regelmatig is ze verdwenen om dan ineens honderden meters verderop weer op te duiken. Opeens ziet zij een konijntje. Ik hou mijn hart vast, want zij zet de achtervolging in. Ik roep haar streng tot de orde want ik gun alle konijntjes een vredig leven zonder stress, maar Laika heeft een rode waas voor ogen, ze hoort me niet eens. Ik weet wel zeker dat zij het konijntje niet te pakken krijgt, daarvoor is ze te onhandig en lang niet snel genoeg, maar toch is mijn vreugde groot als het kleine konijntje in een holletje duikt, waarmee Laika buiten spel wordt gezet.
Zojuist kwam buurman hierheen, de schat, gewapend met een kruiwagen vol gereedschap. Hij komt Egbert helpen met een klusje op het terras. We willen het terras helemaal dicht laten maken met glazen schuifdeuren, maar daarvoor moeten we wat voorbereidend werk verrichten. Het sierhekje moet verwijderd worden. Dan komen er glazen schuifdeuren in en glazen panelen en zo krijgen we er een heerlijke zonnige kamer bij, een serre met prachtig uitzicht. Dat lijkt ons super: wel zon, geen wind. En zo blijft een mens bezig met het verwezenlijken van zijn droom!
Groeten van Barbara van Wijk