SpanjeVerhaal: Mi historia numero 14

SpanjeVerhaal: Mi historia numero quatorze (14)
beeld: Freepik
Let op: Dit bericht is meer dan zes maanden oud. Informatie hierin kan verouderd zijn.

Onder het pseudoniem VG worden er regelmatig verhalen geschreven die als onderwerp het leven, wonen, ontdekken, genieten en integreren in Andalusië hebben. De verhalen gaan over de verschillen tussen Nederlanders/Belgen en Andalusiërs maar ook over anekdotes en belevenissen tijdens het overwinteren in het zuiden van Spanje waarbij de beperkte kennis van de Spaanse taal soms voor hilarische taferelen kan zorgen.

Even het geheugen opfrissen. Schijnt vooral naarmate de leeftijd vordert vaker nodig te zijn. Vorige week besloten we op zoek te gaan naar minder vriendelijke mensen. Met alle risico’s van dien. Om te beginnen heb ik mijn lijst  met onvriendelijke mensen eens goed bekeken. Dat schoot niet op. Geen enkel van de personen op deze lijst, vertoeft op dit moment in Andalusie. Wat zegt U? U wilt de lijst hebben met telefoonnummers en email adressen. Zal eerst eens met mijn advocaten overleggen om te horen wat de mogelijke consequenties kunnen zijn. Ergo geen gemakkelijke route naar onvriendelijke mensen. Dan maar de moeilijke route. Het veld in en live op zoek.

Goedendag beste lezers en lezeressen hier meldt uw geliefde columnist zich vanuit het St Elena ziekenhuis in Torremolinos. U zou kunnen denken dat mijn speurtocht naar horken  succesvol is verlopen. Verkeerde tekst gebezigd tegen zulk een hork. Bam ram voor je Kanis en hup het ziekenhuis in. Nog geluk gehad. Kan iedereen gerust stellen. Zo is de route naar het ziekenhuis niet gegaan. Dat onderzoek naar onvriendelijke mensen is faliekant mislukt. Wel ben ik in dat ziekenhuis beland. De reden was een duikeling van en met mijn racefiets. Tijdens een afdaling van Competa naar Algarobbo ging het vlak voor Sayalonga mis. Fiets vond het nodig om onder dit gevoelige lijfje uit te glijden. Als je fiets dat doet is het verdraaid lastig om door te rijden. Ook mij lukte dat dus niet. Schijn na de val een half minuutje van de wereld geweest te zijn. Voor mijn hersens (indien al aanwezig) kennelijk geen gevolgen. Mijn vrouw zegt tenminste dat ik even warrig als voor de val praat. Dus ze vindt alles prima de luxe normaal. Is ook zo. Vervelender was dat ik mijn schaambeen brak. Zou zich moeten schamen dat been. Alle benen heel, behalve dat goed verborgen element van het corpus. Ga u hier niet vermoeien en vervelen met de medische details. Daar zitten mensen meestal niet op te wachten. Waar ik u wel van op de hoogte wil brengen is van de onbegrensde vriendelijkheid van iedereen die zich na deze val medisch met mij bemoeide.

De eerste persoon was LIEVE.  Lieveke vanaf deze plek heel veel dank. Lieve is een niet meer zo heel jonge Belgische dame. Ze reed bergopwaarts ook op een racefiets. Nadat we elkaar gepasseerd waren hoorde ze me hard vallen. Kneep in haar remmen. Draaide om en heeft zich ruimschoots om mij bekommerd. Dat deden ook twee Spanjaarden die in een auto bergopwaarts reden. Ze haalden mij en mijn fiets van de weg. We bevonden ons vlak bij kilometerpaal zes. Daar staat een bank en is parkeerruimte. De Spaanse reddingsploeg had weinig tijd. Ze vroegen Lieve haar telefoon en belden daarmede de Ambulancia. De bemanning van die Ambulance wil iedereen als buurman hebben. Mijn vrouw was vrijwel tegelijk met de Ambulance gearriveerd. Ze heeft me mee naar huis genomen.

