INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Een zoveelste stadje ‘… de la Frontera’, het lijkt maar niet op te houden. Nu reikt mijn Spaans wel zo ver dat ik de verwijzing snap naar een grens, maar ik vraag me stilaan af: ‘Welke grens?’ Die met Portugal, het meest westelijke land op het Iberische schiereiland, is nog te ver af, dus moet het vast een andere zijn. Doelt men dan op de provinciegrens tussen Cádiz en Sevilla? Misschien, maar dan verwacht je minstens nog een tweede Arcos, maar dit is er niet. Hoooguit een winkelcentrum dat ‘Los Arcos’ heet. De regiogrens Andalucía en Extremadura dan maar? Lijkt onwaarschijnlijk wegens te veraf. Google weet het uiteraard wel, het zou namelijk de grens aangeven van de herovering van de Christenen op de Moren. Maar waar maak ik me druk over, misschien houden die Spanjaarden gewoon van het toevoegsel ‘de la Frontera’ in hun stadsnaam …
Arcos ‘de la Frontera’ is een dorp met een spectaculaire ligging, gelegen bovenop een rots. Alweer eentje waarvan je als bewoner van een huis waarbij je achtergevel grenst aan een tientallen meters hoge afgrond, geen achterdeur hoeft. Je zou er bij het naar buiten komen toch alleen maar naar beneden donderen, meteen de dieperik in van de ‘Rio Guadalete’. De kleine huisjes zijn er naar vaste gewoonte beschilderd met een dikke, witte kalklaag. Een laag die er niet enkel voor zorgt dat men zich wat kan wapenen tegen bloedhete zomers, maar dit witkalken staat tevens als symbool van puurheid én van hygiëne in tijden van epidemieën. Calciumoxide zou namelijk een heilzame, antibacteriële werking hebben gehad. Bovendien werden de buitenmuren alsmaar dikker bij elke nieuwe laag die erover ging en dit droeg op zijn manier dan ook weer bij tot wat extra isolatie. Temperatuurregeling avant la lettre!
Naast de klassiekers van het dorp zoals het oude ‘Alcazar’, de verscheidene ‘Iglesias’, stuk voor stuk naar diverse heiligen vernoemd, zijn er nog heel wat andere leuke, authentieke gebouwen vanuit die tijd die niet op te sommen zijn. Maar in de eerste plaats zullen wij het dorp herinneren om zijn lekkere gebakjes, gemaakt door de handen van nonnetjes. Aan het einde van de straat van de ‘Plazuela Boticas’ is namelijk een slotklooster gevestigd waar de nonnetjes niet naar buiten mogen en omgekeerd, wij niet naar binnen. Dit heb je nu eenmaal met een ‘slotklooster’. Maar omdat geld overal wel ergens een rol van belang heeft, hebben de bewoonsters van ’El Convento de las Mercedarias Descalzas’ wel een heel lucratief handeltje opgezet om hun kas te spijzen. De nonnetjes kunnen namelijk heel goed bakken, maar daar ben je wat mee wanneer je geen gasten mag ontvangen. Dus heeft men een soort van handel opgezet waar men niet naar binnen kan en werd een soort van draaisysteem gemonteerd in de muur waarbij je je bestelling overmaakt aan het nonnetje van dienst dat heel even verschijnt achter een minuscuul venstertje alsof je te biecht gaat. Even later worden de gebakjes op een bankje gelegd en betaal je contant het verschuldigde bedrag zonder dat je echt met elkaar in contact bent gekomen. Corona-proof en belangrijker in dit geval, de gebakjes zijn uiterst lekker!
Zoals zo vaak in dergelijke Spaanse dorpjes zijn de straten in Arcos de la Frontera nauwelijks twee meter breed. Op bepaalde plaatsen schrik ik dan ook regelmatig op een auto aan te treffen waar je dit helemaal niet verwacht. Je moet vaak op iemands stoep staan om ze te laten passeren en wanneer deze auto’s dan ook nog een bocht van negentig graden moeten nemen, dan hoop je maar dat dit zonder kleerscheuren gebeurt. Maar de meeste bestuurders zijn bedreven al is er hier en daar wel eentje die wat strepen autolak achterlaat op de voor de rest witte gevel. Wat verderop werden er zelfs verkeerslichten neergeplant voor de enkele wagens die hier dienen te passeren. Je bedenkt het zo gek nog niet.
Na onze halve voorraad gebak met amandelvulling achterover te hebben geslagen met een flinke kop thee, zoeken we tegen de avond naar een plaatsje om te overnachten. Dit kan verderop naast enkele andere kampeerders in de buurt van de stierenarena. Gelukkig geeft de toreador niet thuis en worden stieren met rust gelaten.
Het wordt een stille nacht zodat we de volgende morgen fris en monter verder trekken naar alweer iets om te ontdeken, namelijk de stad van het leder…
Voor meer foto’s van Arcos de la Frontera of wie inspiratie wil voor een volgende trip in Europa, kan terecht op onze Polarsteps via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.