INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
Eenzaam fietsen over Spaanse wegen terwijl aan de ene kant van de weg olijfboomgaarden verschijnen, halfhoge boompjes met dikke stammen en zilvergroene blaadjes, zo ver men kijken kan. Niets dat mooier is. Iets dieper verscholen tussen het groen staan witte stallen waarbij de onmiskenbare geur van varkens vandaan komt, net niet ver genoeg van de weg om van het oog ontrokken te worden. Nerveus geknor van roze dieren, hun vlees straks misschien wel netjes verpakt in de koelkasten van menig supermarkt.
Aan de andere kant van de weg bevindt zich ‘El parque nacional dels Ports’, het park met zijn typerende grillige horizon alsof een kinderhand met potlood een wispelturige lijn over een vers blad papier heeft getrokken.
De fietstocht gaat van Roquetes over Mas de Barberans, Santa Barbara naar Tortosa en terug, iets van om en bij de zestig kilometer en nauwelijks 400 hoogtemeters klimmen. Een opwarmertje om die conditie terug op peil te schroeven. Het is genieten van al het moois dat ik passeer. Enkele kilometers verder winnen de citrusbomen het in aantal van de eerdere olijfbomen. Talloze rijen jonge citrusbomen met smalle stammetjes gehuld in witte kousen. Het doet me bijna denken aan de militaire begraafplaatsen in de Westhoek. De boompjes staan er met dezelfde precisie neergeplant als de vele witte kruisen op de graven van gesneuvelde soldaten.
Colyne, die speurt intussen wat de vastgoedmarkt af in de buurt. Een huisje in Spanje kan niet verkeerd zijn, lijkt ons allebei, al weten we totaal nog niet wat het zou kunnen worden. Het is dan ook nog niet het moment om ons daar nu al zorgen over te maken. Er volgt nog heel wat Spanje de komende maanden.
De volgende dag trekken we naar Mas de Barberans. We houden halt op een unieke locatie die speciaal aangelegd werd voor “camperaars”. ‘Hoe vaak werden we al niet in de watten gelegd?’ vragen we ons dikwijls af bij plaatsen zoals deze.
De handrem gaat op en we trekken te voet op verkenning in het kleine, charmante dorp. Meteen valt het ons op dat misschien hier wel de vriendelijkste mensen wonen tot zover.
Werkelijk iedereen die we tegen het lijf lopen, zegt er goeiedag of zwaait vanachter het stuur. Een vibe die we meteen wel kunnen smaken. Niettegenstaande het dorp helemaal niet zo veel voor lijkt te stellen, nauwelijks enkele straten en misschien maar één enkel restaurantje dat bovendien nog gesloten lijkt, vinden we het best aangenaam om even tussen de steegjes met veelal gerestaureerde huizen rond te slenteren. De meeste van die huizen werden reeds grondig aangepakt of men is er net aan begonnen. Toch merken we ook een handvol vervallen exemplaartjes op, maar zelfs die kregen onlangs nog een nieuw huisnummer van keramiek tegen hun oude muren opgespeld. Zo zie je maar dat niet alle dorpen spookdorpen hoeven te worden omdat de jeugd het bij de grootsteden gaat zoeken. Op die manier kan Spanje nog altijd wat Spanje blijven van vroeger.
Na een rustige nacht rijden we vanaf de camperplaats naar de start van een volgende wandeling. Colyne nog steeds met bergbottinen tot op de draad versleten. Iets voorbij de helft raakt haar schoenzool los en klappert die tegen haar voeten aan zoals die van een circusclown op van die te grote sloffen. Iets wat ook niet voorbij gaat aan de aandacht van een groepje Spanjaarden, wandelaars die wel vaker goedgeluimd op stap blijken te gaan.
Fernando, de senior onder hen, weet wel raad met die kapotte schoen.
‘Ven aquí’, roept hij haar toe. Al gauw tilt hij ietwat ongegeneerd haar voet op als het been van een paard dat moet beslagen worden en gaat aan de slag met ducktape en wat spanbandjes om er bijna een nieuwe schoen van te maken. Improvisatie van een behulpzame Spanjaard die alles bij de hand lijkt te hebben.
We bedanken de man hartelijk en wensen hem en zijn vrienden nog een leuk vervolg van de wandeling. ‘¡Igualmente!’ luidt het van zijn kant.
De wandelroute van ‘Castell de L’Airosa’ vervolgt nog een stukje over een houten looppad dat een ravijn doorkruist. Iets later lopen we ‘de hoek van Els Capellans’ voorbij, een indrukwekkend geheel van kalkstenen tot we arriveren aan de ‘Cova d’en Marc’. Deze grot onder haast verticale muren oogt redelijk magisch zodat een vergelijking met ‘Lord of the Rings’ nooit helemaal veraf is. Al zeker wanneer nog wat reusachtige gieren boven onze hoofden cirkelen. Maar de echte topper van deze wandeling zal misschien wel ‘Forat de la Vella’ zijn. Een enorme doorkijk gevormd door de natuur met een fenomenaal uitzicht op de pieken van ‘Els Ports’ in de verte.
Nog voor we terug bij start zijn, laat de zool van Colyne’s schoen het opnieuw afweten en moet ze zich de laatste kilometers behelpen met wat het is, de vergeefse pogingen van Fernando ten spijt. Toch kon het de pret niet drukken en hebben we genoten van alweer een schoon en voor ons, ongekend stukje natuur op Spaanse bodem.
‘s Avonds trakteren we onszelf nog op wat glaasjes uit de fles gele likeur. ‘Cuarenta y tres’, 43. Plakkerig aan de tanden en benevelend voor het brein. Naast de fles, een bordje gesneden ‘turrón’, die andere Spaanse lekkernij. Wie lust nu niet dat tandenbrekend snoepje van amandel en nog wat. Akkoord, meer suiker dan goed voor je is, maar vandaag hebben we dit wel verdiend…
Wie interesse heeft in onze avonturen, zie onderstaande link naar onze Polarsteps.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.