Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Het volgende verhaal speelt zich een paar jaar geleden af. Onze hond Castill was tot ons grote verdriet overleden en we hadden ons voorgenomen nooit meer een hond te “nemen”. Maar toen….
Het gebeurde twee weken geleden. Ik werd verliefd. En hoe! Hij liep voorbij en dáár ging ik. Hij is een echte viespeuk, zit vol luizen en vlooien. Zijn haar is vervilt, er hangen klodders aan zijn lijf, maar o, die oogjes…. en zijn enthousiasme, zijn levendigheid, zijn uitstraling. Hij kwispelt aan één stuk door en dribbelt vrolijk achter een ongeïnteresseerde man aan. Net zo’n onverzorgd type. Mijn blik hecht zich aan het schatje, een klein wit met bruin gevlekt lieverdje, waar ik me nauwelijks van kan losmaken. Dus spreek ik de man aan: is dit uw hond? Nee, van zijn vriend.
Deze week zag ik hem weer. Weer raakte ik in verrukking. Waarom? Geen idee. Egbert heeft het niet, hij is niet gek op kleine hondjes, ik eigenlijk ook niet, maar dit kleine bolletje vrolijkheid….. Nu liep er een ander figuur bij, ook zo’n ongewassen type. Ik erheen. “Is deze hond van u?” Ja, wat moet je van mij? Ik wil hem graag van u overnemen. Mag ik hem hebben? En dan komt er een razendsnel antwoord: “Ja hoor, tweehonderdvijftig euro!” Niet te geloven zo snel als dat eruit kwam.
Ik begin uit te leggen dat deze hond qua dierenarts, kapper en eerste verzorging, heel veel gaat kosten en dat ik hem voor niets wil hebben, of hooguit voor een klein bedragje.
Dan begint de baas het schatje aan te bevelen. Hij begint hem te knijpen, aan zijn staart te trekken en in zijn ogen te prikken. Ik geef hem verontwaardigd een zet: “Waarom doet u dat…. Niet doen!” Hij legt uit: “Ik wil even laten zien dat deze hond niet bijt, wat je ook doet. Hij valt ook geen andere honden aan….” Nee, dat geloof ik, zo’n krummeltje van twee turven hoog!….. “en hij blaft je niet de oren van je kop. Nou? Tweehonderdvijftig is echt niet te veel!” blaat hij verder.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Het wemelt hier van de zwervertjes die je zó kunt meenemen en bij de rescue’s wachten honderden, zo niet duizenden geabandonneerde hondjes en poesjes op een liefdevolle opvang. Al die stakkerdjes zijn compleet nagezien, geënt en gechipt enz. Neem maar mee, graag! Maar deze “baas” ruikt eurootjes! Egbert vindt het logisch. “Die vent ziet hoe jij voor zijn hondje valt!” Owee, ik moet dus afstandelijker doen. Lukt me dat? Is liefde dan toch te koop?
Het gevolg? Verbazing bij ons. Verbazing omdat wij na Castill altijd luidkeels hebben geroepen dat we nooit meer aan een hond beginnen. Handenbindertjes, viezeriken, haarbollen, tekenvangers, druktemakers, lastpakken, dat zijn zomaar wat woorden waarmee we veelal ons standpunt (om geen hond meer te nemen) beargumenteren. Maar dit kleine zigeuner-smeerlapje heeft iets bij mij losgemaakt. Iets dat onze vrijheid in gevaar gaat brengen, want onze beslissing om nooit meer een hond te nemen wankelt. Stom! Zeker stom, maar ja……. Zonder hondje vinden we het toch wel erg leeg in huis, erg stil in de tuin, en als we door de omgeving lopen dan zoeken we zo’n beweeglijk staartje dat boven de planten uitsteekt.
Toch maar een slag om de arm houden, want als je al een hond wilt uitzoeken, dan is de vuistregel: je moet er direct verliefd op zijn, zo niet….. niet aan beginnen. En dan moeten we het allebei nog zijn ook, ach en wee, Egbert heeft de click met dit viezerikje helemaal niet en de inhaligheid van de Spaanse baas, maakt dit al niet beter. Nou! Toch maar eens verder kijken en dus gaan we zonder hondje maar met een verlangend hart weer huiswaarts.
Barbara van Wijk