Na twee weken geleefd te hebben op de bank in de woonkamer, besloten dat we hulp nodig hadden. Heel veel pijn. Dat werd maar niet minder. Naar huisarts Bernadette Veeger in El Morche. Geweldig verschil met Nederland. Als je daar naar je huisarts wil moet je eerst maar eens langs de assistente aan de telefoon zien te komen en een afspraak zien te krijgen. Hier in Andalusië was het bellen en drie uur later op spreekuur verschijnen. Rechtstreeks naar het ziekenhuis verwezen. We kozen voor het ZH in Torremolinos. Heel goede naam en meertalige bemensing. Zelfs een Nederlandse tolk aanwezig. Twee uur na bezoek aan huisarts, zitten we  in het St Elena ZH. Röntgenfoto’s maken. Foto’s naar de doctor. Wij ook naar die doctor. Spreekkamer in strompelend, ondersteund door één wandelstok. De tolk was al bij ome doctor. Deze arts keek overduidelijk langs mij heen, alsof er nog iemand moest komen. Vroeg aan hem of hij nog iemand verwachtte. Ja de patiënt die bij deze röntgenfoto’s hoort was zijn repliek. Volgens mij ben ik die patiënt. Hij viel bijna uit zijn stoel. Dat kan niet, met deze breuk kun je onmogelijk lopen. Doctor hoe noemt u dan wat ik nu doe.  Daar kwam dus die helse pijn vandaan.  Hij wilde ook nog een echografie laten maken.

Omdat het inmiddels al laat was moesten we daarvoor de volgende dag terug gekomen. Dat wat de doktor niet kunnen lopen noemde, weer in de praktijk brengend, kwam ik in de gang. Even zitten en lucht happen. Volgende dag terug. De receptioniste begroette ons of we het meest geliefde familielid van haar waren. Hoezo vriendelijke mensen. Kwamen bij dr Lopez terecht nadat de echografie  gemaakt was. Die man moet met ons mee naar Nederland gedurende de zomer. Stel je voor we hebben een traumatoloog nodig in Nederland. Wij willen geen andere meer. Invoelend, meelevend, warm open en prettig mens. Neemt de tijd. Legt aan volslagen leken, zoals wij, perfect ut wat er aan de hand is. Wat je wel en niet moet doen. Hij wilde me vier weken later terug zien. Hij heeft me vier weken later weer gezien. Wij hem ook. Hij vond het herstel verbazingwekkend goed. Wij zouden het niet ins ons gekke hoofd halen om hem tegen te spreken.

We zitten inmiddels weer op de racefiets. Hebben de afdaling Competa Algarobbo weer een aantal malen gedaan. Voor de fietsers onder ons het volgende. De oorzaak van de val is boven water. Een combinatie van factoren. Temperatuur, tijd van de dag, soort asfalt, relatieve vochtigheid. Die factoren kunnen op enig moment plekken op de weg kennelijk als een soort ijsbaan laten werken. U moet daarbij niet aan vierkante meters denken. Enkele decimeters zijn genoeg. Ondanks 300.000 km fiets ervaring toch weer wat bijgeleerd. Heb inmiddels vier mensen gesproken die hetzelfde is overkomen. Die hadden gelukkig allemaal een steviger schaambeen.

Samenvatting. Wij waren op zoek naar onvriendelijke mensen. Donderden van de fiets. Kwamen dientengevolge met heel veel mensen in het medische circuit in contact. Die braken stuk voor stuk alle vriendelijkheid records. Een arts in een ZH die de jas van de patiënt uitdoet en aan de kapstok hangt. U hebt van mensen, die u niet al te veel moet geloven, gehoord dat ik soms overdrijf. Van die jas noch van die arts is een letter overdreven.

Zet mijn zoektocht naar onvriendelijken voort. Doe mijn uiterste best maar boek weinig resultaat. Recent weer een duidelijke mislukking op dat terrein geboekt. In Frigliana vele vriendelijken en geen onvriendelijken gesproken. Belgische M en Nederlandse A, vriendelijke dames. Hebben allebei Andalusië verheven tot een van de beste plekken op aarde om te verblijven. Ben het met ze eens. Ze vertelden me dat ze hele verhalen te vertellen hebben. Ben een en al oor.  M even contact opnemen en die stories in mijn oren laten landen. We anonimiseren natuurlijk de hele handel.