Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.
De buren in het gehucht, Cas de Perdo, ongeveer een kilometer bij ons vandaan mogen elkaar niet zo lijkt het. De buren die bij ons de koeien hebben staan hebben in ieder geval een probleem met buurman Luis. Luis zou altijd alles bij elkaar liegen, hij zou zijn koeien en andere dieren slecht behandelen en zo ie zo klopt er niets als het om Luis gaat.
Het weiland achter ons is van ons en daar lopen de koeien van de buren wel eens, zij huren dat. Het weiland ernaast is van iemand die wij niet kennen. Het zou van een oude vrouw zijn die altijd veel problemen maakte met de vorige, overleden, eigenaar van onze boerderij. Luis huurt de wei naast ons van de vrouw. Maar op de eerste of tweede dag van het nieuwe jaar staat Luis in het weiland en roept mij als ik op ons weiland met de honden loop. Ik loop naar hem toe, we wensen elkaar een goed nieuw jaar en Luis verteld dat hij het weiland nu niet meer huurd, maar dat hij het gekocht heeft van de vrouw. Ik feliciteer hem en zeg dat we nu dan echt buren zijn. Hij lacht en ik ga weer verder.
Mijn plan was niet om het aan de buren te vertellen. Maar op een dag dat zij bij ons zijn voor de koeien, ontkomen we er niet aan als we een gesprek hebben over water wat bij ons uit de grond komt maar volgens een contract niet alleen voor ons is, maar ook voor de vrouw van het weiland, dat Luis gekocht heeft. We vertellen dan aan de buren dat Luis het weiland gekocht heeft. Ze schieten in de lach en zeggen dat het allemaal gelogen is. Want Luis heeft daar het geld niet voor. Maar waarom zou het zie iets tegen mij willen zeggen? Hahaha! Dat doet hij omdat hij niet goed bij zijn hoofd is. We praten verder over het water en daar ga ik nu verder niets over vertellen want dan schrijf ik 3 A4-tjes vol.
Weer een paar dagen later, afgelopen vrijdag om precies te zijn, lopen we met de honden op straat. Daar komt Luis en zijn vrouw aan rijden. Ze stoppen en Luis pakt een papier uit de auto en laat het zien. Hij heeft een perceel gekocht waar wat bomen op staan wat grenst aan een perceel van ons. Omdat er in ‘het veld’ geen afrastering is wil Luis graag later op de dag even met ons gaan kijken waar de scheiding van de percelen zou kunnen lopen. Alles zou als het goed is met een steen ergens aangegeven moeten zijn.
We gaan later op de dag met z’n vieren kijken en zoeken de ‘ongeveer’ grens. Altijd lastig als je niet precies weet welke steen de ‘grens steen’ is. Er moet ook wat aan braamstruiken weg om het allemaal goed te kunnen zien. We bespreken nog wat zaken, onder andere ook het water, en spreken af dat ik zaterdag met de bosmaaier de braamstruiken wegmaai tot ik een muurtje tegen kom. Daarna gaan we palen zetten.
In de avond komen de buren de koeien doen. Alle stenen passeren de revue. Ik heb kaarten van het kadaster. Daar klopt helemaal niets van zegt de buurman, de stenen. Ja… en als we voor de rechtbank staan? Wat dan? Steen of kadaster? Ja maar en nog veel meer blaa blaa. Luis liegt altijd en hij gaat grond van jullie inpikken. Ik heb de papieren toch. Ik probeer de discussie maar af te kappen want dit gaat nergens over. Was het een andere buurman geweest met papieren dan was er niets aan de hand, maar Luis!
Ik ga vandaag, zaterdag, vroeg aan de gang op de plaats waar we denken dat de grens ongeveer is. Vroeg want dan kan ik nog even alleen bepalen waar dat ik denk dat een grens zou moeten zijn en welke steen daar dan bij zou moeten horen. Als ik met de bosmaaier aan de gang ben, komt Luis aan om te vertellen dat er iets is met een koe en dat hij vandaag geen tijd heeft. Geen punt, ga ik lekker alleen verder. Na veel schoonmaken om daarna veel te meten aan de hand van de kadastrale gegevens, weet ik nu waar de grens loopt en welke steen aan het begin van de grens het betreft. De andere steen aan het einde is er niet meer op de punten waar ik uitkom met meten. Maandag gaan we verder.
Als ik de buren even later spreek blijkt het toch allemaal niet goed te zijn. Het zijn aardige mensen en dat zij een probleem hebben met Luis boeit ons eigenlijk niet. Als Luis en wij straks een grens hebben waar wij allemaal tevreden mee zijn dan lijkt het mij goed. Ongeacht wat de buren er van vinden. Tot volgende week!